Bierzesz kawałek, zjadasz i już chcesz następny, bo tak miły jest jego smak, aromat i kosystencja. Ktoś tu już pisał, że jest niezmiernie słodko, bo jest. I może Was szybko zemdlić. Jak z ciastem. Ale jest słodko-gorzko, bo w sumie to aż zombi trzeba, żeby przełamać małżeńską nudę i żyć naprawdę, i żeby ojczym przestał dręczyć psychicznie sympatycznego dzieciaka, i żeby zdemaskować skorumpowanego glinę, i aby zaprzyjaźnić się z sąsiadami, żeby nieco zrozumiała dziewczyna dostrzegła wzdychającego do niej chłopca, żeby zatwardziały bandzior zmienił się w uduchowionego muzyka, żeby sfrustrowana żona tyrana odkryła swoją seksualność w ramionach onkologia i policjantki, i wreszcie by matka dostrzegła jak istotna dla niej jest jej dorastająca córka. Uff, sporo tego! Bo pod lukrem zabawnej historyjki zagranej z czasem brawurowo przesadą, kryją się głębokie refleksje i pytania o to jak sobie to życie gmatwamy.
Koniec jest gorzki - nic nie wyszło tak, jak miało wyjść, a życie z zombi to nie bajka. Z resztą bycie zombi też nie.

A ja z niecierpliwością czekam na kolejny wypiek. Obym nie znalazła w środku trupiego palca.