Uwaga ludzie, mam wenę, co prawda wolałabym ją na swoją powieść o pseudojaponii, ale biorę co dają. I tak oto radośnie stukając w klawisze piszę dziwacznego posta na forum tureckiej opery mydlanej. A piszę go przymuszona dziwnym skojarzeniem odnośnie postaci Ibrasia.

Otóż po przeczytaniu kilku tematów z tego forum, na wierzch mojej świadomości zaczął wypływać pewna wybitną i nieprzeciętnie inteligentną bez dwóch zdań osobistość ubrana w czerwoną sutannę, która swego czasu także sprawowała najwyższe dostępne śmiertelnikom stanowisko w swoim państwie i która, chociaż bardzo dla tegoż państwa zasłużona, została zdyskredytowana, zdemoralizowana, ba! uznana za zło wcielone na potrzeby ubarwienia, udramatyzowania fabuły jednej takiej wydumanej powieści. Książeczka ta, opowiadająca wesołe przygody młodego wieśniaka, co marzył o niebieskiej opończy z białym krzyżem oraz jego grypy wsparcia składającej się z zapijaczonego arystokraty, co myślał, że nikt go nie pozna, lalusia i bawidamka co z tylko sobie znanych przyczyn chciał latać w czarnej sukience i przytępego, ale silnego jak herkules grubasa, tak bardzo się ludziskom spodobała, że zrobili z niej film, a potem jeszcze jeden i jeszcze jeden. I jeszcze, jeszcze, jeszcze jeden. Tak oto świat poznał kardynała Jeana Richelieu, największą kanalię jaką francuska ziemia nosiła.

No właśnie. W kąpieli zdałam sobie sprawę, z pewnych podobieństw pomiędzy nimi. Zdecydowaną większość opisałam powyżej, a tutaj chciałabym dodać, że rozgrywka pomiędzy kardynałem, a królową Francji, żoną Ludwika XIII, Anną Austriaczką trochę przypominała tę pomiędzy Ibrahimem a Hurrem, z tą jednak różnicą, że Anna nie była dla Richelieu godną przeciwniczką.

I oto wen mnie opuścił (co już tak szybko? Wenie drogi nie rób mi tego!), a ja kończę tę dziwną wypowiedź, tak przy okazji pytając czy też macie takie dziwne myśli, czy może jestem z tą ciężką przypadłością sama?