Ogółem lubię Sally Rooney i realizacja serialowa "Normalnych ludzi" przypadła mi do gustu. Dobrze oddane są konflikty i problemy pokoleń urodzonych w latach 90 - 2000. Serial "Rozmowy z przyjaciółmi" również celuje w podobną niszę, ale robi to w sposób znacznie słabszy niż "Normalni ludzie" i dzieje się to już na poziomie samej historii. Możliwe, że jest to wina jeszcze nie w pełni rozwiniętego warsztatu Rooney ("Rozmowy" były jej pierwszą powieścią ) i pewnego schematyzmu w zarysowywaniu postaci jaki ujawnia się w tej opowieści. Atmosfera serialu przywołuje na myśl "Normalnych ludzi" - podobna stylistyka i wrażliwość Lenny'ego Abrahamsona oraz Leanne Welham jest tutaj wyraźnie wyczuwalna. Z drugiej strony pierwszoplanowe postacie Frances i Nicka nie są w stanie udźwignąć historii tak by była czymś więcej niż serialem obyczajowej o narcystycznej intelektualistce, która nie potrafi rozmawiać o swoich uczuciach. O ile portret Frances granej przez Alison Oliver jest ciekawy i chce się podążać za tą postacią, o tyle Joe Alwyn w roli Nicka zdaje się jedynie dodatkiem do fabuły, a scenariuszowo jego postać może zostać sprowadzona do gry towarzyskiej - za każdym razem gdy Nick mówi "yeah" wszyscy piją kolejkę. Z drugiej strony, bardzo dobrze rozegrany jest drugi plan i postacie Melissy i Bobbi - szkoda, że nie ma ich więcej, z drugiej strony może zaburzyłoby to główną historię. Podsumowując, "Rozmowom" brakuje lekkości i doniosłości "Normalnych ludzi". Głębsza warstwa opowieści zaprezentowana w serialu (bo nie oceniam książki) sprowadza się głównie do stosunku do szczerości w relacjach i monogamii, co czyni tę produkcję jedynie poprawnie zrealizowaną opowieścią obyczajowo - romantyczną, a nie portretem pokolenia czy świata współczesnego.