Niestety, po sukcesie LOST, przyszła chyba moda na serialowe klony -- uwięzienie w
ograniczonej przestrzeni, tajemnica (spisek, sekretna organizacja, etc.), elementy
fantastyki. Skład tej mieszanki jest niemal identyczny.
Co w LOST się sprawdziło, tutaj niestety zawodzi. Uwięzienie jest niewiarygodne,
sekretna organizacja śmieszna, razem z jej pseudopsychologicznym programem i
'poziomami wtajemniczenia', elementy fantastyki służą tylko do łatania dziur. Twórcy
jednak tak się postarali, że tych dziur jest po prostu za dużo. Niemal w każdym odcinku
widać naiwne i nieprzemyślane rozwiązania fabularne (tunel, teleportacja, oszustwo za
pomocą którego uciekli, można wyliczać w nieskończoność). Szczegóły może nie byłyby
w stanie do końca zepsuć dobrego pomysłu, bo niewątpliwie pomysł na serial był dobry,
jednak fakt, że całość wygląda jakby była wymyślana na bieżąco na planie, już tak.
LOST był napędzany przez postaci bohaterów, tajemnica wyspy i inne pomniejsze, były
tylko tłem dla rozwijania życiorysów i interakcji. Postaci miały tło, historię, charakter, były
wielowymiarowe i niepowtarzalne. W Persons Unknown, postaci są zupełnie płaskie,
niewiarygodne, pozbawione życia i nijakie. Nie da się ich polubić. Ba, nie da się ich
nawet nie lubić. Dzięki tym unikalnym cechom, akcja nie może się rozpędzić, ani
zainteresować widza, bo nawet gdyby wszyscy ginęli, to i tak nie wyobrażam sobie, żeby
kogokolwiek mogło to obchodzić. Nawet główna bohaterka -- Janet -- nie wzbudza
żadnych emocji, a Daisy Betts, która ją "gra", niestety nie pomaga. I tutaj pojawia się
chyba największa tajemnica serialu -- jak można było dobrać sobie tak beznadziejnych
aktorów, żeby nie mogli poradzić sobie nawet z tak jednowymiarowymi rolami? To
pytanie będzie mnie nurtować, na szczęście tylko przez chwilę, bo o tym gniocie
zapomnę bardzo szybko.
Gwoli sprawiedliwości -- Kandyse McClure dała radę, choć postać Eriki nie postawiła
przed nią wyzwania życia.
Za sam pomysł, a nie za jego koszmarne wykonanie serial dostaje ode mnie 3/10.