Przyznaję, że po raz pierwszy sięgnąłem po Shingeki no Kyojin w 2016 roku, zachęcony naprawdę kozackim plakatem promującym pierwszy sezon. Sądząc po samym opisie, widziałem sprawę następująco: ludzkość walczy o przetrwanie w postapokaliptycznym świecie opanowanym przez okrutne tytany, a przeznaczeniem głównego bohatera, będzie stać się silnym wojownikiem, żeby dokonać zemsty za śmierć matki. Początkowo nawet się to zgadzało, z wyjątkiem że chodziło o armię żołnierzy, a nie wojowników na styl czasów średniowiecza. Pierwsza połowa pierwszego sezonu miała właśnie to, czego oczekiwałem od tego serialu: desperackiej walki o przetrwanie. Nie zastanawiało mnie w drugiej połowie pierwszego sezonu dlaczego istnieją ludzie z mocą tytanów, tacy jak Eren i Annie. Całość budziła mój podziw i była epicko wykonana. Dlatego ów sezon był moim ulubionym i nadal nim pozostaje. Zanim pojawił się drugi, już zdążyłem się dowiedzieć, że tytani Kolosalny i Opancerzony to również ludzie, czym trochę się zaskoczyłem. Może nie zawiodłem, ale zaskoczyłem. To oczywiście przez fakt iż zakładałem, że to oni są głównymi wrogami ludzkości. A tutaj od drugiego sezonu okazało się, że nikt nie wie kto jest tak naprawdę prawdziwym wrogiem. Seria powoli zbaczała z tak zwanego "normalnego" kursu, a zaczęła bardziej zmierzać w innym. Pierwsza połowa trzeciego sezonu ukierunkowała już ten serial na dobre, dlatego kiedy nadeszła druga połowa, nadeszło tak mocne "pieprznięcie", że był to już zdecydowany peak tego anime. Cały arc bitwy w Shiganshinie to istny majstersztyk. Do momentu śmierci Erwina, uważam, że cała historia walki z tytanami oraz "oddania serca za sprawę" miała po prostu ręce i nogi, a potem ukazały się wspomnienia Grishy i wszystko wywróciło się do góry nogami. Studio Wit skończyło swoją pracę na momencie dotarcia przez głównych bohaterów do morza, gdzie główny bohater postanowił, że nie mają wyboru i muszą pozabijać wszystkich, którzy znajdują się po drugiej stronie. Właśnie wtedy nastąpił koniec tej zdecydowanie lepszej części tego anime. Od czwartego, pałeczkę przejęło studio Mappa, które dobrze wywiązało się z zadania. Niestety, czwarty sezon to już była jedna wielka mieszanka wybuchowa. Przede wszystkim, pojęcie "dobra i zła" tak naprawdę traciło sens, ponieważ narody Erdia i Mare przez większość czasu wzajemnie się oskarżali, które z nich dokonało większych szkód wobec drugiego. Dochodziło do masy morderstw, chaosu i podziałów. W końcu główny bohater postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i wykorzystać tajemną moc Tytana Pierwotnego, żeby zetrzeć z powierzchni nie tylko wrogi naród Mare, ale całą resztę ludzkości także. Celem tego ma być zapewnienie narodowi Erdian bezpieczeństwa i wolności. Udaje się to tylko częściowo, ponieważ powstrzymują go jego przyjaciele, którzy łączą siły z dawnymi wrogami. Główny bohater umiera w przekonaniu, że tylko w ten sposób było możliwe osiągniecie pokoju. Koniec końców, klątwa tytanów zostaje zrzucona i wszyscy Erdianie stają się ponownie zwykłymi ludźmi. Reszta świata daje im możliwość swobody, choć niesmak wobec ich czynów pozostaje. No cóż, uczucie dość mieszane odnośnie tego czwartego sezonu. Miewał swoje mocne momenty, ale moim zdaniem najlepsze co ten serial nam zafundował to sezon pierwszy i ewentualnie druga połowa trzeciego. Na moim szóstym miejscu w top 10 jeżeli chodzi o anime. Tyle z mojej strony.