W świetle głośnych premier 2014 jak Fargo czy True Detective miłą odmianą jest The Knick, które tak jak dwa poprzednie stoi na najwyższym poziomie estetycznym, oferując jednak dłuższą historię niż jednosezonową fabułę. Oczywiście takie rozwiązanie nie jest wadą, a wręcz przeciwnie, zamknięty scenariusz pozwala twórcom skupić się na innych treściach niż tworzenie maksymalnie otwartego świata, podatnego na rozwój w kolejnych seriach. Rozwiązanie wybrane przez twórców Knick, jest deczko większym wyzwaniem, które dodatkowo utrudnione jest przez określenie ram czasowych na początek XX wieku. Nie muszę chyba wyjaśniać dokładniej co za tym idzie: scenografia, ubiór aktorów, przedmioty czy zachowanie prawdy historycznej. To nie jest łatwa sprawa – kontrolowanie powyższych niuansów i jednoczesne prowadzenie sensownej, satysfakcjonującej fabuły. Na szczęście wygląda na to, że serialowa ekipa temu wszystkiemu podołała (przynajmniej w pierwszej serii).

Postawienie sobie za cel zobrazowanie burzliwych początków poprzedniego stulecia jest posunięciem tak samo genialnym jak i ryzykownym. Możliwości potknięcia jest całe mnóstwo, bo przykładowo wystarczą najmniejsze oznaki „taniości” w warstwie wizualnej, które są w stanie położyć najlepszą fabułę. Wystarczy mocniej nagiąć fakty historyczne i nawet najlepsza scenografia nie przykryje karykaturalności całej produkcji. Z drugiej strony eksplorowanie takich obszarów jak historia medycyny, które w kinie praktycznie nie występowały, sprawia że cała koncepcja jest samograjem. Wystarczy odrobina kreatywności, poświęcenie uwagi detalom, żeby w rezultacie otrzymać znakomite dzieło – połowę roboty za scenarzystów odegrała sama historia świata, dostarczająca sporo smaczków i faktów.

To właśnie wyśmienita adaptacja minionych wydarzeń w opowiadaną historię, stanowi dla mnie jedną z największych zalet tego serialu. Tak więc mamy Tyfusową Mary, wynalazki Thomasa Edisona, wojnę filipińsko-amerykańską oddziałującą na bohaterów pośrednio czy pierwsze aparaty rentgenowskie. Te małe pojedyncze smaczki nadają całości świetnego wykończenia, zwiększając realizm ówczesnego świata. Nie oglądamy jakiegoś zamkniętego w czasie i przestrzeni miasta, tylko faktycznie tętniącą życiem metropolię. Uśmiech na twarzy a także pewną refleksję może wywoływać stan wiedzy jaki mieli nasi przodkowie. Heroina jako lek stosowany przez kliniki odwykowe, leczenie chorób psychicznych za pomocą wyrywania zębów czy kokaina stosowana jako anestetyk. Takich rzeczy jest cała masa, które teoretycznie są drobnostką, ale stanowią o sile The Knick.

A jak z fabułą, postaciami? Teoretycznie powinienem od tego zacząć, bo w końcu wszystko i tak sprowadza się do tych dwóch rzeczy. Moim zdaniem jest w jak najlepszym porządku. Ryzykownym posunięciem było wprowadzenie stosunkowo dużej liczby wątków. Doktor Thackery nie jest tutaj typowym protagonistą, któremu poświęcona jest większość czasu antenowego. Owszem jest najczęściej pokazywany, ale jego losy nie są osią całego serialu. I bardzo dobrze. Trudno jest mi sobie wyobrazić większe marnotrawstwo tak wspaniale wykreowanego świata niż nudne zamknięcie się wokół jednej postaci. The Knick pod kątem psychologii bohaterów przewyższa to co obecnie ma nam do zaoferowania serialowy mainstream. Nieznacznie, ale przewyższa.

Mamy tutaj całą gamę postaci, z czego każda jest niemalże perfekcyjnie niejednoznaczna a do tego pełnokrwista. Wiele z nich cechuje pewnego rodzaju szlachetność, prawość postępowania czy czyste intencje, jednak są one jednocześnie momentami moralnie wątpliwe. Mówiąc prosto: niemal każdy ma swoje za uszami. Problemy czy też rozterki jakie zgotowali im scenarzyści nie są ani trochę sztuczne, wydumane, czy też wepchane na siłę. Sztampa czasami się pojawia, tak jak w przypadku zakazanej relacji dr. Edwardsa i arystokratki Cornelii. czy oklepane problemy narkotykowe (powtórka z dr. House'a). Ale to nie jest absolutnie żadną wadą! Wykreowane postacie są na tyle wiarygodne, że całkowicie przykrywają te zgrane motywy. Banał jest wadą tylko wtedy, gdy jest pozostawiony sam sobie, tutaj tego nie ma. A dodatkowo mamy oryginalne elementy takie jak moja ulubiona relacja między Clearym a siostrą Hariett – takiego świeżego serialowego duetu jeszcze nie było, naprawdę nie miałbym nic przeciwko, gdyby ich perypetie dostały trochę więcej uwagi od scenarzystów.

Z tą ostatnią wiąże się ostatnia wielka zaleta The Knick, a mianowicie tworząca się nić powiązań między bohaterami. Wszystkie pierwszoplanowe postacie, mimo iż pochodzą ze stosunkowo różnych środowisk, z różną historią, mają pewne punkty styczne. Ktoś coś o kimś wie, ktoś inny wolałby, żeby to zostało tajemnicą i inne takie trudne sprawy. Jest to świetny punkt wyjścia do sterowania napięciem, a także manipulowania konfliktami w całej produkcji. Trudno jest mi przywołać inny serial, w którym coś takiego byłoby aż tak mocno zaakcentowane. Pierwszy sezon stworzył doskonałą podstawę pod dalsze knucie intryg między pierwszoplanowymi bohaterami. A przecież w razie czego jest jeszcze drugi plan! Chińczyk zabijaka, bogaci biznesmeni czy konkurencyjni chirurdzy. A wymieniam tylko tych, którzy pojawili się do tej pory, albowiem z łatwością można dołączyć do tej układanki innych ludzi. Tak elastyczną fabułę i świat przedstawiony miał do tej pory może tylko Breaking Bad.

Jeśli chodzi o samą opowiadaną historię to wiele osób to akcentowało – jest powolna. Nie ma co się oszukiwać, The Knick jest maratończykiem, długodystansowcem, co nie każdemu się musi spodobać. Przez 10 odcinków, wyemitowanych do tej pory, budował sobie fundament pod dalszą opowieść. Wraz z finałem, wszystkie postacie zostały osadzone ostatecznie na swoich miejscach, można z nimi zrobić wszystko. I to jest wielki sukces pierwszego sezonu. Breaking Bad również przez pierwsze dwie serie budował swój świat i głównego bohatera, żeby nabrać rozpędu w kolejnych. The Knick swój świat ugruntowało w 10 odcinkach, czego kosztem był pewien chaos (mnogość bohaterów i ich wątków) a także stosunkowo małe napięcie. Pewnie można to było odczuć, oglądając poszczególne odcinki w czasie ich premiery. Wszystkim malkontentom polecam obejrzenie całej pierwszej serii za jednym zamachem, tak jak to było w moim przypadku. Trochę to zmienia optykę.

Szczerze mówiąc trudno mi się doszukać wad w tak dopracowanej produkcji. Pewnie są jakieś nieścisłości historyczne, jakieś wpadki w drobiazgach typu nieodpowiedni przedmiot w stosunku do realiów historycznych, ale bądźmy szczerzy – cofając się tak głęboko w czasie, nie da się ich uniknąć. Natomiast pewne fakty historyczne warto lekko nagiąć i „upchać je w kupie” jeżeli to nie razi, dzięki czemu można uatrakcyjnić fabułę. Jedynym zgrzytem jest dla mnie muzyka, zdecydowanie niepasująca do ówczesnych realiów. Na początku może to zakłócać odbiór, ale idzie się łatwo przyzwyczaić. Bardzo odważne posunięcie ze strony twórców, spotkało się jednak z aprobatą niektórych widzów i jestem w stanie w pełni to zaakceptować.

Jedynym co w The Knick jest niepokojącego to stosunkowo nieduży szum jaki wytworzył wokół siebie. Nie jest to produkcja wybitnie przystępna, to prawda, ale nie ma też co zaklinać rzeczywistości nazywając ją wyjątkowo trudną w odbiorze czy zbyt wyszukaną dla motłochu. W telewizji już mieliśmy przypadki niedocenienia geniuszu (Boss anulowany po dwóch seriach czy The Wire doceniony przez szerszą publiczność „pośmiertnie”), oby The Knick nie spotkał podobny los. Twórcy udowodnili, że nie trzeba mieć wyszukanej i oryginalnej fabuły, żeby stworzyć hicior, bo w końcu nawet główni bohaterowie mieli swoich pierwowzorów. Sama historia medycyny dostarcza wystarczająco dużo treści, którą tylko i aż trzeba odpowiednio wkleić. Byłoby żal, gdyby ten serial został anulowany po dwóch sezonach, ponieważ jest on jednym z niewielu, który faktycznie dostarcza refleksji. Można się śmiać z ówczesnych metod leczenia, polegających na zwalczaniu objawów, a przecież dzisiaj borykamy się z takimi samymi problemami. Raka próbujemy zabić chemioterapią, wirus HIV umiemy jedynie trzymać w ryzach, każde czasy mają swoje problemy. Problem czasów w jakich jest produkowany The Knick jest jeden: głupota scenarzystów – musi się jej ustrzec.