II sezon:

Pierwszy odcinek jest zrobiony z rozmachem. Bardziej dopracowany, bardziej mroczny. Pojawiają się nowe postacie. Ogólnie oceniam na 6/10.

Przez dobre 45 minut widzimy Landrego na kolanach... Właściwie to tyle, co mogę o nim powiedzieć. Nadal jego gra nie robi na mnie wrażenia, a sam bohater jest przereklamowany.

Za to Tancrede jest barwną postacią. Czuje sentyment do swojego przyjaciela i dzięki niemu Templariusze rozważyli powrót Landrego do zakonu. Również dzięki niemu córka przyjaciela i Joanny będzie mogła spokojnie żyć z dala od całego zgiełku.

Pojawia się Talus (Mark Hamill), więc zobaczymy jak rozwiną jego postać.
Szkolenie Templariuszy przywiodło mi na myśl szkolenie Gladiatorów...

Ku zaskoczeniu Nogaret nie posiada zarostu i zmienił fryzurę, ale nadal ma ten “błysk w oku” i stał się bliższym doradcą króla.
Za to Filip pojawia się w zaroście i z każdą minutą odcinka robi się coraz bardziej mroczny i brutalny. Jego gra nadal trzyma poziom.

Król wymierza karę Pascalowi obcinając mu język za to, że rozpowiada kłamstwa o tym jakoby Filip zabił swoją żonę. Oczywiście jak wiemy ofiara mówi prawdę, ale przecież król nie może sobie pozwolić na “złą reputację”.

Nie rozumiem dlaczego zmienili aktorkę grającą Isabellę? Sabrina świetnie się nadawała do tej roli.
Pojawia się również syn Filipa - Ludwik. Teatralnie wkracza na koniu aż do komnaty pałacowej. Kłania się przed ojcem i pokazuje obcięte paluszki lordów, którzy sprzeciwili się królowi.
Król nie przyznaje się przed dziećmi, że zabił ich matkę, a wręcz sieje w nich nienawiść do Landrego.

Nie podoba mi się to, że reżyser chce, aby Filip nienawidził Templariuszy tylko ze względu na Landrego i chciał na nich zemsty tylko dlatego, że jego wróg zapłodnił jego żonę…

Ludwik: “Była Twoją żoną i nic z tym nie robisz?"
Filip: "Buła kur..ą, niewierną swojemu królowi i mężowi.”

Ludwik zaskoczył mnie wygrzebując swoją zmarłą matkę i dając dowód Filipowi na to, że Joannie zostało “wyciągnięte" dziecko. Wzbudza tym w Filipie chęć odnalezienia bękarta i zamordowania go pewnie na oczach tatusia.

Nogaret: “By się odrodzić trzeba upaść”. Ach, jak tęskniłam za jego filozoficznymi powiedzeniami.
Gawain: “Nie jestem najlepszy w całym Paryżu, tylko w całej Francji.”
Uśmiech Nogareta - bezcenny. Tworzy się ciekawy duet.