Lubię Kinga, ale czytając "To" miałem nieodparte wrażenie że pisarz dokonuje na kartach książki narcystycznej samoanalizy. Bill podobnie jak Stephen to pisarz horrorów, którego niecodzienne zdarzenie z dzieciństwa wpłynęło na jego twórczość (Stephen jako młody chłopak znalazł podobno na torach ciało dziecka). Fantazjuje na swój temat, robiąc z siebie coś na kształt nadczłowieka. Bill jest przede wszystkim przystojny co w przypadku Kinga patrząc na jego zdjęcia jest mocno wątpliwe, to też urodzony przywódca, darzony wielką czcią i szacunkiem. Oczywiście jedyny żeński bohater powieści musi się zakochać właśnie w nim i z nim iść do łóżka. Nie pisałbym o tym gdyby nie rzucało mi się w oczy nachalne promowanie w powieści postaci Billa, każdy rozdział to podkreślanie jego wybitności co w pewnym momencie było już bardzo męczące i irytujące. Walenie po oczach dosłownymi opisami jego wspaniałości raczej śmieszy niż wzbudza podziw, lepiej jakby King podkreślał jego zalety czynami i sam pozwolił czytelnikowi ocenić postać Billa bez zbędnych opisów jego urody i charakteru.