Serial „Tremors” powstawał chyba równolegle z trzecią częścią filmu i niektóre postacie filmowe występują tu grane przez tych samych aktorów. Nie jest to jednak pocieszeniem biorąc pod uwagę, iż trzecia część jest najgorszą z całej serii. Serial emitowano na płatnym kanale Sci-Fi, tuż przed „Stargate SG-1”. Nie wiem skąd pomysł, że serial sprzeda się na tyle dobrze, aby kanał ten czerpał z niego jakieś zyski, bowiem niski budżet i niewielkie pole manewru (ograniczony temat) nie wróżyły najlepiej. Serial okazał się klapą finansową (zresztą klapą finansową okazywały się nawet tak dobre seriale jak „Jericho”), tak więc zdjęto go w połowie jego emisji. Nakręcono więc zaledwie trzynaście odcinków. Brak pomysłów, wtórność w stosunku do filmów i naciąganie fabuły oraz mało efektów specjalnych oraz takie o żenującej jakości zrobiły swoje i serial nie trafił nawet na płyty DVD. Ludzie pytali, czekali, a nawet prosili o to DVD podpisując petycje w Internecie, ale na daremno. Szkoda, osobiście uważam, że nawet takie seriale zasługują na wydania DVD, bowiem każdy serial ma swoich fanów. Oglądanie kilkunastu odcinków robi swoje. Ludzie zżywają się z postaciami i darzą je sentymentem. Sam podpisałem więc w Internecie petycję.

Nie wiem jak skategoryzowany został ten serial, jednak dziwnym jest, że wygląda na pozbawiony większej przemocy, przypominający swoją łagodnością seriale dla nastolatków typu "RoboCop" albo "Mortal Kombat" (co zawsze wychodzi serialom na złe), jednak pokazano kilka razy zmasakrowane zwłoki ludzi albo pożeranie ich przez potwory czy kwas.
Nie będę bronił serialu, bo na pewno jest on zły pod wieloma względami. Zamiast tego opiszę w skrócie postacie, których w sumie jest niewiele. W ogóle trudno jest uwierzyć w istnienie miasteczka o populacji paru mieszkańców, ale mniejsza z tym.

Burt Gummer – jedyną osobą łączącą wszystkie filmy z tej serii (a na pewno aktor go grający). Burt Gummer to człowiek broniący Perfekcję (nazwa miasteczka) i jej mieszkańców. Wielki zwolennik teorii spiskowych, zawsze przezorny, zawsze ubezpieczony wielbiciel wszelkiego rodzaju arsenału. Postać bardzo specyficzna i chyba najjaśniejsza. Burt żyje w swoim bunkrze, który stanowi świetną ochronę przed Graboidami (wielkimi robalami). Trudny charakter, jednak akceptowany przez wszystkich. Gummer zaprojektował system powiadamiający mieszkańców, kiedy w okolicy pojawia się Graboid. Wówczas wszyscy muszą przestać wydawać dźwięki. W ten sposób całe miasteczko żyje w dosyć ciekawy, specyficzny sposób. Dla niektórych z zewnątrz takie życie wydaje się ryzykowne, jednak nikt nie chce się stamtąd wyprowadzić. Gummer wybił wszystkie Graboidy zostawiając jednego wysterylizowanego przy życiu (El Blanco), który został ikoną miasteczka, jedynym źródłem utrzymania jego mieszkańców (turystyka) oraz ciekawostką przyrodniczą, ściągającą na miasteczko masę problemów.

Tyler Reed – zdaje się, że domyślnie główna postać serialu. Taki przeciętny przystojniak z amerykańskiego snu. Przewidywalny charakter, twardziel, uwodziciel, cwaniak itp. Do miasteczka sprowadził się z pomysłem zarabiania na obwożeniu turystów po okolicy, w celu pokazania im El Blanco w akcji. Mało ciekawa postać, a ponieważ pojawia się zawsze, tylko szkodzi serialowi.

Rosalita Sanchez – jedyny plus tej kobiety to wysportowane, seksowne ciało i wystąpienie w jednym z odcinków bez stanika i w mokrej koszulce. Typowa silna kobieta, jakich w filmach przesyt. Rosalita ma niechlubną przeszłość, z którą w spokojnym i odludnym miasteczku zerwała. Była striptizerką w klubie w Las Vegas, w Perfekcji zajmując się farmą.

Jodi Chang – rodzina Changów od wielu pokoleń prowadzi sklep założony przez ich przodka Waltera Changa. Rodzina Changów także pojawia się przez całą serię „Tremors”. W przypadku tej dziewczyny nie mogę napisać nic pozytywnego. Trudno ją za coś lubić. Ot, prowadzi swój sklep zwykle robiąc pretensje innym.

W.D. Twitchell – nowa postać serii. Całkiem udana kreacja. Typowo amerykański ważniak pracujący dla rządu. Tchórzliwy, przemądrzały, obleśny. Jasnym jest, że nie lubią go mieszkańcy Perfekcji, bowiem zwykle rządzi się tam, jakby miał prawo do wszystkiego. Lubiłem tę postać, koleś zagrał bardzo przyzwoicie.

Larry Norvel – pojawia się w pięciu epizodach. To taki komediowy element serii. Chłopak mający nadmiar wolnego czasu, ciamajda żądny wrażeń, wielbiciel kina s-f. Wszyscy nim pomiatają, ale on zdaje się nie odczuwać z tego powodu wielkiej przykrości. Kilka razy okazuje się bardzo przydatny, poza tym sporo żartów wyszło mu wcale nieźle. Jedna z ciekawszych postaci.

Dr. Cletus Poffenberger – gra go najbardziej znany aktor serialu, nie występujący w żadnej innej części serii – Christopher Lloyd, znany z trylogii „Powrót Do Przyszłości”. Nie będzie zaskoczeniem, że tą rolą tylko pogłębił swój stereotyp szalonego naukowca. Dawno temu pracował on w podziemnym tajnym bunkrze rządowym nad tajemniczym projektem „Mixmaster” (co za głupia nazwa). Zna on więc część z przyczyn nieszczęść dotykających mieszkańców Perfekcji, takich jak dziwne stwory i tajemnicze wypadki. W jednym z odcinków, jadąc samochodem, Larry Novel (fascynat kina s-f) mówi mu „Go, straight to the future!” (czy coś podobnego), co ma być zabawnym nawiązaniem do serii „Back To The Future”. Jak widać Lloyd nawet nie stara się zmienić wizerunku, po latach już dobrze wie, że wizerunek doktorka na zawsze będzie jego brzemieniem.

Nancy Sterngood – dobra, troskliwa pani artystka, tworząca figurki i gadżety dotyczące Graboidów i pokrewnych, w celu odsprzedania ich sklepowi, który sprzedaje to wszystko turystom. Mało interesująca postać, która wystąpiła już w trzeciej części, jednak nic specjalnego nie wnosi do serialu.

Reszta aktorów - w tym bardziej znany Michael Rooker, wystąpili sporadycznie i poza tym i dwoma innymi mniej lub bardziej znanymi, nie ma nikogo wartego wymienienia. Serial jest nudny, ale jeśli ma się sentyment do serii i jest się w miarę cierpliwym, zna się trochę angielski (serial nie został przetłumaczony na nasz język), można go zobaczyć, choćby dla zaliczenia wszystkich „Wstrząsów”. Początkowe odcinki oraz ostatni są najciekawsze, głównie te ze stworami, które znamy z filmów, bowiem nowe potwory są żenująco nieciekawe. Jakieś robaki zjadające drewno i mięso, jakiś stwór w wodzie, którego nawet nie pokazano w całości, aby oszczędzić na efektach specjalnych, jakieś gumowe rośliny sikające kwasem oraz jakaś jaszczurka lub pies z rogiem zamiast nosa… Wszystko to naprawdę tragiczne. Gdybym ten serial zobaczył w połowie lat dziewięćdziesiątych, pewnie bym się zachwycał, dziś dziwię się, że wytrzymałem całą serię. Nie mniej jednak jestem bardo sentymentalny, stąd moja cierpliwość nie wyczerpała się do samego końca serii.