O ile rozumiem zachwyt nad świeżym i przemyślanym pierwszym sezonem The Boys (odkrywanie chorych jazd Homelandera i tajemnic Vought, scena w samolocie itp.), o tyle dość powszechne uwielbienie dla kolejnych dwóch sezonów jest dla mnie niezrozumiałe. Czy ktoś mógłby wytłumaczyć skąd się to bierze?

Z mojej perspektywy serial na obecnym etapie:

- bazuje na prostych kalkach i karykaturach z superbohaterskiej rzeczywistości Marvela i DC. Mówię raczej o wydarzeniach i całej otoczce niż bohaterach, bo oni sami w sobie są od 1 sezonu ciekawie skonstruowani i zmieniają się - przy czym ciekawi są głównie supkowie. Chłopaki, czyli: Francuzik ze swoja manierą, MM ze swoimi traumami i Butcher ze swoimi minami, Hughie ze swoją niemocą i milcząca Kimiko (która jednak akceptuje swoją "potworność"), to dla mnie już trochę karykatury. Kalki polegają na tym, że bierzemy sobie na warsztat nazistkę Stormfront i pokazujemy, że mogła by mieć swoich wyznawców… Nic w tym odkrywczego, ciekawego.

- Pomysły, które u podstaw są ciekawymi zalążkami są potraktowane powierzchownie i leniwie. Te pomysły nie wybrzmiewają. Np. W 3 sezonie powinniśmy chyba czuć analogie między zdradą Soldier boya przez jego drużynę, a (rzekomą) zdradą Homelandera przez Siódemkę. Cala ta historia jest jednak tak poszatkowana, i tak „myli” tropy, że choć ostatecznie dostaliśmy wszystkie puzzle do poskładania historii w całość, nie ma ona ciężaru emocjonalnego, jakiejś podbudowy. To co np. stało się z Black noirem okazuje się nagle. A jego banalna śmierć tylko dopełnia marności jego wątku (którego głównym celem było pokazanie jak Soldier boy zachowywał się przed laty). Inny wątek to Hughie i Annie. Chłop zrozumiał, że może być bohaterem i dbać o Annie bez posiadania supermocy, bo dostał w mordę od Butchera? Ok, Butcher w pewnym sensie go uratował, ale ten moment olśnienia przychodzi na szybko, na zawołanie. Swoją drogą te rozterki bohaterów i rozmowy przypominają telenowelę między braćmi Winchester z Supernatural.

- Serial ma kiepsko zrealizowane walki, którym brakuje dynamiki (to chyba jakaś scheda Erica Kripkego po serialu Supernatural, gdzie walki również polegały głównie na okładaniu się pięściami, nawet gdy miało miejsce starcie potężnych przeciwników)

-Plot armor postaci jest trudny do zniesienia, dlaczego Starlight naładowana na maksa energią potrafi ledwo przewrócić Soldier boya, a Meave przeżywa eksplozję (swoja droga, mimo że lubię te postać, może szkoda, że Soldier boy jednak trochę jej nie uszkodził, kiedy rzucił się próbując przerwać jej „castowanie spella”).

- finału 3-sezonu nie chce mi się komentować. Napiszę tylko, że rozwalił mnie the Deep i jest asasyńska misja. Pytanie, co by było, gdyby kandydat na prezydenta nie miał basenu (swoją drogą, wątek, który można by przegapić przez mrugnięcie okiem).

Oczywiście niektóre sceny czy wątki w 2 i 3 sezonie serialu wciąż w mojej opinii są ciekawe (np. nowa relacja Ryana i Homelandera oraz stopniowe przesuwanie przez tego drugiego granic społecznego „dyskursu” aż po rozkwaszanie głów oponentom politycznym) albo efektowna (mi np. przypadł do gustu odc. z Mindstormem czy animacja z retrospekcji Black Noira). Ale cala reszta, no dajcie żyć, nie chce mi się wierzyć, że wystarczyć “herogasm” by wzbudzić w widowni powszechny zachwyt. I to nie tak, że mam taką opinię przez obsceniczność i brutalność w serialu. Np. również Amazonowy serial The Invincible uważam za arcydzieło (choć tam temat super bohaterstwa jest potraktowany dużo poważniej i subtelniej). Ale tam jest niesamowita widowiskowość animacji, a po drugie serial mnoży się od niesamowitych pomysłów, które są satysfakcjonująco poprowadzone (choć muszę przyznać stosunkowo prosto).