z cyklu: that's how winning is done..

nie ma już żadnej rzeczy ostatniej jaką przypercepować chciałbym przed śmiercią, jako gdyż właśnie boleśnie się dokonało.. sylwester stallone in Jestem Jaki Jestem, pora się żegnać, pakować, umierać..

dobra, żartowałam!

wbrew pozorom, plotkom, niechlubnym skojarzeniom oraz tytułowi bardzo ciekawe i takoż zabawne uzupełnienie dokumentu Sly - jak również ostatniego obrazu z ostatniego Rambo, w który symbolicznie wpisano nadrzędny konflikt życiowy sylwestra jak się okazuję (niemożność uśmiercenia obrazu samego siebie, tak z grubsza) - czyli jak zjeść ciastko i mieć ciastko jednocześnie: mili państwo, skoro nie potrafię zrezygnować z pląsów przed kamerami, co z kolei odbija się złą czkawką porzucenia i zafałszowywania proporcji tudzież rozkalibrowanych priorytetów na mojej ukochanej familii, przeto zaproszę familię przed obiektywy i wszyscy będą zadowoleni..

zasadę win-win zatem więc spocony i przepracowany umysł męża, ojca i aktora wymóżdżył, jakkolwiek torturowanego przez dwoistość własnego jestestwa sylwestra w ogóle nie potrafię zrozumieć. oto ma on na chacie takie cudum cudowatum w liczbie sztuk cztery (plus jednego szansonistę obciachowca w bonusie o wdzięcznym imieniu franek), a gania po podejrzanych półświatkach hollywoodzkiego fantazmatu jak ten żebrak z rozwolnieniem. po co? na co? komu to potrzebne? młodszy już nie będzie. dwie trzecie żywota zmarnował na głupotach i połowę trzeciej. jakieś go chyciło spanie chyba jak powiadają poeci..

ale bez obaw, wkrótce go wybudzi - bolesnym cięciem rozlicznych pępowin.

przyatakują serią z siłą dwudziestu podbródkowych młotów ivana drago wnuczęta i zięciowie - jak bezpodstawnie mniemam oraz sądzę.

reasumując: bardzo interesujący przypisek do kariery wielkiego a zagubionego w chorym centrum własnej głowy herosa. kino wybitnie marvelowskie, tyle że na opak. zarazem boleśnie druzgocący portret bohatera, któremu jakiś głupi i nic nieznaczący a cinematograficzny fantazmat przysłania rzeczy istotne.