Repertuar kina Orzeł

Założony w 2005 roku YouTube szybko stał się jedną z najpotężniejszych internetowych platform umożliwiających demokratyczne upublicznianie filmów w Internecie i wkrótce... maszynką do zarabiania pieniędzy. Zapewniając łatwy i szybki dostęp do wiadomości czy rozrywki, jest również źródłem dezinformacji. Film pokazuje blaski i cienie serwisu oraz to, jak korzystanie z niego zmieniło nasze życie. Jak mądrze korzystać z tego serwisu i z innych mediów społecznościowych? Co musimy wiedzieć, aby ustrzec się przed manipulacjami?

Terry Masear w swoim domu i pięknym ogrodzie w Los Angeles prowadzi klinikę dla najmniejszych ptaków na świecie - kolibrów. Te drobne fascynujące stworzenia są tu przywożone z całej Kalifornii. Obrazy kolibrów, przypominających duszki z bajki połączone z pięknymi zdjęciami naturalnego środowiska, podkreślają główną tematykę filmu - odporność na ciosy zadawane przez życie i proces uzdrawiania ciała i duszy. Film, inspirowany napisaną przez bohaterkę książką "Fastest Things on Wings", ukazuje niezwykłą więź, jaką ma autorka z ptasimi podopiecznymi. Każdy z nich ma własne imiona, indywidualne cechy charakteru i osobowość, a ich opiekunka zwraca się do nich niezwykle bezpośrednim językiem. W tym filmie te delikatne, kilkugramowe stworzenia rosną w oczach widza, a opieka nad nimi jest nie tylko sposobem na życie, ale również formą ratowania natury.

Prawdziwa historia Wandy Rutkiewicz, pierwszej kobiety świata i pierwszej osoby z Polski na najwyższych szczytach ziemi – opowiedziana przez nią samą. Wanda bez zaproszenia wkroczyła w męski świat wypraw wysokogórskich i zapłaciła za to najwyższą cenę. Reżyserka filmu, która sama jest alpinistką, wyrusza w Himalaje śladami Wandy. Wskazówką do poszukiwań jest audio-pamiętnik bohaterki znaleziony wśród sterty materiałów archiwalnych. Wanda zaginęła 30 lat temu. Jej ciało nigdy nie zostało odnalezione. Niektórzy twierdzą, że została w klasztorze buddyjskim. Film eksploruje jej życie i tajemnicę z udziałem znanych wspinaczy: Reinholda Messnera, Krzysztofa Wielickiego i Carlosa Carsolio, a także bliskich jej kobiet: siostry Janiny Fies i menadżerki Marion Feik.

Mistrzostwa świata kobiet w piłce nożnej po raz pierwszy zostały zorganizowane przez FIFA w 1991 roku. To wydarzenie postrzegamy jako oficjalny początek nowej ery w historii sportu, ale czy słusznie? 20 lat wcześniej odbył się w Meksyku pierwszy turniej zespołów kobiecych, który został zapomniany i wymazany z kart historii. Fakt, że zdecydowana większość fanów piłki nożnej nie wie nic o Copa 71 świadczy o tym, jak niewygodnym wydarzeniem była dla władz światowego futbolu. Turniej zorganizowano i rozegrano w blasku fleszy oraz kamer telewizyjnych, z udziałem sponsorów, gdzie rok wcześniej odbyły się finały mistrzostw świata mężczyzn. Podczas imprezy zawodniczki traktowane były przez media jak gwiazdy rocka. Film odkrywa przed nami bogactwo archiwalnych materiałów dotyczących turnieju, nazywanego Pucharem Świata Kobiet, w którym wzięły udział zespoły z Argentyny, Meksyku, Danii, Włoch, Anglii i Francji. Mecze na słynnym stadionie Azteca zgromadziły 100 000 widzów, co do tej pory było nieosiągalne na zawodach sportów kobiecych. Poznajemy bohaterki tamtych meczów, które do tej pory nie miały okazji do podzielenia się wspomnieniami z szeroką publicznością. Zdradzają, co działo się na boisku i poza nim. Często, w swoich miastach i rodzinach, spotykały się z seksizmem i lekceważeniem. Pomimo dyskryminacji, spełniły swoje marzenia na oczach całego świata. Te kobiety odkryły, czym są władza, wolność i spełnienie. W filmie występują również złote medalistki igrzysk olimpijskich w piłce nożnej: Brandi Chastain i Alex Morgan a za jego produkcję odpowiadają między innymi Venus i Serena Williams.

Dzień po tym, jak wojska amerykańskie opuściły Kabul, talibowie przejęli Hollywood Gate - opuszczoną bazę Amerykanów. Ogłosili, że była to baza CIA. Znaleźli tam olbrzymie zasoby uzbrojenia: od karabinów po helikoptery i samoloty, których nie zdążono zniszczyć. Pochodzący z Egiptu reżyser otrzymuje pozwolenie od talibów, aby uwiecznić historyczny moment ponownego przejęcia przez nich władzy w Afganistanie. Reżim powołał głównodowodzącego sił powietrznych - Malawi Mansoura. W filmie obserwujemy, jak organizuje siły powietrzne. Inny bohater - Muhtar, doświadczony bojownik, chce podbić cały świat w imię swoich przekonań, ale na razie marzy o karierze wojskowej w Hollywood Gate. Film, przy pomocy spektakularnych zdjęć, dokumentuje na przestrzeni roku transformację fundamentalistycznych bojówek, które zamieniają kraj w efektywny reżim militarny. Talibowie widzą w reżyserze filmu narzędzie ich propagandy. Film pokazuje wydawałoby się trywialne momenty i sceny. Reżyser czasami wyłącza kamerę, ale nie wyłącza dźwięku.

Opisywano ją jako boginię rock n’rolla, kapłankę voodoo, złą uwodzicielkę. Oskarżano o próbę rozbicia The Rolling Stonesów z uwagi na romanse z trzema członkami zespołu. Kilka piosenek Stonesów było inspirowanych jej osobą, nazywano ją nawet szóstym Stonesem. Pojawiła się także na okładce magazynu "Vogue". Anita Pallenberg - niemiecka modelka i aktorka - zyskała sławę w latach 60. i 70. XX wieku dzięki swojej burzliwej biografii. Film, w którym pamiętniki Anity czyta Scarlett Johansson, opowiada o jej ekscentrycznym życiu, rodzinie i karierze. Poznajemy jej nieopublikowane do tej pory wspomnienia. Oglądamy nigdy wcześniej nie pokazywane archiwalia filmowe i zdjęcia rodzinne ukazujące jej role filmowe, a także pobyty w Szwajcarii, Nowym Jorku i Londynie. Obserwujemy ją w roli matki, ikony mody i projektantki. W filmie pojawiają się także członkowie jej rodziny oraz przyjaciele, w tym Keith Richards i jej dzieci.  Film opowiada słodko-gorzką historię kobiety, która żyjąc na krawędzi i mając rock’n’rollowego ducha, wywarła ogromny wpływ na kulturę i obyczaje swojego pokolenia, wyprzedzając znacząco swoje czasy.

Sr (czytany jako syrr) to hieroglif egipski opisujący żyrafę. To najwyższe żyjące zwierzę zamieszkuje Ziemię od 20 milionów lat. W filmie występuje jako element mitu, baśni, historii naturalnej i politycznej. Jest łącznikiem prawdziwie epickiej historii rozciągniętej na tysiąclecia i kontynenty. Mozaika kultur, zdarzeń i miejsc podana nam jest w swobodnej formalnie opowieści. Odwiedzamy między innymi wybrzeża Nilu, fabrykę ceramiki nieopodal Pekinu, wyspę na Filipinach, chroniony sejf w Nowym Jorku, góry na Saharze, amerykańskie lotnisko wojskowe w Nigrze, a nawet debatę rabinów. Symbolicznie figura żyrafy pomaga nam zrozumieć świat, w całym jego pięknie i skomplikowaniu. Trajektorie tematów wędrują od egzotyki, poprzez dzieła sztuki, do reliktów kolonializmu. Od relacji władzy do relatywności naszej wiedzy. Obrazy i historie tworzą wielopoziomowy obraz świata i znaczeń. Prowokują do niezależnej kontemplacji i wewnętrznego oglądu naszych wyobrażeń o świecie. Reżyserce udało się stworzyć film medytacyjny, immersyjny, czasami ironicznie dowcipny, zapierający dech w piersiach zarówno zdjęciami, jak i zwrotami narracji.

Przez lata rodzina złożona z rodziców i czwórki dzieci cieszyła się samowystarczalnym życiem na norweskiej farmie, z dala od zgiełku miasta, w harmonii z naturą. Niespodziewana tragedia wywróciła ich życie do góry nogami. Współczucie, które okazują sobie nawzajem, rozciąga się również na zwierzęta, dom i otaczającą naturę. Prywatne zdjęcia i domowe materiały wideo wplecione w narrację filmu akcentują psychologiczny wymiar upływu czasu. Film stawia pytanie o to, jak kierować sobą i rodziną w czasach smutku. Akcentuje potrzebę zaakceptowania zmiany i znalezienia nowej drogi życia. Gdy decydujesz się na życie z dala od społeczeństwa, musisz być przygotowany na możliwe wygnanie z raju.

W latach 80. XX wieku Cyndi Lauper stała się ikoną biznesu muzycznego. Miała jaskrawo kolorowe, punkowe włosy, była ekscentryczna i jako pierwsza kobieta w historii podbiła listę przebojów pięcioma hitami z debiutanckiego krążka. Niemal wszyscy znali jej piosenki: "Girls Just Want to Have Fun", "Time After Time", "True Colors" czy "Drove All Night". Jako pierwsza kobieta zdobyła też solo nagrodę Tony za najlepszą oryginalną muzykę do musicalu. Dziś śledzi ją w sieci 1,5 miliona osób, a ona sama staje w obronie praw osób LGBTQ+, wspiera osoby niedosłyszące i namawia do aktywizmu oraz głosowania. Film odsłania kulisy jej zawodowego i prywatnego życia. Poznajemy czasy jej dorastania na Brooklynie, a potem w dzielnicy Queens, buntowniczą młodość, kiedy sprzeciwiała się nietolerancji, a także okres jej błyskawicznej światowej kariery. Niepublikowane do tej pory materiały archiwalne, jak domowe filmy, fotografie i wywiady, przedstawiają zmieniająca się na przestrzeni lat osobowość i występy sceniczne artystki. Dowiadujemy się także więcej o jej osobistych relacjach i związkach. Alison Ellwood dokumentuje także aktywizm Lauper, która koncentruje się na prawach kobiet i osób wykluczonych. W przemówieniu skierowanym do Kongresu w 2015 roku nawoływała między innymi do ochrony bezdomnej queerowej młodzieży. Nigdy nie chciała tylko śpiewać - za pomocą muzyki pragnęła zmieniać świat.

Film opowiada o muzyce techno i kulturze rave w Polsce. Przewodnikiem po tym świecie jest dwójka młodych rejwerów z pokolenia Z: Marysia i Janusz oraz Marcello Zamenhoff, performer i jeden z pionierów techno w naszym kraju. Młodzi bohaterowie są zafascynowani modą na lata 90. XX wieku, ale posiadają też krytyczną świadomość naiwności oraz utopijności postulatów osób z pierwszego polskiego pokolenia techno. Film zderza współczesność z unikalnymi archiwami polskich imprez sprzed 30 lat, reprezentującymi konflikt pomiędzy miejską, artystyczną kulturą rejwową a wiejskimi imprezami techno spod znaku klubu Ekwador w Manieczkach. Bohaterowie szukają odpowiedzi na podstawowe pytanie, czy młodemu pokoleniu uda się pojednać podzieloną klasowo od lat 90. XX wieku scenę klubową w Polsce?

Film ukazuje ciągnącą się przez dekady batalię prawną mieszkańców Masafer Yatta na Zachodnim Brzegu o zachowanie swojej wioski. Widzimy ich codzienność, która naznaczona jest niesprawiedliwością i upokorzeniami. Palestyńsko-izraelski filmowy kolektyw kręcił wydarzenia w wiosce przez pięć lat, korzystając przy tym z wcześniejszych nagrań mieszkańców. Zarejestrował filmowe świadectwo wielu prób wyrzucenia mieszkańców wioski i krwawych aktów przemocy popełnionych przez izraelskie wojsko i osadników. Adra - prawnik i dziennikarz, który urodził się i wychował w Masafer Yatta oraz Yuval Abraham - żydowski dziennikarz tworzą duet. Każdego dnia starają się pomóc mieszkańcom Masafer Yatta i opowiedzieć światu o ich tragedii. Ich pierwsze spotkanie udowodniło, jak bardzo ich sytuacja różni się od siebie, choć żyją przecież w tym samym kraju. Adra nie może się przemieszczać, jest szpiegowany, a jego dom często przeszukują izraelskie władze. Yuval może bez przeszkód jeździć po kraju i ma pełną swobodę działania. Film nie proponuje gotowych rozwiązań, stając się bardzo aktualnym wołaniem o równość.

Asia i Marek po studiach kupili stary dom tuż przy wschodniej granicy Polski - w Puszczy Białowieskiej, najstarszym lesie Europy. To ich mały raj - miejsce, w którym ich dzieci miały bezpiecznie dorastać z dala od problemów współczesnego świata. Dla Marysi, Ignacego i Franka las jest drugim domem, oswojonym i niebudzącym lęku. Ale pewnego dnia las się zmienia. Pojawiają się w nim Obcy, Inni, Uchodźcy - niechciani i w Polsce, i w Białorusi. Cała rodzina im pomaga, mimo że polskie prawo tego zabrania, bo jak można zostawić drugiego człowieka bez pomocy?

Ich numer telefonu znamy z demonstracji. Twarze z okładek gazet albo furgonetki antyaborcyjnej. Nazwiska z kampanii społecznych lub doniesień sądowych. W filmie poznajemy bliżej Justynę, Kingę, Natalię i Karolinę - przyjaciółki i aktywistki tworzące Aborcyjny Dream Team. Dziewczyny odbierają telefon pomocowy i chwalą się na TikToku, że umożliwiają 100 aborcji dziennie szokując hasłem "Aborcja jest OK!". Mają przeciwko sobie wszystkich – opinię publiczną, lekarzy, polityków. Mało kto rozumie, że ich prowokacyjny styl to walka ze stygmą aborcyjną, a w tle toczy się batalia o wolność i zdrowie kobiet. Jednak po wyroku trybunału, praktycznie zakazującego dokonywania aborcji, ich grupa staje się symbolem społecznej rewolucji, a numer infolinii skanduje tysiące osób na protestach. Niszowa wcześniej działalność staje się coraz bardziej niebezpieczna, znajdując się nagle w centrum zainteresowania – nie tylko mediów, ale również prokuratury. Jedna z nich, Justyna staje przed sądem za "pomoc w aborcji". W momentach wyczerpania i rozpaczy dziewczyny ratują się poczuciem humoru i wzajemnym wsparciem, a potem stawiają się na posterunku z pytaniem "Jak mogę ci pomóc"? Czy długo będą miały na to siłę? Czy Aborcyjny Dream Team przetrwa i siła siostrzeństwa zwycięży?

Medytacyjny, jeśli nie immersyjny, obraz przyrody wschodnich Himalajów. Piękne zdjęcia i przeszywający dźwięk bardzo szybko przenoszą nas z sali kinowej w głąb górskiej puszczy. Tam naukowczyni Mansee Mungi bada tytułowe nocne istoty. Na początku wydaje nam się, że słyszymy krople deszczu, uderzające o mocno oświetloną plandekę, którą co noc Mansee i jej asystenci rozstawiają w himalajskich lasach. Po chwili zdajemy sobie sprawę, że to nie deszcz lecz ćmy. Takich niezwykłych, zaskakujących obserwacji przyrody jest w filmie wiele. Mansee bada ćmę jastrzębią, a dokładnie jej występowanie na różnych wysokościach, aby na tej podstawie przewidzieć wpływ zmian klimatycznych na ziemską bioróżnorodność. Jak odróżnić ją od setek rodzajów innych ciem, które przylatują na oświetloną plandekę podczas ciemnej nocy? Bicki, asystent bohaterki, nie interesował się ćmami, ale gdy dostał tę pracę, z ciekawością zaczął śledzić świat tych nocnych istot i ich zwyczaje. W filmie nie pada dużo słów, co pozwala na głębokie zanurzenie się w fascynujący nocny świat, a także na zrozumienie misji nauki, którą symbolizuje zawsze skupiona i precyzyjna Mungi.

Mats Steen, norweski gracz, zmarł z powodu dystrofii mięśni w wieku 25 lat. Jego rodzice opłakują to, co uważali za samotne i odizolowane życie, kiedy zaczynają otrzymywać wiadomości od  internetowych znajomych chłopaka z całego świata.

Barbara ma 25 lat i mieszka w Akrze, stolicy Ghany. Jest charyzmatyczna i pewna siebie, jednak jej odwaga znika, gdy wieje harmattan, duszący wiatr znad Sahary. Wraz z wiatrem powracają obrazy z przeszłości. Jako ośmioletnia dziewczynka, podzieliła los tysięcy dzieci oddanych do niewolniczej pracy przez własnych rodziców. Pomimo gniewu na to, co ją spotkało, Barbara wspiera swoich krewnych. Pewnego dnia jedzie do rodziców, żeby im pomóc. Zanim to się stanie, musi im zadać pytania, o których myślała przez całe swoje dorosłe życie.

Kasia i Robert, rodzice trzech chłopców, decydują się zmienić swoje dotychczasowe życie i wyruszyć w podróż kamperem. Nie mają celu i planu, a ich kompasem są marzenia o wolności i bliskości. Z każdym kilometrem coraz wyraźniej widać jednak rozdźwięk pomiędzy początkowymi wyobrażeniami, a trudami życia w drodze. Czy pozostawienie za sobą wszystkiego i wyjazd w nieznane może być receptą na szczęście? "W stronę słońca" to opowiedziany z wizualnym rozmachem film drogi rozpięty na przestrzeni 4 lat, 9 krajów i 50 tysięcy kilometrów, a jednocześnie niezwykle intymny i szczery portret rodzinny. I chociaż dokument zabiera widzów w malowniczą podróż, od Bułgarii aż po Gruzję i Maroko, pozwalając im niemal na własnej skórze poczuć wiatr we włosach, to jednak zmieniające się krajobrazy są tu tylko tłem dla prawdziwej przemiany, która zachodzi w każdym z bohaterów. Życie poza system zmusza ich do konfrontacji z samymi sobą: Kasia i Robert definiują bliskość w nowych warunkach, Leon dojrzewa do ważnej samodzielnej decyzji, a Tymon i Tytus dorastają w prawdziwej szkole życia jaką jest podróż. Film jest subtelną historią o poszukiwaniu harmonii, radości i wolności w życiu. To także pełna ciepła i humoru, ale i dojrzała opowieść o partnerstwie, rodzicielstwie i rodzinie, która może być zarówno konfliktem interesów, jak i sztuką kompromisów. "W stronę słońca" to wreszcie przypowieść o odwadze do zmian, szczęściu kryjącym się w niekoniecznie idealnych skrawkach rzeczywistości i podróży, która staje się celem samym w sobie.