Spośród pierwszych dziesięciu odcinków finałowego sezonu ten był najlepszy. Noirowe klimaty, mroczna sceneria, próby zabawy ze światłem i cieniem, stereotypowe pozy. Wyszło świetnie. Na Reddicie, gdzie komentują Amerykanie, nikt jednak nie wyłapał rewelacyjnego nawiązania do "Podwójnego ubezpieczenia" (1944). Chodzi o przesłuchanie Blaine'a i jego wymianę zdań z Liv, w której każdy respons zaczynał się od słowa: "suppose" (w tym kontekście znaczyło to: "przypuśćmy, że"... albo "załóżmy, że"...). A tu kultowa scena, której hołd złożono: https://youtu.be/ZKdcYnlkhx8?t=53
Ubezpieczyciel Walter zaczyna podrywać Phyllis. Kobieta na to:
Phyllis: W tym stanie obowiązuje limit prędkości. 45 mil na godzinę.
Walter: A ile jechałem, pani policjant?
Phyllis: Powiedziałabym, że około 90.
Walter: Załóżmy, że schodzi pani z motocykla i wręcza mi mandat.
Phyllis: Załóżmy, że tym razem skończyło się na upomnieniu.
Walter: Załóżmy, że to nie podziałało.
Phyllis: Załóżmy, że musiałam cię uderzyć po łapkach.
Walter: Załóżmy, że się rozpłakałem i położyłem głowę na pani ramieniu.
Phyllis: Załóżmy, że próbował pan położyć głowę na ramieniu mojego męża.
Walter: To kończy temat.

Tłumaczenie moje, a więc amatorskie i niedokładne, ale zachowuje sens sceny.

Poza najciekawszą kreacją Liv w tym sezonie podobało mi się to, że sprawy wyraźnie zmierzają do końca. Tajemnica ojca Liv nie była ukrywana zbyt długo przed jego córką. Postać tego mężczyzny powinna znaleźć się na arenie finałowej potyczki i będzie to zabawna klamra (ojciec pierwszej zombie jest też jej ojcem biologicznym). Wydaje się, że Ravi wynajdzie lekarstwo na zombizm i będziemy mieć happy end. Jak zakończą się losy Blaine'a? jak Stacey Bossa? co z ludźmi w Pentagonie, którzy stali się zombie?

Ten sezon jest jednak naprawdę dobry. Serial ma bardzo równy poziom. Drugi sezon najwybitniejszy, ale trzy kolejne także niezłe. Ciągle widać ogromną zabawę w tworzeniu nowych wizerunków Liv, nieustannie są puszczane oczka do lubiących wyłapywać nawiązania i cytaty, a historia konsekwentnie zmierza do ostatecznego rozwiązania. Trochę tylko mierzi mnie zawsze to, jak przestępcy podczas przesłuchań szybko przyznają się do swoich czynów. Ale rozumiem, że tak musi być.