Ta pierwsza to typ dziewczyny, która w imię wartości i zasad jest gotowa pójść do samego końca, bez względu na cenę jaką będzie musiała za to zapłacić.

Jej chorobliwe poczucie sprawiedliwości sprawia, że gdyby zaszła konieczność to nie cofnie się przed złożeniem w ofierze samej siebie, a nawet zniszczeniem własnej rodziny - i na tym właśnie polega jej "szaleństwo". Na szczęście trafia na chłopaka, który potrafi w niej to okiełznać i wytłumaczyć że świat nie składa się z chodzących ideałów, tylko zwykłych ludzi i każdy może mieć chwile wahań, nawet ci najlepsi.

Natomiast postać Majki z filmu, chociaż konsekwentna, jest świadoma jednocześnie swojej słabości, co w rezultacie sprawia że jej postawa ewoluuje.

Zarówno Majka(Lidka), jak i Ariel(Hipolit) należą do wymarłego już dziś gatunku idealistów wyrosłych na bazie powojennej wiary w triumf postępu i humanizmu, gdzie industrializacja, technika i nauka miał być panaceum na wszystkie bolączki ludzkości. Stanowią jednocześnie dowód na to że czasy PRL-u nie były takie szare i nijakie jak je się często przedstawia. Miały własną barwę, własny smak i własne tempo - tyle tylko, że zupełnie inne jak dziś. Zresztą, jak się jest młodym i ma się przyjaciół to nie ma mowy o szarości i nudzie. Zasadnicza różnica jest taka że ich generacja(dzisiejszych 50/60-latków) wierzyła, że będzie coraz lepiej, obecna zaś ma nadzieję że nie będzie gorzej.