Jeśli obejrzeć ten serial po obejrzeniu filmu "Wing Commander" z 1999, będzie to jak użycie odświeżacza powietrza po tym, jak ktoś wyprodukował naprawdę paskudne g*wno. Serial ów ma bowiem wszystko, czego brakowało filmowi - porządną fabułę, dobry i przemyślany scenariusz, zagłębienie się w Expand Universe oryginalnej sagi... no i był jeszcze w pełni zgodny z pierwowzorem. Głosu postaciom użyczają nawet ci sami aktorzy, którzy grali je w Wing Commanderze III, wespół z niezastąpionym Markiem "Luke'iem Skywalkerem" Hamillem.

Podczas gdy przy produkcji filmu panowało kompletne "róbta, co chceta", tutaj mamy maszyny wyciągnięte prosto z gier (np. myśliwce CF-105 Scimitar rzeczywiście wyglądają jak CF-105 Scimitar, podobnie jak bombowce A-17 Broadsword oraz poszczególne maszyny Kilrathi - każdy fan serii powinien od razu rozpoznać w serialu, co jest czym). Kilrathi nie wyglądają jak ogolone mutanty, tylko jak... no, po prostu jak Kilrathi. Zresztą nie tylko wyglądają, ale tak też zostają przedstawieni - w filmie z 1999 Kilrathi właściwie nie istnieją, a WCA zostają należycie przybliżeni (co obejmuje przedstawienie kilku postaci, i to wcale nie statystów).

Co więcej, WCA jest nie tylko wierny oryginalnej serii, ale także jest twórczą adaptacją - miast opowiadać na nowo to, co znamy z gier, stanowi ich prequel. Tutaj Maverick i Maniac wciąż są kadetami i dopiero uczą się latać w akademii, z kolei Geoffrey Tolwyn jest jeszcze komodorem. Ale i tak można w co niektórych odcinkach dostrzec oko puszczone do fanów serii - przykładowo, motyw z prototypowym, niewidzialnym myśliwcem Kilrathi jak żywo przypomina wstęp do gry Wing Commander 2: Vengeance of Kilrathi.

W zasadzie jedyne, co można zarzucić temu serialowi to to, że... że się kończy. A uściślając - szybko się kończy. Jak na mój gust, zaledwie zdążył się rozkręcić, a już urwał się, jak nożem. Jest conajmniej dziwne, że wyprodukowano zaledwie trzynaście jego odcinków.