Toczy się powoli, ciekawie rozwija, niemniej niepozbawiony jest błędów i słabych momentów, które całkowicie psują wiarygodność całości. Inteligentny psychopata, który jest seryjnym sadystycznym mordercą nie robi tak głupich błędów (nie zostawia pukli włosów ofiar w dostępnym miejscu, nie daje naszyjnik ofiary swojej córce), a profesjonalna inspektor nie zdradza w jedynej rozmowie telefonicznej z potencjalnym sprawcą danych, które identyfikują i wskazują mu następną ofiarę. W tym aspekcie - duży zawód. Niemniej, psychologiczny portret osobowościowy psychopaty mordercy, który nie odczuwa lęku, wykorzystuje okazje i sytuacje by wywinąć się z opresji, manipuluje emocjonalnie i psychicznie dla układanki swej gry jest całkiem dobry. Jedna z lepszych scen typowego zachowania psychopaty to owa konfrontacja z przełożonym w ośrodku terapii, w którym Paul pracuje i jego odpowiedzi odzwierciedlające, wręcz powtarzające jak papuga swojego przełożonego w celu jego zdominowania i odwrócenia całkowicie uwagi od wątku i treści - czyli jednym słowem - zbicie z tropu i zachwianie pewnością - świetna scena. Idealnie pokazująca jak zachowuje się psychopata przyparty do muru.