dla osób o podobnym typie osobowości co tytułowy Pan Corman, wrażliwych lecz z wiekiem nieco zgorzkniałych. Jeżeli dwa pierwsze epizody nie przypadły ci do gustu zapewne nie jest to program dla Ciebie, ma w sobie dużo melancholii i niektórym może wydawać się za ciężki mimo krótkiej, estetycznej formy. Już pierwszy odcinek jest bardzo dopracowany, Joseph Gordona-Levitt zrobił na mnie olbrzymie wrażenie swoim zmysłem obserwacji i umiejętnością oddania miłości do muzyki (nie zależnie czy podobają nam się utwory tworzone przez głównego bohatera). Pierwszy raz czułam że oglądam serial dla mnie (jako grupy docelowej) i czuję duży zawód że produkcja nie dostała kontynuacji. Na szczęście ostatni odcinek ładnie domyka cały sezon. Na szczególną uwagę zasługują zaskakujące epizody aktorskie Hugo Weavinga i Lucy Lawles. Postać głównego bohatera jest dobrze napisana i psychologicznie spójna. Sposób ukazania jego problemów ze zdrowiem psychicznym może wielu osobom wydać się bliski. Interesująco w tym kontekście wypada epizod w którym patrzymy na świat z perspektywy najlepszego przyjaciela Pana Cormana, Victora. Kontrast tych dwóch konstrukcji psychicznych oraz ukazanie różnic w konfrontowaniu się z problemami uważam za bardzo ciekawy zabieg. Ten bardzo długi komentarz jest wyrazem smutku z powodu braku zainteresowania a co za tym idzie brakiem kontynuacji tak oryginalnej produkcji.