Repertuar kina Kino Iluzjon

Terry Masear w swoim domu i pięknym ogrodzie w Los Angeles prowadzi klinikę dla najmniejszych ptaków na świecie - kolibrów. Te drobne fascynujące stworzenia są tu przywożone z całej Kalifornii. Obrazy kolibrów, przypominających duszki z bajki połączone z pięknymi zdjęciami naturalnego środowiska, podkreślają główną tematykę filmu - odporność na ciosy zadawane przez życie i proces uzdrawiania ciała i duszy. Film, inspirowany napisaną przez bohaterkę książką "Fastest Things on Wings", ukazuje niezwykłą więź, jaką ma autorka z ptasimi podopiecznymi. Każdy z nich ma własne imiona, indywidualne cechy charakteru i osobowość, a ich opiekunka zwraca się do nich niezwykle bezpośrednim językiem. W tym filmie te delikatne, kilkugramowe stworzenia rosną w oczach widza, a opieka nad nimi jest nie tylko sposobem na życie, ale również formą ratowania natury.

Prawdziwa historia Wandy Rutkiewicz, pierwszej kobiety świata i pierwszej osoby z Polski na najwyższych szczytach ziemi – opowiedziana przez nią samą. Wanda bez zaproszenia wkroczyła w męski świat wypraw wysokogórskich i zapłaciła za to najwyższą cenę. Reżyserka filmu, która sama jest alpinistką, wyrusza w Himalaje śladami Wandy. Wskazówką do poszukiwań jest audio-pamiętnik bohaterki znaleziony wśród sterty materiałów archiwalnych. Wanda zaginęła 30 lat temu. Jej ciało nigdy nie zostało odnalezione. Niektórzy twierdzą, że została w klasztorze buddyjskim. Film eksploruje jej życie i tajemnicę z udziałem znanych wspinaczy: Reinholda Messnera, Krzysztofa Wielickiego i Carlosa Carsolio, a także bliskich jej kobiet: siostry Janiny Fies i menadżerki Marion Feik.

Niezwykle stylowy film dokumentalny, opowiadający o kultowej irlandzkiej artystce i architektce Eileen Gray. Zbudowała swój modernistyczny dom marzeń na Lazurowym Wybrzeżu, a następnie została przyćmiona przez Le Corbusiera. Gray miała wybitny talent do projektowania. Stworzyła jedne z najbardziej kultowych mebli XX wieku. Jej dom był równocześnie dziełem sztuki, z widokiem na skąpane w słońcu Morze Śródziemne. Miejsce nosiło nazwę E.1027, co było tajemniczym skrótem imion Gray i jej kochanka - rumuńskiego architekta Jeana Badovici. Kiedy jednak Le Corbusier dowiedział się o tym projekcie, popadł w obsesję. Pokrył ściany domu muralami i opublikował ich zdjęcia. Gray potraktowała jego murale jako wandalizm i zażądała zadośćuczynienia. Le Corbusier zignorował jej życzenia i zamiast tego wybudował swój słynny Cabanon - bezpośrednio za E.1027, który do dziś dominuje w tym miejscu. Film rekonstruuje dramatyczną historię Gray i jej domu. To oszałamiająco piękna opowieść o sile kobiecej ekspresji i męskiej chęci kontrolowania jej. Genialna artystka musiała spędzić życie w cieniu swoich kolegów.

Film zaczyna się jak bajka w nowoczesnym stylu. Dwie młode dziewczyny, Ida i Minka, niczym syreny pływają w leśnym jeziorze. Widzimy je jako część natury, zresztą one same również się tak czują. Bajka szybko się kończy, gdy muszą stawić czoła wycince drzew. 22-letnia Ida staje na czele aktywistów walczących o przetrwanie dziewiczej natury w Finlandii, gdzie 90% powierzchni lasów to już lasy uprawne. Udaje im się usiąść przy jednym stole z przedstawicielem biznesu. Ale jak przekonać swojego dziadka, że dalsza eksploatacja lasów, jak do tej pory, jest proszeniem się o katastrofę? Różnice generacyjne są duże. Walka staje się już walką kulturową. Biznes i politycy próbują przedstawić nasze bohaterki jako przykład obywatelskiego nieposłuszeństwa. Ale gdy zarówno historia, jak i przyszłość są po twojej stronie, nie możesz się poddać.

Przez lata rodzina złożona z rodziców i czwórki dzieci cieszyła się samowystarczalnym życiem na norweskiej farmie, z dala od zgiełku miasta, w harmonii z naturą. Niespodziewana tragedia wywróciła ich życie do góry nogami. Współczucie, które okazują sobie nawzajem, rozciąga się również na zwierzęta, dom i otaczającą naturę. Prywatne zdjęcia i domowe materiały wideo wplecione w narrację filmu akcentują psychologiczny wymiar upływu czasu. Film stawia pytanie o to, jak kierować sobą i rodziną w czasach smutku. Akcentuje potrzebę zaakceptowania zmiany i znalezienia nowej drogi życia. Gdy decydujesz się na życie z dala od społeczeństwa, musisz być przygotowany na możliwe wygnanie z raju.

Prawie pół wieku po premierze "Nocny kowboj" (1969) nadal pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych filmów naszych czasów. Dzięki kreacjom Jona Voighta i Dustina Hoffmana, scenariuszowi Waldo Salta i reżyserii Johna Schlesingera, przeszedł do historii jako jedyny obraz z kategorią wiekową X, który zdobył Oscara® dla najlepszego filmu. Nancy Buirski opowiada historię powstania "Nocnego kowboja" i analizuje rolę, jaką ten film odegrał we współczesnym kinie. Oglądamy materiały archiwalne, zza kulis, a także fragmenty kronik, reportaży i wywiady z twórcami, którzy już nie żyją (w tym ze Schlesingerem) oraz z Johnem Voightem i jego współpracownikami: Bobem Balabanem i Brendą Vaccaro. Słuchamy opinii krytyków i znawców kina, komentujących znaczenie kulturowe filmu. Buirski umieszcza go w różnych historycznych kontekstach - łączy film z wojną w Wietnamie, kulturą kowbojską, z walką o prawa gejów, kobiet i czarnych, z protestami w Chicago w 1968 roku, a także z nowojorską artystyczną awangardą. Schlesinger okazał się doskonałym twórcą, który wyraził w "Nocnym kowboju" całe swoje czasy. Widzimy Nowy Jork w niespokojnym okresie kulturalnego fermentu. Obserwujemy epokę, która stworzyła film i film, który stworzył epokę.

Film przedstawia postać i prace fotografa Jamesa Hamiltona - jednego z największych kronikarzy historii USA ostatnich 50 lat. Pracując dla Harper's Bazaar, The New York Observer i Village Voice, uwiecznił na zdjęciach najciekawsze wydarzenia i osobowości Ameryki. Stworzył ikoniczne zdjęcia Charlesa Mingusa, Patti Smith, Lou Reed'a, Lizę Minnelli czy Alfreda Hitchcocka. Był fotografem na planie filmów Wesa Andersona czy George'a Romero. Prowadził również kontrowersyjne projekty zdjęciowe w różnych miejscach w USA. Całą swoją artystyczną pracę dla swojego miejsca na ziemi - Nowego Jorku i uchwycił jego piękno i wyjątkowość. Szczególnie interesowała go scena muzyczna w "Big Apple". Jego prace wydawane były również w formie albumów w obiegu alternatywnej sztuki. Film pokazuje istotę reportażu zdjęciowego, jego najlepszy okres w historii, gdy był doceniany i pożądany przez wszystkich.

Medytacyjny, jeśli nie immersyjny, obraz przyrody wschodnich Himalajów. Piękne zdjęcia i przeszywający dźwięk bardzo szybko przenoszą nas z sali kinowej w głąb górskiej puszczy. Tam naukowczyni Mansee Mungi bada tytułowe nocne istoty. Na początku wydaje nam się, że słyszymy krople deszczu, uderzające o mocno oświetloną plandekę, którą co noc Mansee i jej asystenci rozstawiają w himalajskich lasach. Po chwili zdajemy sobie sprawę, że to nie deszcz lecz ćmy. Takich niezwykłych, zaskakujących obserwacji przyrody jest w filmie wiele. Mansee bada ćmę jastrzębią, a dokładnie jej występowanie na różnych wysokościach, aby na tej podstawie przewidzieć wpływ zmian klimatycznych na ziemską bioróżnorodność. Jak odróżnić ją od setek rodzajów innych ciem, które przylatują na oświetloną plandekę podczas ciemnej nocy? Bicki, asystent bohaterki, nie interesował się ćmami, ale gdy dostał tę pracę, z ciekawością zaczął śledzić świat tych nocnych istot i ich zwyczaje. W filmie nie pada dużo słów, co pozwala na głębokie zanurzenie się w fascynujący nocny świat, a także na zrozumienie misji nauki, którą symbolizuje zawsze skupiona i precyzyjna Mungi.

Majestatyczny wizerunek Matterhornu kojarzy się z wyprawą, przygodą, pięknem i potęgą gór. Po latach masowej turystyki w Alpach dochodzi do zmiany myślenia. Naukowcy, podróżnicy, artyści i filozofowie próbują dotrzeć do esencji gór i źródeł ich mocy w nowy sposób. W filmie widzimy kontrastujące ze sobą stanowiska, które zmuszają do redefinicji wartości, na których się wychowaliśmy. Kiedyś powody, dla których ludzie wybierali się w góry, były zupełnie inne niż dzisiaj. Jak zmienić stosunek społeczny do turystycznej eksploatacji gór?

Dokument przedstawia postać znanego duńskiego badacza, który porzuca rodzinę i prestiżową pracę, aby zostać buddyjskim mnichem na Sri Lance.

Przytłoczony degradacją ukochanej rzeki muzyk postanawia przepłynąć tradycyjną, drewnianą łodzią 1300 km, by symbolicznie odzyskać dla niej dzikość. 40-dniowa podróż pozwala doświadczyć pozaludzkiego świata przyrody z perspektywy człowieka, który uważnie słucha. Zanurzyć się w pierwotnych dźwiękach rzeki, zapomnieć na moment o zakrzyczanej codzienności. Jego droga staje się pretekstem do rozmów o rzekach i wpływie człowieka na środowisko. Przypomina o katastrofie ekologicznej na Odrze - jednej z największych rzek w historii nowożytnej Europy.  W ciszy, samotności, w dźwiękach budzącej się do życia wiosny, w głosie rzeki i brzmieniu wody, bohater poszukuje nadziei na taką przyszłość, w której panuje równowaga. Dla siebie, dla swojej córki, dla świata. To podróż, która stawia pytania o wolność rzek i ludzi, o relację człowieka i natury, ekosystemowe splątania oraz wątek dzikości w człowieku.

Funky Town to ostatnia oaza dla wolnych duchów w Chengdu. Zbiera się tu queerowa społeczność: DJ-e, skejci, artyści wszelkiej maści, aby w rejwowym tańcu zapomnieć o udrękach dnia. To się jednak wkrótce zmieni, bo budowa linii kolejowej wymusi zburzenie budynku, w którym mieści się klub. Ten efektowny wizualnie film przedstawia alternatywną młodzież w wielkim chińskim mieście, która poprzez przyjaźń, miłość, taniec, alkohol i narkotyki próbuje zapomnieć o swoich rozterkach i szuka ocalenia w szalonym clubbingu tak, jakby każdy weekend był ich ostatnim. Gdy wstaje dzień, trzeba znów zmierzyć się z tym, co przywiodło ich do Funky Town.

Filmowy portret reżyserki Agnès Vardy ukazujący zupełnie nowe spojrzenie na jej życie i twórczość. Poznajemy to, co w jej przypadku pozostało do odkrycia, a co ona sama trzymała w tajemnicy. Varda była pionierką kina osobistego. Reżyser filmu - dokumentalista specjalizujący się w historii kina - przedstawia jej bogatą karierę, akcentując niezwykłą ciekawość świata, niebanalną fantazję i obrazoburczość. Oglądamy szczere i pouczające wywiady z członkami rodziny, przyjaciółmi i współpracownikami, odkrywając nieznane dotąd materiały archiwalne. Varda łączona jest często z francuską Nową Falą i uznawana za jej czołową przedstawicielkę, ale jej twórczość odznaczała się wyjątkowym radykalizmem. Była pierwszą kobietą-reżyserką w tym nurcie kina i wyprzedziła swoich kolegów-reżyserów kręcąc w 1955 jeden z pierwszych filmów Nowej Fali - "La Pointe Courte". Jej następny film "Cléo od 5 do 7" opowiadał historię kobiety wędrującej po Paryżu i stanowił przykład zamiłowania do łączenia fikcji i kina dokumentalnego. Reżyser filmu kładzie nacisk na czynniki osobiste, które wpłynęły na twórczość Vardy, w tym na jej długą i złożoną relację z reżyserem Jacques’em Demy’m. Walcząc z patriarchatem w przemyśle filmowych, Varda założyła własną firmę produkcyjną Ciné-Tamaris, którą dziś prowadzi jej córka - Rosalie Varda. Dzięki filmom dokumentalnym, takim jak "Zbieracze i zbieraczka" i "Twarze, plaże" lepiej rozumiemy powody, które doprowadziły do ​​jej ponownego odkrycia w XXI wieku. Przez długi okres swojej kariery Vardzie brakowało rozgłosu, na jaki zasługiwała, a to przecież ona na nowo odkryła, jak może wyglądać film i jakie historie może opowiadać.

Społeczność Kuna jest jedną z największych spośród Pierwszych Narodów w Ameryce Łacińskiej. Zamieszkuje wyspy na Morzu Karaibskim u wybrzeży Panamy. Zdobywca Oscara, reżyser i antropolog Pierre-Dominique Gaisseau, spędził tam 1975 rok, kręcąc film o ich matriarchalnej kulturze. Obiecał, że pokaże go plemieniu, ale nie spełnił obietnicy. Arysteides Turpana – Kuna, który studiował we Francji, walczy z tamtejszą biurokracją, aby wydobyć film z archiwów i pokazać go społeczności. Jednocześnie obserwujemy, jak młode pokolenie Kuna tworzy swoje media. Jeden z nich, Orgun Wagua, współpracuje z reżyserem. Wielu starszych Kuna pamięta kręcenie filmu w latach 70. XX wieku. Konfrontują swoje wspomnienia z filmem, który po prawie pół wieku oglądają razem z młodym pokoleniem. Obserwujemy meta-filmowy, wielopoziomowy eksperyment. Peyrot stawia pytania o to, po co i dla kogo robi się kino dokumentalne oraz do kogo należy film dokumentalny. Czy do tego, kto go finansuje? A może do tego, kto jest jego autorem? Czy wreszcie do bohatera lub zbiorowości, którą przedstawia?

Barbara ma 25 lat i mieszka w Akrze, stolicy Ghany. Jest charyzmatyczna i pewna siebie, jednak jej odwaga znika, gdy wieje harmattan, duszący wiatr znad Sahary. Wraz z wiatrem powracają obrazy z przeszłości. Jako ośmioletnia dziewczynka, podzieliła los tysięcy dzieci oddanych do niewolniczej pracy przez własnych rodziców. Pomimo gniewu na to, co ją spotkało, Barbara wspiera swoich krewnych. Pewnego dnia jedzie do rodziców, żeby im pomóc. Zanim to się stanie, musi im zadać pytania, o których myślała przez całe swoje dorosłe życie.

Zaginięcie w Nepalu dwójki młodych Tajwańczyków w 2017 roku było szeroko relacjonowane przez światowe media. Po 47-dniowych poszukiwaniach odnaleziono żywego Sheng Yueh'a. Chen-Chun zmarła z głodu. Sheng był oskarżany, że mógł przewidzieć niebezpieczeństwo związane z wyjściem na szlak przy pogarszającej się pogodzie. Szybko zniknął, nie dając sobie rady z zainteresowaniem mediów. Reżyserka filmu była od wielu lat bliską przyjaciółką i dzieliła z Chen marzenie o lepszym społeczeństwie, ale też złość na polityków i  instytucje, które oddalają nas od siebie. Film przedstawia młodych ludzi nadal posiadających marzenia, zadających pytania o sens życia i chcących znaleźć właściwe odpowiedzi. Reżyserka decyduje się na podróż do miejsca, w którym jej przyjaciółka zmarła, aby z bliska zmierzyć się z okolicznościami tragedii i jednocześnie przyjrzeć się lepiej sobie. Chce także zrozumieć list w formie pamiętnika, który napisała Chen, tytułując go "List do innej mnie".

Michel Gondry - specjalista od wszystkiego. Jego ekscentryczny talent zachęcił takich znanych wykonawców muzyki pop jak Björk, Rolling Stones, The White Stripes, czy Daft Punk do współpracy z nim przy teledyskach. Wywalczył sobie własną ścieżkę w Hollywood bez - jakże częstych w takich przypadkach - artystycznych kompromisów. Zdobył Oscara® za film "Zakochany bez pamięci", który nakręcił w charakterystycznej dla siebie szalonej stylistyce. Od trzydziestu lat Gondry zachwyca kunsztem i magią obrazu. Bez względu na to, czy analizujemy jego stosunek do muzyki, czy początkową karierę jako operatora, świat Gondry'ego ma korzenie w marzeniach z dzieciństwa i głębokim humanizmie, który jest również aktem politycznym.

Obraz przedstawia wyimaginowany świat, w którym kobiety zajmują wszystkie najwyższe stanowiska, a mężczyźni zajmują się prowadzeniem domów.

Film rozpoczyna się hollywoodzką kroniką filmową z 31 października 1925 roku, przedstawiającą "Intymne spojrzenie na ulubioną gwiazdę: Maxa Lindera". Max ma wszystko, o czym mężczyzna może marzyć. Jest światowej sławy bogatą gwiazdą filmową. Jest żonaty z bardzo młodą i piękną kobietą, z którą wychowuje 18-miesięczną córkę. Następnego dnia - 1 listopada 1925 roku - świat nagle dowiaduje się, że Max Linder i jego żona, Ninette Peters, popełnili samobójstwo. Zaczynając od policyjnego śledztwa, film bada, co mogło skłonić aktora do tak tragicznego kroku.

Mieszkańcy Kisenso są niezadowoleni. Znów przed świętami ktoś ukradł kabel i nie ma prądu. Trzeba założyć komitet i zrobić zbiórkę na zakup nowego. Kudi mobilizuje osiedle, żeby zebrać odpowiednią sumę i mieć prąd na następne święta. Niestety nie jest to jedyny problem Kisenso - osiedla pod Kinszasą. Kongo znów wylało i w sporej liczbie domów chodzi się w wodzie. Davido szuka suchego miejsca do spania i uprawiania swojej pasji - bodybuildingu. Kisenso pogrążone w ciemności i w wodzie nie traci pozytywnego stosunku do świata. Życie cały czas się toczy i nie wiadomo, co przyniesie nadciągający świt.

3 marca 2022 roku rosyjskie oddziały weszły do miejscowości Jahidne w północnej Ukrainie. Następnego dnia żołnierze ulokowali wszystkich 341 mieszkańców, w tym 77 dzieci, w piwnicy szkoły. Pozostali tam przez 26 dni. Gdy reżyser zaczął kręcić film, mieszkańcy - już ponad rok po wyzwoleniu - różnie radzili sobie z traumą. Olga pisała pamiętnik w piwnicy i teraz chce wydać go jako opowiadanie. Gdy osobiste historie mieszkańców stają się powoli kolektywną pamięcią i zatracają się detale, to pamiętnik Olgi - napisany z chronologiczną precyzją - staje się prawdziwym świadectwem historii. Każdy ma swój sposób na opowiedzenie historii z piwnicy, ale również na dalsze życie, dane im jako druga szansa. Film dokumentuje codzienność Jahidne zatopioną w zieleni, jakby na przekór wojnie i traumie. Wspólna historia małej społeczności w piwnicy staje się laboratorium pamięci wojny.

Leyla i jej sześcioletnia córka Nila żyją w świętym mieście Mashad w Iranie. Nila została poczęta w tzw. "czasowym małżeństwie", więc jej status prawny nie jest jasny. Nie ma oficjalnych dokumentów i nie może chodzić do szkoły bez zgody ojca. Gdy on straszy, że odbierze córkę, Leyla zaczyna walkę o jej bezpieczeństwo. Film ukazuje batalię matki o zalegalizowanie prawnego statusu swojego dziecka. Leyla walczy z nieludzkim systemem prawnym w Iranie i podwójnymi społecznymi standardami, które potępiają takie kobiety jak ona. Reżyserka kręciła film przez trzy lata, głównie potajemnie - również w monitorowanych budynkach rządowych. Film oddaje sytuację niezliczonych kobiet i dzieci, które są marginalizowane, żyjąc poza skrajnie patriarchalnym systemem.

Anne jest aktorką i reżyserką, która cierpi, bo właśnie rozstała się z mężem. Pracuje nad teatralną adaptacją "W matni" Emila Zoli, w której gra rolę Gervaise. Z kolei Ben to bezrobotny aktor, który jest jej przyjacielem. Darzy ją uczuciem, ale ona nie chce spotykać się z mężczyznami. Prosi Bena, by zagrał w jej przedstawieniu. Kiedy oboje czytają scenariusz, pracują nad postaciami i rozpoczynają próby, rzeczywistość miesza się z fikcją i wydaje się, że para odtwarza w życiu każdy etap historii granych przez siebie postaci, aż do katastrofalnego zakończenia. Eksperymentalne i szczegółowo sfilmowane sceny dają wgląd w stale zmieniające się równoległe światy, pomiędzy którymi poruszają się Anne i jej postać Gervaise. Fascynująca gra rzeczywistości z fikcją prowadzi do ciągłego napięcia: czy intymne sceny, które odgrywa z Benem, są prawdziwe, czy stanowią część przedstawienia? A wybuchy złości, kłótnie i łzy? Dzięki stylistyce cinéma-vérité film wnikliwie rejestruje proces twórczy bohaterów. Zadaje pytanie o role, jakie sami odgrywamy w życiu. Za pośrednictwem dokumentalnej formy kwestionuje intymność, dramat, pasję, pracę i miłość, pokazując jednocześnie najbardziej żywe, ponadczasowe i uniwersalne aspekty życia.

W głębi brazylijskich faweli tajna społeczność mężczyzn planuje kolejną nielegalną akcję. To "baloeiros" - konstruktorzy balonów. Silni, wytatuowani mężczyźni uwielbiają widok unoszących się na niebie balonów. Spędzają lata na sklejaniu kolorowych bibułek, z których tworzą aerostaty wielkości bloków mieszkalnych. Różne grupy baloeiro rywalizują ze sobą o to, kto stworzy najpiękniejsze, największe i najbardziej spektakularne balony, które mają niezwykłe kolory i przedstawiają różne postaci jak 2Pac czy Pelé. Młoda, duńsko-hiszpańska reżyserka Sissel Morell Dargis przez kilka lat zdobywała zaufanie brazylijskich grup baloniarzy i na tej podstawie stworzyła dokumentalny film akcji, pełen pościgów samochodowych, i scen w potajemnych warsztatach. Na baloeiros poluje policja i łowcy nagród, gdyż władze uważają ich za niebezpiecznych przestępców. Tymczasem baloniarze są podobni do ulicznych artystów, a działając z ukrycia, przynoszą radość lokalnej społeczności.

Dokumentalna historia o dorastającym dziecku ulicy. Sanyi to ośmioletni chłopiec, którego reżyser poznał ponad dekadę temu na podwórku. Był niesfornym, uzależnionym od adrenaliny anarchistą, który mówił dokładnie to, co myślał. Nie miał własnego pokoju, żył z babcią, matką, ojcem i dwojgiem rodzeństwa w 30-metrowym mieszkaniu. Na ulicy szukał przestrzeni, pozwalając puścić wodze fantazji i oddać się szalonym, dzikim zabawom. Ulica to jednak stresujące miejsce. Kręci się tam mnóstwo dziwnych typków i trzeba prowadzić braterską walkę, aby przetrwać, być twardym i poczuć prawdziwe życie. Film jest zapisem dziesięciu lat ulicznego życia Sanyiego. Widzimy, jak zmienia się z represjonowanego w ciemiężyciela, z młodszego w starszego brata, z niesfornego łajdaka w odpowiedzialnego opiekuna i wreszcie z dziecka ulicy w nihilistycznego nastolatka. Oczami węgierskiego intermedialnego artysty i reżysera, który sam od 12-tego roku życia włóczył się na deskorolce po ulicach Budapesztu, obserwujemy proces przechodzenia z pełnego zabaw radosnego dzieciństwa w pełną konformizmu dorosłość.

Filmowy portret Ricardo Cavallo - argentyńskiego malarza, który od 1976 roku mieszka we Francji. Cavallo jest pustelnikiem o ascetycznym temperamencie, zafascynowanym historią rzeźby i malarstwa, przede wszystkim Velásquezem. To osobowość pełna pasji, a zarazem skromny rzemieślnik eksplorujący krajobraz bretańskiego regionu Finistère i obserwujący zmianę lokalnych przypływów i odpływów. To również – od 40 lat - przyjaciel reżysera filmu Barbeta Schroedera (wybitnego reżysera znanego z takich filmów, jak "Wielebny W." czy "Adwokat terroru"), który przez dwa lata cierpliwie i wnikliwie dokumentował jego życie, osobowość i karierę. Cavallo to spadkobierca czasów, w których malowanie wymagało koncentracji, ciszy i ascetycznego życia. Jednak artysta, traktowany przez Schroedera jako "najwyższa forma wcielenia dobra" podlega w tym filmie rekonfiguracji. Poświęcił życie malarstwu i chociaż wie, że ten film jest o nim, unika bycia w centrum uwagi. Reżyser zabiera nas więc bardziej w podróż przez historię sztuki, której dzieła fascynują nie tylko pięknem, ale także siłą oddziaływania. To również pochwała osobowości niezwykłego człowieka, który z prostotą i pokorą całkowicie zaangażował się w swoją twórczość i potrafi przekazać swoją pasję kolejnym pokoleniom.

W górzystym regionie północnego Iranu grupa dobrych znajomych szuka sposobu na życie. Prowadzenie biznesu na pewno nie jest dla nich, irańska gospodarka pogrążona jest w zastoju. Najchętniej wyjechaliby z kraju, ale nie mają pieniędzy. Jedyne, co im pozostało, to szukać skarbów. Nie jest to całkowicie nierealistyczny pomysł w Iranie, gdzie tysiącletnie klejnoty i złote monety czekają na odkrycie w starożytnych grobowcach, katakumbach i jaskiniach. Poszukiwanie skarbów jest jednak surowo zabronione. Dołącza do nich reżyser filmu Hesam Eslami, który dokumentuje ich drogę w poszukiwaniu szczęścia. Filmuje, jak opracowują plany, debatując nad tajnikami różdżek, wykrywaczy metali i minikamer potrzebnych do znalezienia upragnionego garnka złota. Tymczasem policja prowadzi poszukiwania nielegalnych wykopalisk, a filmowani poszukiwacze robią co w ich mocy, by uniknąć złapania. Ta zabawa w kotka i myszkę, przeplatana wieloma humorystycznymi scenami, to historia o poszukiwaniu skarbów, która staje się poszukiwaniem szczęścia.

Osiem lat temu duński scenarzysta Lars K. Andersen wpadł na pomysł filmu inspirowanego postacią bohatera z dzieciństwa – norweskiego podróżnika Helge Ingstada, który w 1937 roku wybrał się na wyprawę do Meksyku w poszukiwaniu zaginionego plemienia Apaczów. Lars napisał scenariusz, w którym chciał pójść w ślady swojego bohatera i wraz z norweskim filmowcem Håvardem Bustnesem odnaleźć tajemnicze plemię. Ale to, co na papierze wyglądało na ekscentryczny film drogi utrzymany w stylistyce amerykańskiego westernu, przerodziło się w mimowolną dekonstrukcję mitologii białego poszukiwacza przygód. Zmusiło to Larsa i Håvarda do autorefleksji, ponownego przemyślenia idei projektu oraz własnej roli jako outsiderów kulturowych. Po drodze spotkali Piusa - prawnuka wojownika Geronimo, który sam mocno wierzy w istnienie Apaczów w Meksyku. Kiedy projekt filmowy jest na skraju upadku, Lars zaczyna szukać odpowiedzi, które zaprowadzą go do wnuka Helge Ingstada w Oslo. Na strychu czeka go zdumiewające odkrycie, które zmienia wszystko. To nieoczekiwane znalezisko prowadzi do emocjonalnego zakończenia, akcentującego temat kulturowego szacunku i zawłaszczenia.

Dokumentalny portret dziesięciu greckich drag queens o różnej ekspresji płciowej i seksualności, które wychodzą na ulice Aten, aby kwestionować, problematyzować i podważać obowiązujące społeczne normy i ograniczenia. Dekonstruują płeć, nacjonalizm, a także pojęcia przynależności i tożsamości. Wcielając się w barwne osobowości, wzywają do sprawiedliwości społecznej. Mierzą się z brutalnością policji, transfobią, konserwatyzmem, patriarchatem, rasizmem i seksizmem greckiego społeczeństwa.

W Danii nie ma gór, na które można by się wspiąć, ale w Norwegii jest ich mnóstwo. To tam dorastał reżyser filmu i tam nadal mieszkają jego rodzice oraz dwóch młodszych braci. Tam również 25 lat temu wydarzyła się rodzinna tragedia - zmarł brat reżysera, co doprowadziło do rozpadu rodziny. Strata nie została przepracowana i wciąż wpływa na dorosłych już mężczyzn. Nie potrafią ze sobą rozmawiać i uciekają, gdy pojawia się problem. Reżyser, wyposażony w domowe nagrania wideo z ostatnich 30 lat, 75 000 zdjęć rodzinnych i trzy dopasowane kostiumy superbohaterów, wyrusza w liczącą 1600 kilometrów podróż do krainy dzieciństwa, próbując stawić czoło tragedii i ukrytym ranom, które po sobie pozostawiła. To pełna humoru, odważna opowieść o ojcach i synach, o ogromnych kolekcjach znaczków i amatorskich wideo, o długodystansowych lotach klasą biznes i o wszystkich innych sposobach, którymi uciekamy, zamiast mówić o tym, co nas boli. To także film o stracie, potrzebie żałoby i o odkupieniu, które może nastąpić, gdy trauma zostanie przezwyciężona.

Małgorzata jako świadek napadu pomaga milicji w poszukiwaniu mordercy.