Nie tylko jest to polski serial o polskiej puszczy (a nie egzotyczne lecz obce, odległe, niedostępne i czyjeś Masarmary i Serengeti), nie tylko opowiada historię z życia polskich, naszych zwierzaków, to jeszcze całkiem wiele uczy.
Brzmi prozaicznie :) Podziwiam wytrwałość i zawziętość twórców, pomysłowość, a także ich pokorę, szacunek do filmowanych zwierzą, wręcz podziw, ludzkie uniżenie.

Nie tylko piękne ujęcia, spersonifikowana puszcza, słońce, kropla wody, liść, ale masa filozofii, sentymentalizmu, duchowości, genialna muzyka, narracja i jeszcze coś... pamiętam dwa odcinki, o mrówce i o żuku. Na obu się popłakałem, jak dziecko (a bliżej mi do 40-tki niż do podstawówki).
Wzruszyły mnie, dotknęły. Oba.
Włączyłem niedawno odcinek o wilku... i czytam w komentarzach na YT, że ludzie rozklejali się jak chińskie trampki.

Coś tutaj jest, w tym obrazie, w tej treści, co wywołuje wewnętrzne rozdarcie, jakiś dziwny stan.

TĘSKNOTA :)