Powiedzmy sobie szczerze - nie wszystkie odcinki mają ciekawą intrygę. Oglądając serial
czasami chciałam zrezygnować z dalszego seansu, a fabuła czasami jest przemieleniem
istniejących już motywów. Efekty specjalnie drażnią (zielony Astaroth wywołuje śmiech)...
Plusem są przetrawione popkulturowo nawiązania do różnych wierzeń i mitologii, oraz, w
przypadku serialu (bo w książkach różnie bywa) wartka akcja.

W książce sytuacja wygląda podobnie. Fabularnie nie zachwycają wcale. Styl autorka ma
poprawny, dobry i prosty. W przypadku części pierwszej i trzeciej od początku znamy sprawcę
problemów, co trochę odbiera książkom. Wciągają one, ale są jedynie czytadłem, przyjemnym
urban fantasy.



Jednak Więzy Krwi (i Cena Krwi, i Ślad Krwi, i Linie Krwi [książki przetłumaczone na polski])
mają gigantyczny plus. Postacie i to jak zostały stworzone. Vicky nie jest infantylną nastolatką,
jest wiarygodna. Celluci ma swoje wady, urok i nieznośny charakter, Henry łączy w wiarygodny
sposób dwie natury. Aktorzy zostali dobrani świetnie, idealnie pasują do swoich ról i dobrze
grają.

Efektem dostajemy mocno średnią historię, którą pewnie będziemy oglądać z zapartym tchem.
Jeśli fabuła zacznie nas nudzić, będziemy czekać na kolejny nieumiejętny podryw 450 letniego
kobieciarza na charakternej pani detektyw z niechęcią do stałych związków. Jeśli komuś
pasuje coś takiego, to się spodoba. Bo relacje bohaterów zostały skrojone naprawdę na
medal, zarówno w książce jak i serialu. A, cholera, fanką paranormali nie jestem