Nie porównywałabym tych dwóch seriali, poza tym, że oba są polityczne, są kompletnie różne.

HoC skupia się przede wszystkim na postaci Franka, w związku z czym sporą rolę odgrywa tam jego kompletny brak moralności, aż do bezpardonowego zabijania tych, którzy wejdą mu w drogę.
Tam wszystko dzieje się wokół władzy - jak ją zdobyć, jak ją rozszerzyć, jak każdy kryzys odwrócić na swoją korzyść, podczas gry w Borgen to nie władza, a człowiek, znajduje się w centrum - człowiek mający władzę i uczący się sobie z nią radzić, ale nigdy przy tym nie pozwalający sobie odebrać człowieczeństwa, nigdy nie tracący z oczu swoich ideałów.
Dla Birgitte władza nigdy nie jest celem, a jedynie środkiem do osiągania celów (cóż, w tym sezonie ewidentnie to właśnie się zmieniło, ale też ostatecznie gotowa była przyznać się do błędu i wycofać), podczas gdy Underwoodowie grają właśnie o władzę - żeby ją mieć, żeby rozszerzać wpływy, żeby korzystać z władzy, którą już osiągnęli. Bez skrupułów, bez limitów i nigdy nie mają dość, zawsze jest coś jeszcze, co mogą zdobyć.

Sporą różnicą jest też oczywiście miejsce akcji - trudno porównywać scenę polityczną małej Danii i supermocarstwa, jakim jest Ameryka, bardzo to zresztą widać i kiedy pojawiają się kwestie międzynarodowe, i generalnie w samym zachowaniu polityków i tego, jak są postrzegani przez naród - z tego co przedstawia Borgen wynika, że od polityków wymaga się tam naprawdę wysokich standardów moralnych i nawet kłamstwo może kosztować ministra urząd. Ciężko mi to sobie wyobrazić nawet w kontekście Polski, a co dopiero Stanów.

Niemniej, silę się na te porównania, bo Borgen po prostu ogląda się lepiej, sezony są w miarę równe, podczas gdy HoC zmierza wraz z każdą częścią w stronę tandetnej farsy. Zdaje sobie sprawę z tego, że seriale są różne, choć należą do tej samej kategorii i trudno porównywać rządzenie supermocarstwem do władania średnim krajem europejskim. Frank i Brygitte to postaci z dwóch biegunów, wiem to.

Jeżeli przed Underwoodem stoi problem, to rozwiąże go albo przy pomocy siepacza albo jakiejś niecnej intrygi. O ile na początku obserwuje się to z pewnym zaciekawieniem, to po jakimś czasie nuży, tak jak jego zdegenerowanie. Brygitte musi wciąż lawirować, silić się na kompromisy, decydować kiedy ustąpić, a kiedy twardo stać przy swoim, co sprawia, że zastanawiamy się jak wybrnie z kłopotliwych sytuacji, by tak jak mówisz "zachować człowieczeństwo i nie stracić ideałów". W dodatku, każda jej decyzja obciążona jest czyimś niezadowoleniem, problemami, choćby podejmowała najlepszą możliwą. Po prostu bardziej to do mnie przemawia niż pewien rodzaj siermiężności i jednokierunkowości House of Cards.