Nowy Jork w 1900 r + lekarz dający sobie zastrzyk w stopę. Cukrzyk, prawie taki sam jak House. Muzyka podkreśla zdaje się chęć odcięcia się reżysera od typowego kina kostiumowego, romansu nie będzie. Jest mało romantyzmu, raczej zimna rzeźnia, siermiężny klimat niedostatku, śmierci ubóstwa jeżeli chodzi o wiedzę i gadżety medyczne wprost proporcjonalna dla chęci niesienia pomocy.
Uprzejmość i styl, ale na tyle płytko by można było szybko zapomnieć jak pacjent umrze. W tedy umieralność była bardzo wysoka więc nie można było sobie pozwolić na łzy albo na rywalizacje ze śmiercią....
Masa przekrętów zakulisowych łapówek, ciał znikąd. Rasizm, wiadomo w Stanach było najgorzej, Hitler podał ręke czarnoskóremu biegaczowi w Berlinie, ale w USA kazali mu wejść na galę (na jego cześć) tylnymi drzwiami. To jest o medycynie, która zrzesza różnego rodzaju ludzi. Niekoniecznie dobrych i niekoniecznie z gruntu złych. Nic się nie zmieniło. Udało się reżyserowi odtworzyć ducha tamtych czasów, bez owijania w bawełnę. Niesamowity klimat. Dobre. Scenografia, łał.