Ep. II - Menage a Trois
Nowo zatrudniona pielęgniarka i jej pacjentka - przykuta do wózka, uzależniona od morfiny snobka. Jest jeszcze ten trzeci, mężczyzna zajmujący się drobnymi pracami konserwacyjnymi na terenie przestronnego domu. Opiekunka i "złota rączka" z czasem zaczynają ze sobą romansować...
Tym razem już nieco słabiej. Choć jest tu kilka niezłych scen i pomysłów, to jednak cała historia jest mało przekonująca. Tyczy się to zwłaszcza niespecjalnie wiarygodnie przedstawionej relacji między parą kochanków. Nie wiemy w zasadzie co ich do siebie zbliża, brakuje w tym wszystkim chemii (choć scenariusz zakłada rzecz jasna, bardziej, hmm, metafizyczne wytłumaczenie, to i tak uważam, że to nie wystarcza). "Menage..." nadrabia za to pierwszorzędną obsadą. Specyficzny trójkąt uczuciowy tworzą tu Lena Headey, Daniel Craig i Karen Black. Ta ostatnia - w naturalny sposób diaboliczna i budząca ciarki.

Ep. III - Necros
Zapijający smutki po rozstaniu z dziewczyną mężczyzna poznaje specyficzną parę. On jest sędziwym staruszkiem, o którym krążą niepokojące pogłoski, ona - typem przyprawiającego o szybsze bicie serca wampa. Kobieta z miejsca zaczyna fascynować bohatera. W końcu dochodzi między nimi do potajemnej schadzki...
Odcinek oparty na prozie Briana Lumleya, za kamerą Russell Mulcahy. Całkiem przyjemna, choć dosyć przewidywalna opowiastka grozy. Końcówka lekko zalatuje kiczem, ale w sumie nie ma co narzekać - klimat jest, a to najważniejsze.

Ep. IV - The Secret Shih-Tan
Głównym bohaterem jest tutaj niezwykle utalentowany szef kuchni (Jason Scott Lee). Pewnego dnia w jego restauracji pojawia się mężczyzna, który składa mu niezwykłą propozycję. Nieznajomy jest jakoby w posiadaniu legendarnej księgi Shih-Tan, zawierającej unikatową wiedzę kulinarną. Młody kucharz nie podejrzewa jednak, jak koszmarne mogą być sekrety Shih-Tan...
Reżyseria: ponownie Russell Mulcahy, historia tym razem od Grahama Mastertona. Jest to bardzo wdzięczna nowelka grozy. Niekoniecznie odkrywcza, ani zaskakująca, ale jak najbardziej przyjemna w odbiorze, bo silnie podlana makabrą. Przychodzi mi tu na myśl pewien głośny film angielskiego reżysera, tytułu jednak zdradzać nie będę, bo równałoby się to spoilerowi. Najlepiej obejrzeć samemu.

Ep. V - The Bridal Suite
Para nowożeńców zatrzymuje się na noc poślubną w małym pensjonacie na odludziu. Wkrótce po skonsumowaniu małżeństwa pan młody znika bez śladu...
Słaby odcinek. Historia od Mastertona, niestety, mało zajmująca i na domiar złego pełna nonsensów. Aktorzy grają kiepsko, co w połączeniu z niemrawą akcją daje najgorszy, jak na razie, epizod serialu.

Ep. IV - Room 17
Podróżujący po kraju komiwojażer spędza noc w przydrożnym motelu. Po wejściu do pokoju włącza jedną z licznych stacji "dla dorosłych". W pewnym momencie, skonfundowany salesman dochodzi do przekonania, że występująca na ekranie powabna niewiasta może się z nim porozumiewać. Mało tego - doskonale zna ukryte fantazje gościa, podobnie jak szczegóły z jego życia prywatnego...
Nowelka nieznacznie lepsza od poprzedniego epizodu. Średnio grana, z kiepską fabułą i praktycznie zerowym napięciem. Najlepsze w tym wszystkim jest miejsce akcji, czyli motel gdzieś na odludziu. Niestety, potencjał "lokacji" nie został wykorzystany należycie. A tak już na marginesie - od paru odcinków zniknął gdzieś ów irytujący montaż, którym "upiększano" wprowadzenia z Terence'em Stampem. I od razu lepiej.

Ep. VII - Anais
Bohaterem jest tutaj pewien architekt. W trakcie spaceru zauważa siedzącą na ławce młodą dziewczynę. Choć ignoruje ona podejmowane przez niego próby nawiązania kontaktu, mężczyzna nie jest w stanie pozbyć się z pamięci jej obrazu...
Zaczyna się całkiem intrygująco, jest tu odpowiedni nastrój tajemniczości. Niestety, mniej więcej od połowy, robi się nijako. Zakończenie jest już zdecydowanie wydumane i w kontekście początkowej "obietnicy" mocno rozczarowuje. Scenariusz odcinka znów na podstawie Mastertona.

Ep. VIII - No radio
Dziewczyna odbiera w środku nocy telefon od tajemniczego nieznajomego. Mężczyzna nalega, aby nie odkładała słuchawki i nakłania w końcu na wspólne spotkanie. Na jednej randce się nie kończy, kolejne schadzki są coraz częstsze...
Aktorstwo średnie, ale samą historię ogląda się całkiem nieźle, tym bardziej, że jest dosyć nieprzewidywalna. Znajdą się tu dwa zwroty akcji, które można uznać za zaskakujące, choć przyznam, że akurat drugi z nich wydaje mi się nieco nazbyt przekombinowany. Ogólnie - średnio, mogło być lepiej, gorzej również.

Ep. IX - But at my back I always hear
Wykładowca uniwersytecki staje się obiektem uczuć studentki. Profesor stanowczo odrzuca umizgi dziewczyny, ta jednak nie daje za wygraną i staje się coraz bardziej natarczywa. Zaczyna wydzwaniać do domu nauczyciela o każdej porze, nagabuje go w przerwach między zajęciami, grozi jego rodzinie...
Udany odcinek. Może nie jest to żadna rewelacja, jednak akcja w zasadzie cały czas umiejętnie podtrzymuje napięcie. Dzięki temu zainteresowanie widza również nie słabnie w zasadzie ani na moment. Może jedynie przydałoby się tutaj nieco inne rozwiązanie, ale to, które zastosowano też wcale nie wydaje mi się najgorszym wyjściem.

Ep. X - Red light
Rozchwytywana modelka ucieka po jednym ze swych pokazów. Poszukują jej wszystkie tabloidy - bez skutku. Kobieta schronienie znajduje u swojego byłego kochanka-fotografa, z którym rozstała się przed sześciu laty. Jest opętana obsesyjnym przeświadczeniem, że każde zrobione jej zdjęcie zabiera cząstkę jej duszy...
Za kamerą Christian Duguay, co automatycznie oznacza, że w głównej roli zobaczymy jego małżonkę, Lilianę Komorowską. Sama historia jest całkiem niezła. Rozkręca się dosyć powoli, jednak potrafi wciągnąć. Finał jest co prawda nieco kiczowaty, ale to chyba jedyne zastrzeżenie.

Ep. XI - I'm dangerous tonight
Terminująca w pracowni krawieckiej w Paryżu dziewczyna "pożycza sobie" czerwoną sukienkę, która uszyta została w tajemniczych okolicznościach. Pod jej wpływem dziewczę zmienia się w żądnego krwi wampa...
Zdecydowanie średni odcinek. Pomysł całkiem całkiem, wykonanie znacznie gorsze. Intryga jest łatwa do przewidzenia, a jak na niespełna pół godziny trwania jakoś zbyt dużo tu przestojów. No i jeszcze te kiczowate wstawki z diabłem przemykającym się po dachach kamienic. Reżyseria: Russell Mulcahy.

Ep. XII - Sloan Men
Dziewczyna jedzie wraz ze swym chłopakiem do jego domu rodzinnego, aby poznać jego rodziców. Na miejscu, gdy zostaje sama z macochą ukochanego, ta wyjawia jej przerażający sekret familii...
Odcinek dosyć niedorzeczny, ale... zadziwiająco przyjemny. Jest tutaj to, czego brakowało w wielu poprzednich epizodach: nastrój grozy, tajemnica i napięcie. To po prostu typowa nowelka "z dreszczykiem", która nie stara się pozować na nic więcej. A czegóż innego oczekuje się od tego typu antologii? Plus Margot Kidder, dziewczyna Supermana, w roli macochy.

Ep. XIII - A Matter of Style
W pewnym barze pojawia się całkowicie nagi chłopak. Kiedy zdaje sobie sprawę, że paraduje publicznie w negliżu, ucieka w popłochu. Na ulicy natyka się na kobietę, która objaśnia mu, że jest on świeżo "narodzonym" wampirem, a ona jego mentorką...
Tym razem historia podana "na humorystycznie". Mocno przygłupia w wielu momentach, ale odprężająca, zwłaszcza w kontekście śmiertelnej powagi większości wcześniejszych odcinków. Niby nic specjalnego, ale miłe w odbiorze.

Ep. XIV - Hidebound
Świeżo przyjęta do agencji ochrony studentka spędza pierwszą noc na przydzielonym jej posterunku. Z zaniepokojeniem odkrywa, że na terenie strzeżonej przez niej, od dawna już nieużywanej posiadłości, zalęgli się tajemniczy dzicy lokatorzy...
Kiepski odcinek. Zaczyna się nawet intrygująco, niestety, z czasem wychodzi na jaw, że cała historia jest mocno bezsensowna i chyba nawet sami twórcy do końca nie wiedzieli, o czym ma tak naprawdę traktować. Plus za pewien klimat, i to wszystko.

Ep. XV - Fly-By-Night
Dotknięta wojenną traumą (sic!) pacjentka psychiatryka poznaje pewnej nocy nowo przyjętego rezydenta. Jest przeświadczona, że jest on wampirem i może przynieść jej wybawienie od dręczących ją koszmarów...
Strasznie biedny epizod. Historia oparta na pomyśle Gemmy Files, czyli tej samej pani, co uprzednio. I znów jest to jakiś ekstrawagancki bełkot, w którym połączono kilka nieprzystających do siebie wątków. Wampiryzm, wojna, zaburzenia psychiczne - do czego to wszystko razem ma prowadzić? Niestety, o tym nie przekonamy się nawet w finale. Prawdopodobnie miało być oryginalnie i tajemniczo, wyszło wręcz idiotycznie.

Ep. XVI - The River of Night's Dreaming
Z więziennego transportu ucieka młoda kobieta. Udaje jej się znaleźć schronienie w domu na odludziu, zajmowanym przez religijną fanatyczkę i jej niemą pomocnicę...
Akcji czy napięcia tu niewiele, jednak odcinek jest bardzo ciekawy od strony plastycznej. Dominują barwy czerwieni i purpury, a nad wszystkim unosi się oniryczna aura. Zakończenie można by uznać za zaskakujące, pod warunkiem, że twórcy wcześniej choćby trochę bardziej wyraziście rozrysowali postać głównej bohaterki, mocniej skupili się na psychologii, zamiast rzucać tylko enigmatyczne strzępy informacji.

Ep. XVII - The Lighthouse
Mężczyzna zatrudnia się przy obsłudze latarni morskiej. Ucieczka w samotność jest dla niego sposobem na zapomnienie o niewiernej kobiecie. W miarę jak płynie czas, latarnik coraz bardziej zatapia się w świecie własnej wyobraźni...
Epizod może i przewidywalny, ale bardzo przyjemny w odbiorze. Klimat tworzy tu przede wszystkim miejsce akcji, które wynagradza pewne mielizny scenariusza. Plus poetyckie "wtręty" na miarę bohatera-niepoprawnego romantyka.

Ep. XVIII - The Face of Helene Bounrow
Reporter wpada na trop intrygującego tematu na artykuł. Oto, jedno pod drugim, giną ważne osobistości ze świata przemysłu, polityki, sztuki, a za śmiercią każdego z nich zdaje się stać jedna i ta sama kobieta-modliszka...
Pomysł niezgorszy, można by z niego sporo wycisnąć. Miejscami przychodziła mi na myśl "Dama tyfusowa" Ewersa. Szkoda jedynie, że na ekranie cała fabuła wygląda dosyć nijako i bezpłciowo, jakby twórcy nie wiedzieli, w jakim kierunku najlepiej ją popchnąć. Może być, ale liczyłem na więcej.

Ep. XIX - Plain Brown Envelope
Dziennikarka w poszukiwaniu materiału podróżuje przez kraj na "stopa". W trakcie nocnej jazdy umilanej pogawędką z sympatycznym kierowcą ciężarówka, którą podróżują, nagle psuje się na środku pustkowia...
Jest nastrój grozy, jest tajemnica. Szkoda tylko, że finał, choć zaskakujący, nieco rozczarowuje. Sam jednak pomysł z noclegiem w wozie pełnym seks-zabawek uznać należy za oryginalny i... hmm, mocno inspirujący.

Ep. XX - The Other Woman
Zafascynowany swoją nową pracownicą projektant mody zaczyna z nią romansować. Nie uchodzi to bynajmniej uwagi jego żony...
Zbędny odcinek, zupełnie nieprzystający do reszty, wciśnięty do serialu jakby na siłę. Zwykła historia małżeńskiej zdrady i krwawej zemsty, w której na dobrą sprawę nie ma nawet żadnego wątku nadprzyrodzonego. Nie ma też żadnego efektu zaskoczenia, suspensu, czegokolwiek, co mogłoby w jakikolwiek sposób pobudzić uwagę widza. Słabe i tyle.

Ep. XXI - Clarimonde
Quebec, koniec XIX wieku. Kapłan, który dopiero co przyjął święcenia dostaje przydział na parafii na głębokiej prowincji. Tam zaczyna go nawiedzać duch młodej kobiety, która powoli podkopuje fundamenty jego wiary...
Lokacje - przepiękne. Co do historii - lepiej się zapowiada, niż jest w rzeczywistości, bo i rozwiązanie jakieś takie nijakie. Mimo tego ogląda się z zaciekawieniem, tym bardziej, że rzecz jest nienajgorzej zagrana (co wcale nie było regułą w przypadku wcześniejszych epizodów). No i Audrey Benoit - olśniewająca niczym młodziutka Jane March.

Ep. XXII - Footsteps
Wiecznie głodna pani wilkołak jedzie do Paryża, aby tam spróbować nowych doznań "kulinarnych". Po kilku owocnych "randkach" poznaje intrygującego młodzieńca, który już niebawem okazuje się być wegetarianinem...
Nawet, nawet. Umiejętnie wyważone proporcje między stylistyką horroru, a pewną dozą ironii sprawiają, że "Footsteps" ogląda się całkiem przyjemnie. Co prawda liczyłem, że na zamknięcie pierwszego sezonu twórcy serialu wybiorą coś, hmmm... bardziej szykownego, jednak i ta historia posiada pewien urok.