Repertuar kina Muranów

Tashi, była gwiazda tenisa, zostaje trenerką swojego męża, który aby przerwać pasmo porażek musi zmierzyć się na korcie ze swoim byłym najlepszym przyjacielem, a przy tym byłym partnerem żony.

Dozorca w Japonii docenia uroki prostego życia.

Mała Chihiro wyrusza w pełną niebezpieczeństw podróż, aby ocalić swoich rodziców.

Komendant obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau Rudolf Höss i jego żona Hedwiga próbują ułożyć sobie rodzinne życie w domu z ogrodem, który znajduje się tuż obok obozu.

Eksploracja twórczości Anselma Kiefera, malarza i rzeźbiarza, który poprzez swoją sztukę konfrontował niemieckie społeczeństwo z dziedzictwem III Rzeszy.

Weteran wojenny postanawia zbudować kolonię na nieurodzajnych wrzosowiskach jutlandzkich. Uzyskując zgodę króla, jego wrogiem staje się lokalny właściciel ziemski.

Próbując uciec przed patriarchatem powojennego włoskiego społeczeństwa, Delia planuje zbuntować się przeciwko brutalnemu mężowi.

Pięcioletni chłopiec zaprzyjaźnia się z rybią księżniczką.

Japońska adaptacja "Pożyczalskich", którzy starają się spokojnie żyć pod podłogą ludzkiego domu.

Haru ratuje życie kotu, który w podzięce zabiera ją do swojego królestwa. Sprawy komplikują się, gdy władca krainy proponuje dziewczynie małżeństwo ze swoim synem.

Olfa samotnie wychowuje cztery córki. Kiedy dwie najstarsze z nich znikają, z pomocą przychodzi pewien filmowiec, który ma dość oryginalny pomysł.

Żyjemy w wirtualnym i płynnym świecie. Jedno kliknięcie dzieli nas od innych. Kontaktujemy się ze sobą w każdym momencie i z dowolnego miejsca na Ziemi. Czy jednak to, co widzimy w sieci, jest prawdą? W Internecie istnieją miliony deepfake’ów, a 90% z nich to nieautoryzowana pornografia: pliki audio, wideo lub obrazy, które zostały stworzone przez sztuczną inteligencję i są trudne do odróżnienia od oryginału. Film opowiada o młodej studentce Taylor (jej tożsamość została celowo zmieniona), która stała się ofiarą deepfake’ów. Pewnego dnia znajduje w sieci film pornograficzny ze swoim udziałem. Policja nie reaguje, a ona nic nie może z tym zrobić. Cyfrowe prawo w tym zakresie nie istnieje. Z pomocą eksperta i koleżanki postanawia zbadać prężnie rozwijającą się internetową kulturę mizoginistycznych geeków, którzy wykorzystują pornograficzne kłamstwa do terroryzowania kobiet. Ustawodawstwo nie nadąża za rzeczywistością, liczba deepfake’ów podwaja się co sześć miesięcy. Ofiary milczą ze wstydu, mają myśli samobójcze, a fałszywe materiały niszczą ich prywatne i zawodowe życie. Film jest przestrogą na temat niewłaściwego wykorzystania AI. Pokazuje też, jak można zmienić tę samą technologię w narzędzie, które pozwala na odzyskanie skradzionej tożsamości.

Prawdziwa historia Wandy Rutkiewicz, pierwszej kobiety świata i pierwszej osoby z Polski na najwyższych szczytach ziemi – opowiedziana przez nią samą. Wanda bez zaproszenia wkroczyła w męski świat wypraw wysokogórskich i zapłaciła za to najwyższą cenę. Reżyserka filmu, która sama jest alpinistką, wyrusza w Himalaje śladami Wandy. Wskazówką do poszukiwań jest audio-pamiętnik bohaterki znaleziony wśród sterty materiałów archiwalnych. Wanda zaginęła 30 lat temu. Jej ciało nigdy nie zostało odnalezione. Niektórzy twierdzą, że została w klasztorze buddyjskim. Film eksploruje jej życie i tajemnicę z udziałem znanych wspinaczy: Reinholda Messnera, Krzysztofa Wielickiego i Carlosa Carsolio, a także bliskich jej kobiet: siostry Janiny Fies i menadżerki Marion Feik.

Film ukazuje ciągnącą się przez dekady batalię prawną mieszkańców Masafer Yatta na Zachodnim Brzegu o zachowanie swojej wioski. Widzimy ich codzienność, która naznaczona jest niesprawiedliwością i upokorzeniami. Palestyńsko-izraelski filmowy kolektyw kręcił wydarzenia w wiosce przez pięć lat, korzystając przy tym z wcześniejszych nagrań mieszkańców. Zarejestrował filmowe świadectwo wielu prób wyrzucenia mieszkańców wioski i krwawych aktów przemocy popełnionych przez izraelskie wojsko i osadników. Adra - prawnik i dziennikarz, który urodził się i wychował w Masafer Yatta oraz Yuval Abraham - żydowski dziennikarz tworzą duet. Każdego dnia starają się pomóc mieszkańcom Masafer Yatta i opowiedzieć światu o ich tragedii. Ich pierwsze spotkanie udowodniło, jak bardzo ich sytuacja różni się od siebie, choć żyją przecież w tym samym kraju. Adra nie może się przemieszczać, jest szpiegowany, a jego dom często przeszukują izraelskie władze. Yuval może bez przeszkód jeździć po kraju i ma pełną swobodę działania. Film nie proponuje gotowych rozwiązań, stając się bardzo aktualnym wołaniem o równość.

Asia i Marek po studiach kupili stary dom tuż przy wschodniej granicy Polski - w Puszczy Białowieskiej, najstarszym lesie Europy. To ich mały raj - miejsce, w którym ich dzieci miały bezpiecznie dorastać z dala od problemów współczesnego świata. Dla Marysi, Ignacego i Franka las jest drugim domem, oswojonym i niebudzącym lęku. Ale pewnego dnia las się zmienia. Pojawiają się w nim Obcy, Inni, Uchodźcy - niechciani i w Polsce, i w Białorusi. Cała rodzina im pomaga, mimo że polskie prawo tego zabrania, bo jak można zostawić drugiego człowieka bez pomocy?

Niezwykle stylowy film dokumentalny, opowiadający o kultowej irlandzkiej artystce i architektce Eileen Gray. Zbudowała swój modernistyczny dom marzeń na Lazurowym Wybrzeżu, a następnie została przyćmiona przez Le Corbusiera. Gray miała wybitny talent do projektowania. Stworzyła jedne z najbardziej kultowych mebli XX wieku. Jej dom był równocześnie dziełem sztuki, z widokiem na skąpane w słońcu Morze Śródziemne. Miejsce nosiło nazwę E.1027, co było tajemniczym skrótem imion Gray i jej kochanka - rumuńskiego architekta Jeana Badovici. Kiedy jednak Le Corbusier dowiedział się o tym projekcie, popadł w obsesję. Pokrył ściany domu muralami i opublikował ich zdjęcia. Gray potraktowała jego murale jako wandalizm i zażądała zadośćuczynienia. Le Corbusier zignorował jej życzenia i zamiast tego wybudował swój słynny Cabanon - bezpośrednio za E.1027, który do dziś dominuje w tym miejscu. Film rekonstruuje dramatyczną historię Gray i jej domu. To oszałamiająco piękna opowieść o sile kobiecej ekspresji i męskiej chęci kontrolowania jej. Genialna artystka musiała spędzić życie w cieniu swoich kolegów.

"Miałam 23 lata i moim pierwszym chłopakiem był John Lennon" – to słowa May Pang, asystentki Yoko Ono, która obok słynnego ex-Beatlesa jest bohaterką filmu. Łączył ich 18-miesięczny romans, który miał trwać tylko weekend. Romans był pomysłem Yoko Ono, która w ten sposób chciała odświeżyć swój związek z Lennonem. May Pang czekała 50 lat, aby opowiedzieć o tej historii. Te 18 miesięcy były najbardziej kreatywnym okresem Lennona w erze po Beatlesach. Współpracował z Dawidem Bowie, Eltonem Johnem i innymi. Udzielał się również  towarzysko, co było nowością. Wtedy też May doprowadziła do pojednania Lennona z synem Julianem. Film wykorzystuje wspaniałe archiwa zdjęciowe i filmowe ukazujące te szalone 18 miesięcy i spotkania z Mickiem Jaggerem, Alice Cooperem, Paulem McCartney'em (pierwszy raz po rozstaniu się Beatlesów). Widzimy historię romansu z perspektywy 23-latki, która przeżywa swoją pierwszą miłość. 

Medytacyjny, jeśli nie immersyjny, obraz przyrody wschodnich Himalajów. Piękne zdjęcia i przeszywający dźwięk bardzo szybko przenoszą nas z sali kinowej w głąb górskiej puszczy. Tam naukowczyni Mansee Mungi bada tytułowe nocne istoty. Na początku wydaje nam się, że słyszymy krople deszczu, uderzające o mocno oświetloną plandekę, którą co noc Mansee i jej asystenci rozstawiają w himalajskich lasach. Po chwili zdajemy sobie sprawę, że to nie deszcz lecz ćmy. Takich niezwykłych, zaskakujących obserwacji przyrody jest w filmie wiele. Mansee bada ćmę jastrzębią, a dokładnie jej występowanie na różnych wysokościach, aby na tej podstawie przewidzieć wpływ zmian klimatycznych na ziemską bioróżnorodność. Jak odróżnić ją od setek rodzajów innych ciem, które przylatują na oświetloną plandekę podczas ciemnej nocy? Bicki, asystent bohaterki, nie interesował się ćmami, ale gdy dostał tę pracę, z ciekawością zaczął śledzić świat tych nocnych istot i ich zwyczaje. W filmie nie pada dużo słów, co pozwala na głębokie zanurzenie się w fascynujący nocny świat, a także na zrozumienie misji nauki, którą symbolizuje zawsze skupiona i precyzyjna Mungi.

Zanim pojawiła się Isadora Duncan, była Loïe Fuller. Ta amerykańska tancerka, pionierka tańca współczesnego oraz oświetlenia scenicznego, choreografka, aktorka, producentka, pisarka, modelka i wynalazczyni. Była rewolucjonistką swoich czasów. Występowała z Buffalo Billem, zanim stała się światowej sławy gwiazdą i ucieleśnieniem ruchu Art Nouveau. Dzięki wyszukanej, efemerycznej sztuce, eksperymentującej z oświetleniem oraz oszałamiającymi kształtami, zmieniającej dotychczasowe postrzeganie abstrakcji, stworzyła nowy rodzaj spektaklu, wykorzystując taniec, tkaninę, ruch i światło. Film przedstawia kobietę-artystkę, która zyskała sławę na własnych warunkach, nie wstydząc się swojego ciała i otwarcie mówiąc o seksualności. To dokumentacja zdumiewającego wpływu, jaki jej twórczość wywarła na współczesną kulturę, w tym na takich artystów jak Taylor Swift, Bill T. Jones, Shakira, William Kentridge czy Red Hot Chili Peppers i wielu innych.

Mats Steen, norweski gracz, zmarł z powodu dystrofii mięśni w wieku 25 lat. Jego rodzice opłakują to, co uważali za samotne i odizolowane życie, kiedy zaczynają otrzymywać wiadomości od  internetowych znajomych chłopaka z całego świata.

Młody bohater podejmuje decyzję o swojej przemianie w obliczu traumatycznych doświadczeń dorastania jako osoba queerowa w konserwatywnym środowisku.

Buzkashi w języku perskim oznacza "łapanie kóz". To również tradycyjny sport, uprawiany w dużej części Azji Środkowej, w którym dwie drużyny graczy na koniach próbują przejąć kontrolę nad tuszą kozy lub cielęcia, aby móc wrzucić ją do koła i zdobyć punkty. Buzkashi ​​stał się najpopularniejszym sportem w Afganistanie, mimo wprowadzenia przez talibów tymczasowego zakazu jego uprawiania. Film opowiada historię jednego z najlepszych afgańskich zawodników. Khaiber Akbarzada trenuje do startu w Narodowych Mistrzostwach Buzkashi. Zawody mogą mu przynieść światową sławę, a jednocześnie być źródłem nieszczęścia. Jego wujek - legenda tej dyscypliny - został zamordowany podczas wojny domowej. Aby uniknąć jego losu, Abharzada ukrywa się i próbuje znaleźć sposób na ucieczkę z kraju. Film dokumentuje znany nielicznym sport, który staje się idealnym odzwierciedleniem sytuacji politycznej w kraju. Symbolizuje czas wojny, kiedy żadna decyzja nie jest łatwa, a rezygnacja z marzeń okazuje się jedynym sposobem na przetrwanie. 

Paulina Urrutia i Augusto Góngora żyją ze sobą 23 lata. Ona była ministrą kultury i aktorką w Chile. On – popularnym dziennikarzem telewizyjnym pracującym nad kolektywną pamięcią narodu. Żyją w pięknym domu, który wspólnie wybudowali. Dom jest pełen wspomnień, o których Augusto powoli zapomina. Gdy dziewięć lat temu zdiagnozowano u niego Alzheimera, Paulina zaczęła nagrywać ich codzienność. Chociaż Augusto czasami nie rozpoznaje się w lustrze, Paulina jest zawsze przy nim. Jej miłość nie przemija. Oglądamy najczystszą formę love story, w której małe gesty i spojrzenia znaczą więcej niż słowa. Łącząc archiwalia telewizyjne, rodzinne wideo i sceny filmowane, film dokumentuje portret rodziny i społeczeństwa chilijskiego. Momenty bólu i alienacji nie są tu pomijane. Augusto coraz bardziej pogrąża się w niepamięci, która w efekcie dotyka ich oboje, a zarazem jest metaforą politycznych przemian w Chile ostatnich dekad.

"Polski James Dean", pisarz i hulaka Marek Hłasko, przyjeżdża pod koniec lat 50. XX wieku do Izraela. Nowy kraj i jego mieszkańcy stają się inspiracją dla artysty, a jednocześnie pułapką. Wykończony fizyczną pracą w palącym słońcu, śledzony przez bezpiekę i z zakazem powrotu do kraju, uczy się kochać nowe miejsce i nowe społeczeństwo.

Dziennikarka Shiori Itō rozpoczyna niebezpieczne śledztwo dotyczące napaści na tle seksualnym, którego doświadczyła. Czy uda jej się doprowadzić do ukarania wysoko postawionego sprawcy? Jej pracodawca i rodzina odradzają jej walkę. Sprawa została nagłośniona i stała się punktem zwrotnym w Japonii, obnażającym przestarzały porządek prawny i patriarchalne, mizoginiczne struktury społeczne. Film powstał jako odpowiedź dziennikarki na oziębłość społeczno-prawnego systemu, który nie potraktował jej sprawy na poważnie. Reżyserka dokumentuje również własne strachy, lęki i oczekiwanie na karę, które towarzyszyły jej podczas pięcioletniej walki o ukaranie przestępcy. Filmowa rejestracja osobistej batalii o sprawiedliwość z perspektywy osoby, która doświadczyła przemocy, stała się wyrafinowanym filmem dającym nadzieję i odwagę innym kobietom znajdującym się w podobnej sytuacji. Za odważną i inteligentną postawę Itō została umieszczona przez tygodnik "The Time" na liście stu najbardziej wpływowych osób roku.

Film opowiada o dwóch młodych osobach, które nie utożsamiają się z płcią przypisaną im przy urodzeniu oraz o tym, jak ważna jest wyrozumiała rodzina przy podejmowaniu decyzji o zmianach determinujących ludzkie życie. Max i Bastian wchodzą w okres dojrzewania. Max czuje się transpłciowym chłopcem. Bastian często utożsamia się z płcią żeńską. Przyjmowane blokery hormonów pozwalają im zyskać na czasie i podjąć przemyślaną decyzję o tym, jak ich ciało zostanie ukształtowane w okresie dojrzewania.

Przyjaciele z dzieciństwa po 20 latach spędzają wspólnie jeden tydzień.

Kasia i Robert, rodzice trzech chłopców, decydują się zmienić swoje dotychczasowe życie i wyruszyć w podróż kamperem. Nie mają celu i planu, a ich kompasem są marzenia o wolności i bliskości. Z każdym kilometrem coraz wyraźniej widać jednak rozdźwięk pomiędzy początkowymi wyobrażeniami, a trudami życia w drodze. Czy pozostawienie za sobą wszystkiego i wyjazd w nieznane może być receptą na szczęście? "W stronę słońca" to opowiedziany z wizualnym rozmachem film drogi rozpięty na przestrzeni 4 lat, 9 krajów i 50 tysięcy kilometrów, a jednocześnie niezwykle intymny i szczery portret rodzinny. I chociaż dokument zabiera widzów w malowniczą podróż, od Bułgarii aż po Gruzję i Maroko, pozwalając im niemal na własnej skórze poczuć wiatr we włosach, to jednak zmieniające się krajobrazy są tu tylko tłem dla prawdziwej przemiany, która zachodzi w każdym z bohaterów. Życie poza system zmusza ich do konfrontacji z samymi sobą: Kasia i Robert definiują bliskość w nowych warunkach, Leon dojrzewa do ważnej samodzielnej decyzji, a Tymon i Tytus dorastają w prawdziwej szkole życia jaką jest podróż. Film jest subtelną historią o poszukiwaniu harmonii, radości i wolności w życiu. To także pełna ciepła i humoru, ale i dojrzała opowieść o partnerstwie, rodzicielstwie i rodzinie, która może być zarówno konfliktem interesów, jak i sztuką kompromisów. "W stronę słońca" to wreszcie przypowieść o odwadze do zmian, szczęściu kryjącym się w niekoniecznie idealnych skrawkach rzeczywistości i podróży, która staje się celem samym w sobie.

Społeczność Kuna jest jedną z największych spośród Pierwszych Narodów w Ameryce Łacińskiej. Zamieszkuje wyspy na Morzu Karaibskim u wybrzeży Panamy. Zdobywca Oscara, reżyser i antropolog Pierre-Dominique Gaisseau, spędził tam 1975 rok, kręcąc film o ich matriarchalnej kulturze. Obiecał, że pokaże go plemieniu, ale nie spełnił obietnicy. Arysteides Turpana – Kuna, który studiował we Francji, walczy z tamtejszą biurokracją, aby wydobyć film z archiwów i pokazać go społeczności. Jednocześnie obserwujemy, jak młode pokolenie Kuna tworzy swoje media. Jeden z nich, Orgun Wagua, współpracuje z reżyserem. Wielu starszych Kuna pamięta kręcenie filmu w latach 70. XX wieku. Konfrontują swoje wspomnienia z filmem, który po prawie pół wieku oglądają razem z młodym pokoleniem. Obserwujemy meta-filmowy, wielopoziomowy eksperyment. Peyrot stawia pytania o to, po co i dla kogo robi się kino dokumentalne oraz do kogo należy film dokumentalny. Czy do tego, kto go finansuje? A może do tego, kto jest jego autorem? Czy wreszcie do bohatera lub zbiorowości, którą przedstawia?

Jakie są charakterystyczne cechy i zachowania potrzebne do tego, aby stać się częścią japońskiego społeczeństwa? Co sprawia, że jesteś Japończykiem? Obserwując przez rok uczniów pierwszej i szóstej klasy publicznej szkoły podstawowej w Tokio, a także ich nauczycieli, poznajemy system szkolny, który znacząco różni się od innych krajów. Odkrywamy, w jaki sposób nauczyciele i uczniowie kształtują się nawzajem. Oprócz przyswajania nauki, dzieci uczą się samodyscypliny, ducha wspólnoty i dobrych manier. Codziennie weryfikowana jest równowaga między indywidualizmem a poszanowaniem innych. Wybuch pandemii i jej ograniczenia to tylko kolejny środek kontrolny, bo dzieci w Japonii są kształtowane przez kulturę swojego kraju i ściśle określony proces edukacyjny, który niezachwianie dąży do właściwej równowagi pomiędzy indywidualnym rozwojem a harmonią społeczeństwa jako całości. Film dokumentuje ten proces, stosując jednak hybrydową perspektywę. Reżyserka filmu krytycznie przygląda się japońskiej kulturze, z pozycji na równi jej znanej (sama pochodzi z Japonii), jak i obcej. Środowisko szkolne przypomina tu bowiem zakład produkcyjny, w którym surowcem do przetworzenia są dzieci.

Młoda marokańska reżyserka Asmae El Moudir chce odkryć, dlaczego na jej jedynym zdjęciu z dzieciństwa najpewniej wcale nie jest ona. Postanawia zbadać przeszłość i jej tajemnice, tworząc ręcznie robioną replikę dzielnicy Casablanki, w której dorastała. Zaczyna analizować historie opowiadane przez matkę, ojca i babcię na temat ich domu i kraju, powoli odkrywając kolejne warstwy oszustw i umyślnego zapomnienia, które ukształtowały jej życie. Trudno jest stawić czoła prawdzie, ale w tym czasem surrealistycznym filmie non-fiction El Moudir zaczyna wyciągać na powierzchnię to, co realne.

Najbardziej wzruszający film dokumentalny o świętach pokazuje, dlaczego Boże Narodzenie obchodzimy w najciemniejszej porze roku. Małe irlandzkie miasteczko szykuje się na święta, ale niektórzy mieszkańcy walczą ze stresem i oczekiwaniami najbliższych. Loretta wstydzi się, że nie ma pieniędzy na basen dla dzieci. Mary ma inny problem ze świętami: jej żołądek nie pozwala na ucztowanie. Jason przygotowuje swoich synów na pierwsze święta bez mamy. Autentyzm trudu radzenia sobie ze świąteczną rzeczywistością jest w filmie skonfrontowany ze sztucznym śniegiem, blichtrem i humorem. Spotykamy zwolenników świętego Mikołaja. Na pytanie młodego członka chóru kościelnego, co św. Mikołaj ma wspólnego z Jezusem, ksiądz w odpowiedzi mówi o hojności obu.

Obraz przedstawia wyimaginowany świat, w którym kobiety zajmują wszystkie najwyższe stanowiska, a mężczyźni zajmują się prowadzeniem domów.

Cuviví to tradycyjna ekwadorska nazwa brodźca wyżynnego - ptaka brodzącego, który ma szczególne znaczenie dla rdzennych społeczności żyjących wokół jezior Ozogoche w środku Andów. Co roku ptaki te migrują na południe z Ameryki Północnej. Około września mijają jeziora Ozogoche, gdzie dużo z nich "popełnia samobójstwo", rzucając się z wysokości do lodowatej wody. Martwe ptaki są zbierane z brzegów i wykorzystywane do przygotowania rytualnej uczty. Migracja i poświęcenie się cuviví jest symboliczne dla rdzennych mieszkańców páramo, którzy podążają tą trasą, ale w przeciwnym kierunku. Ze względu na zmiany klimatyczne brakuje pracy i żywności, a wielu młodych ludzi migruje do Stanów Zjednoczonych, nie zważając na niebezpieczeństwa związane z podróżą.

W ciągu trzech lat francuski fotograf i artysta JR stworzył wielkoformatowe dzieło sztuki w więzieniu o zaostrzonym rygorze w Kalifornii. Współpracował przy tym projekcie z mężczyznami osadzonymi w placówce. Wspólnie ukazali siłę sztuki jako narzędzia reintegracji, rehabilitacji i transformacji w brutalnym amerykańskim systemie karnym. Traktując osadzone w więzieniu osoby jak równych sobie, reżyser znany z oddawania w sztuce głosu osobom marginalizowanym i niewidocznym, nawiązał z nimi głęboki kontakt. Dzięki temu otworzyli się na nowe doświadczenia i pokazali głęboką przemianę, jaka w nich zaszła. JR świadomie kręcił film telefonem komórkowym, nadając materiałowi surową bezpośredniość i tym samym wydobywając na wierzch prawdę i szczere ludzkie emocje z historii osób, które w systemie karnym kryją się wyłącznie za numerami i statystykami. 

Obserwujemy Gerel i jej syna przez siedem dramatycznych lat, które zmieniły ich życie na zawsze. Gerel, agresywna mongolska nacjonalistka, nienawidzi Chińczyków i szefuje podziemnej grupie feministek w Ułan Bator - stolicy Mongolii. Organizują inspekcje domów publicznych i nielegalnych kasyn, nasyłając na nie policję i pouczając młode Mongolki, które w nich pracują. Sprzeciwia się korupcji, zanieczyszczeniu powietrza i wykorzystywaniu jej kraju przez obce korporacje. Gerel walczy dla ojczyzny i swojego macierzyństwa. Jej syn - Temuulen najczęściej zostaje sam w domu. Jego matka powoli zdaje sobie sprawę, że jej nienawiść związana jest z traumami. Musi zmierzyć się ze wszystkimi ważnymi dla niej problemami, aby stać się lepszą matką.

Od lat 70. XX wieku lesbijki z całego świata przybywają na grecką wyspę Lesbos – miejsce narodzin starożytnej greckiej poetki Safony. Znajdują raj w lokalnej wiosce Eressos i tworzą własną queerową społeczność, ale wśród rdzennych mieszkańców wioski rośnie napięcie. Obie grupy roszczą sobie prawo do rządzenia wioską, a reżyserka Tzeli Hadjidimitriou – pochodząca z Eressos lesbijka – tworzy filmową kronikę ponad 40 lat miłości, wspólnoty, konfliktów i tego, co to znaczy czuć się akceptowanym lub nie. To jej pierwszy film pełnometrażowy, który jest efektem 12 lat pracy. Ma formę osobistego eseju, który dokumentuje historię nie tylko jej własną, ale również konfliktów i powstawania bezpiecznych przestrzeni.

Chea Samy była w latach 30. XX wieku wybitną solistką królewskiego zespołu tanecznego, działającego na dworze kambodżańskiego Pałacu Królewskiego. Była też przybraną matką Salotha Sara, który później przyjął imię Pol Pot. Po wyjściu za mąż za starszego brata dyktatora - urzędnika niskiego szczebla na dworze królewskim, opiekowała się chłopcem jak własnym synem. Stracili kontakt, gdy ten, po ukończeniu studiów, zniknął w podziemiu. W 1975 roku, podobnie jak miliony innych Kambodżańczyków, została wypędzona na pola ryżowe. Dopiero po trzech latach przymusowej pracy dowiedziała się, że Pol Pot to chłopiec, którego kilkadziesiąt lat wcześniej wychowywała. Jako jedna z nielicznych tancerek zdołała przetrwać jego dyktaturę. Wróciła do Phnom Penh jako nauczycielka tańca, pielęgnując w ten sposób wiedzę o tradycyjnej sztuce. Jedną z jej pierwszych uczennic była Sophiline Cheam - uznana współczesna choreografka, której zespół wykorzystuje wydarzenia z przeszłości Kambodży w swoich układach tanecznych. Związek Pol Pota z klasycznym tańcem kambodżańskim może tłumaczyć, dlaczego ofiarą brutalnych rządów Czerwonych Khmerów padali zwłaszcza artyści i intelektualiści, których przywódca - jak na ironię - znaczną część swojego dzieciństwa spędził w pałacu królewskim, a dzięki tańcowi zyskał dostęp do szkolnictwa wyższego.

W latach 2003 - 2007 Brigitte Weich śledziła losy czterech członkiń północnokoreańskiej kobiecej drużyny piłkarskiej podczas realizacji swojego filmu dokumentalnego "Hana, dul, sed" z 2009 roku. W tym filmie, który jest sequelem, kobiety zastanawiają się nad rozwojem swojej kariery w piłce nożnej, a także nad ich późniejszym życiem. Pasja doprowadziła je do ćwierćfinału Pucharu Świata. Piłkarki są uderzająco szczere, gdy mówią o swoich rodzinach, przyjaźniach oraz bezwarunkowej miłości i zaangażowaniu, jakie czują dla swojego kraju. Oprócz byłych piłkarek w filmie występuje także reżyserka serialu telewizyjnego o drużynie, który powstał mniej więcej w tym samym czasie, co pierwszy film Weich. Fragmenty z tego serialu, prezentujące sfeminizowaną i romantyczną wersję sukcesów zespołu, zamieniają film w subtelną analizę kluczowej roli, jaką odgrywa kontrola obrazu w dyktaturze Korei Północnej. W tle niemal każdego ujęcia pojawia się portret lub posąg Wiecznego Przywódcy Kim Ir Sena. Film w dyskretny sposób obnaża struktury leżące u podstaw koreańskiej rzeczywistości, jednocześnie dodając głębi często nieco groteskowemu obrazowi tego kraju.

3 marca 2022 roku rosyjskie oddziały weszły do miejscowości Jahidne w północnej Ukrainie. Następnego dnia żołnierze ulokowali wszystkich 341 mieszkańców, w tym 77 dzieci, w piwnicy szkoły. Pozostali tam przez 26 dni. Gdy reżyser zaczął kręcić film, mieszkańcy - już ponad rok po wyzwoleniu - różnie radzili sobie z traumą. Olga pisała pamiętnik w piwnicy i teraz chce wydać go jako opowiadanie. Gdy osobiste historie mieszkańców stają się powoli kolektywną pamięcią i zatracają się detale, to pamiętnik Olgi - napisany z chronologiczną precyzją - staje się prawdziwym świadectwem historii. Każdy ma swój sposób na opowiedzenie historii z piwnicy, ale również na dalsze życie, dane im jako druga szansa. Film dokumentuje codzienność Jahidne zatopioną w zieleni, jakby na przekór wojnie i traumie. Wspólna historia małej społeczności w piwnicy staje się laboratorium pamięci wojny.

Dokument przedstawia obraz współczesnej Rosji, w której większość społeczeństwa pragnie przywrócenia chwały dawnego imperium i tylko niewielka garstka dysydentów sprzeciwia się Putinowi oraz jego agresywnej inwazji na Ukrainę.

Choreograf Selva i DJ Daddy przesłuchują kulkunastu tancerzy, szukając potencjalnych członków swojej nowej grupy. Po wyczerpującym treningu rozpoczynają z nimi imprezę, orientując się, że do sangrii ktoś wrzucił LSD.

W Danii nie ma gór, na które można by się wspiąć, ale w Norwegii jest ich mnóstwo. To tam dorastał reżyser filmu i tam nadal mieszkają jego rodzice oraz dwóch młodszych braci. Tam również 25 lat temu wydarzyła się rodzinna tragedia - zmarł brat reżysera, co doprowadziło do rozpadu rodziny. Strata nie została przepracowana i wciąż wpływa na dorosłych już mężczyzn. Nie potrafią ze sobą rozmawiać i uciekają, gdy pojawia się problem. Reżyser, wyposażony w domowe nagrania wideo z ostatnich 30 lat, 75 000 zdjęć rodzinnych i trzy dopasowane kostiumy superbohaterów, wyrusza w liczącą 1600 kilometrów podróż do krainy dzieciństwa, próbując stawić czoło tragedii i ukrytym ranom, które po sobie pozostawiła. To pełna humoru, odważna opowieść o ojcach i synach, o ogromnych kolekcjach znaczków i amatorskich wideo, o długodystansowych lotach klasą biznes i o wszystkich innych sposobach, którymi uciekamy, zamiast mówić o tym, co nas boli. To także film o stracie, potrzebie żałoby i o odkupieniu, które może nastąpić, gdy trauma zostanie przezwyciężona.

W 1982 roku Wim Wenders poprosił 16 znanych reżyserów o komentarz na temat przyszłości kina, w wyniku czego powstał film „Pokój 666”. Teraz, 40 lat później, w Cannes, reżyserka Lubna Playoust zadaje nowemu pokoleniu filmowców to samo pytanie: „Czy kino jest językiem, który wkrótce zaginie, sztuką, która zmierza ku końcowi?”.

28 marca 2023 roku po walce z rakiem umiera legendarny kompozytor Ryuichi Sakamoto, który w latach bezpośrednio poprzedzających śmierć nie był już w stanie koncertować na żywo. Zarówno długie trasy, jak i pojedyncze występy były dla niego zbyt wyczerpujące. Mimo to, w 2022 roku Sakamoto zdecydował się na ostatni w życiu występ: zarejestrowany kamerą filmową koncert z udziałem jedynie dwóch bohaterów - jego samego i fortepianu. Kompozytor zagrał dwadzieścia utworów w ustalonej przez siebie kolejności, muzyką pozbawioną słów opowiadając całe swoje życie.

Film przedstawia historię Tanji Nijmeijer - holenderskiej nauczycielki, która po przyjeździe do Kolumbii wstąpiła do partyzantki FARC zaangażowanej od 50 lat w toczącą się w tym kraju wojnę domową. Co spowodowało, że młoda nauczycielka postanowiła rozpocząć walkę rewolucyjną w dżungli, tysiące kilometrów od rodzinnego domu? Zyskała sławę na całym świecie, gdy w relacjach telewizyjnych pojawiła się jako tłumaczka delegacji FARC na pokojowych rozmowach z rządem Kolumbii, które odbywały się na Kubie. Po zawarciu pokoju, Tanja wycofała się życia publicznego i dotarcie do niej nie jest łatwe. Zdecydowała się pozostać w Kolumbii, ponieważ jest ścigana przez Interpol. Film pomaga zrozumieć jej życiowe decyzje i wybory, przybliżając również dramatyczną historię nierówności w Ameryce Łacińskiej.

Film jest refleksją nad architekturą i jej budulcami: kamieniem oraz betonem. To wizja  budynków sprzed setek i tysięcy lat, które ukazują naszą dzisiejszą porażkę na tym polu i tym samym destrukcję wartości, jaką była architektura. Nadzieja na wyjście z impasu leży w antycznym podejściu do tematu. Na pierwszym planie filmu reżyser ukazuje nam wymiary, piękno i tajemnice antycznej architektury oraz proces przemiany przepięknych, różnorodnych kamieni w szary, jednowymiarowy beton. Na drugim planie obserwujemy budowę kamiennego kręgu w ogrodzie architekta Michele de Lucci, bez specjalnego przeznaczenia, oprócz faktu, że nikt nie będzie miał do niego wstępu. Odwiedzamy ruiny świątyni w Baalbek w Libanie, gdzie starszy pan od 12 lat porządkuje kamienie sprzed dwóch tysiącleci. Jak wrócić do złotych zasad architektury, zanim będzie za późno? Film nie daje odpowiedzi, ale zadaje pytania, łącząc architekturę, geografię i kwestie środowiska naturalnego w jedno doświadczenie filmowe. Medytacyjne zdjęcia przemawiają do nas mocniej niż eksperci. Co po nas pozostanie?

Policjant 223 po stracie ukochanej dostaje obsesji na punkcie ananasów i dat. Funkcjonariusz 663, czekając na powrót dziewczyny, nie dostrzega zakochanej w nim kobiety.

Jedenaście krótkich epizodów przedstawiających rozmowy przy kawie i papierosach. 

Trzej mężczyźni jadą samochodem na wycieczkę do regionu Gran Chaco w Paragwaju - niegdyś ostoi naturalnego lasu, a dziś wyschniętego terenu zagrożonego pożarami. Wśród nich jest Ulf - niemiecki specjalista od motyli z ciętym językiem, Jota - najwybitniejszy krajowy ornitolog z doskonałym poczuciem humoru i reżyser filmu. Rozmawiają w podróży o klimacie, filozofują o ludzkości i przyszłości planety. W szczerych, ironicznych, przesiąkniętych czarnych humorem rozmowach dochodzą do wniosku, że jako gatunek jesteśmy straceni. Podróż staje się coraz bardziej intensywna i gorączkowa, kiedy przyjaciele zbliżają się do strefy pożarów. Film opowiada o zmianach klimatycznych, ale staje się także deklaracją miłości do natury - delikatnej, ale potrafiącej stawiać opór.

Losy pięciu samotnych ludzi krzyżują się ze sobą w ciemnych ulicach Hongkongu.

Pięć niezwiązanych ze sobą nowel ukazujących losy pięciu taksówkarzy w pięciu różnych miejscach na Ziemi.

Młoda przybyszka z Europy Wschodniej przyjeżdża do Ameryki szukać lepszego życia. Szybko odkrywa, że wyobrażenie w niczym nie przypomina prawdziwego świata.

Trwa wielki wyścig na Księżyc. Drużyny z całego świata pragną jako pierwsze umieścić swoje flagi na jego powierzchni. Wkrótce o podróży w kosmos zaczynają marzyć także śmiały Solan i nieco bardziej ostrożny Ludwik. Ich pojazdem ma się stać rakieta zbudowana przez Alfiego – przyjaciela, który w domowym zaciszu opracowuje niecodzienne wynalazki, nie zawsze udane… Na miejsce startu przybywa ekipa telewizyjna, a przygotowania do lotu śledzi w napięciu cały kraj. Wszyscy trzymają kciuki za dzielnych, choć nietypowych astronautów. Czy Solan i Ludwik zrealizują swoje marzenie i staną się słynnymi astronautami? Czy jako pierwsi postawią na Księżycu swoje łapy, a potem wrócą cali i zdrowi? Ich podróż będzie pełna niespodzianek!

Hiszpański dokumentalista José Luis López-Linares, otoczony zespołem ekspertów na czele z Jean-Claude Carrière, rozszyfrowuje twórczość Francisca Goi.