Długo zbierałem się do obejrzenia "Rodziny Soprano", polecano mi ten serial już w momencie kiedy były produkowane pierwsze sezony, ale jakoś się z nim mijałem. Udało mi się wreszcie obejrzeć dwa pierwsze sezony, jednak w moim przypadku raczej na tym będzie koniec.

Zawsze myślałem, że "Rodzina Soprano" to serial gangsterski, okazało się jednak, że to dramat psychologiczno-rodzinny z wątkami gangsterskimi. Po dwóch sezonach mam wręcz wrażenie, że oglądam "Klan" w wydaniu premium. Jednak abstrahując od gatunku serialu to wciąż nie mam pojęcia skąd te zachwyty nad tą produkcją.

Dla mnie ten serial jest dziwnie skonstruowany. Większość interesujących wątków jest bardzo szybko przerywana i w ich miejsce wchodzą "wypełniacze" w postaci przegadanych scen w gabinecie psychologicznym albo domu spokojnej starości u matki Tonego. O ile sceny u psycholog w kilku pierwszych odcinkach wprowadzają jakoś w postać Tonego, tak później gdy tylko widzę ten gabinet to od razu mam ochotę przewinąć odcinek do przodu. Tak samo reaguję gdy widzę Livię na ekranie.

Kilka przykładów ciekawych wątków, które zostały szybko przerwane:

1. Kiedy pojawił się wątek postrzelenia Tonego to liczyłem, że rozpocznie się jakaś woja w rodzinie między Tonym i Juniorem i wokół tego zostanie osadzona fabuła sezonu, niestety wątek został wygaszony.
2. Podobnie z wątkiem Richiego Aprile - myślałem, że Aprile stworzy swoją bandę i wejdzie w wojnę z rodziną Soprano ale zamiast tego postać Richiego została uśmiercona i wątek padł.
3. Wątek w którym Tony został oskarżony o zabójstwo i przekazał już na przechowanie pieniądze swojemu prawnikowi - myślałem, że teraz Tony będzie ukrywał się przed FBI, wyjedzie gdzieś, zmieni się trochę miejsce akcji np. na inne miasto, jednak ten wątek też szybko padł.

Można było z tego wyciągnąć ciekawą fabułę, ale zamiast tego widz dostaje flaki z olejem w postaci kolejnej sceny u psychologa, kłótni Carmeli i Tonego albo rozkim Meadow na temat wyboru studiów.

Kolejna rzecz, która odrzuca mnie od dalszego oglądania tego serialu to charakter kilku pierwszoplanowych postaci, m. in. Tonego. Ta postać praktycznie w połowie wszystkich dyskusji doprowadza do awantury i "rzuca się" z mordą albo z pięściami na wszystkich po kolei: od wrogów, przez przypadkowe osoby i swoich współpracowników aż po rodzinę i swoją psycholog. Po kilku odcinkach zaczyna być to nużące a po dwóch sezonach jest wręcz nieznośne. To jest zachowanie niestabilnego emocjonalnie 16-latka a nie gościa, który jest szefem dużej mafii. Z takim charakterem w normalnym świecie nie przetrwałby dwóch tygodni. Dokładnie tę samą cechę reżyser wbudował w postać Christophera i szczerze mówiąc, gdy ten został postrzelony to cieszyłem się, że wreszcie mogę od niego odpocząć.

Wisienką na torcie jest poświęcenie tak dużej ilości czasu ekranowego toksycznym postaciom takim jak: psycholog, matka Tonego czy siostra Tonego. Ciekawe postaci (np. Aprile, Pussy) są ściągane ze sceny a wampiry emocjonalne męczą widza.

Serial nie dla mnie, chociaż muszę powiedzieć, że wiele rzeczy jest w nim dobre - gra aktorska, praca kamery, montaż i rewelacyjne intro. Mam też wrażenie, że z tym serialem jest trochę jak z filmem "Mechaniczna pomarańcza" - ludzie boją się go krytykować bo myślą, że wyjdą na bezguścia... i w efekcie produkcja zyskuje miano arcydzieła. :)