Ech... ciężko nadrabia mi się starsze Asasyny. Nie da się ukryć, iż dość mocno się zestarzały. Nawet nie ma co porównywać do takiej serii Batman Arkham, która wychodziła w podobnym czasie a nadal gra się w nią świetnie. Nie mam problemu z ogrywaniem tytułów mających nawet dwie dekady na karku i częściej sprawiają mi one większą przyjemność od współczesnych gier AAA, jednak przy Asasynach wymiękam. Być może rozpieściły mnie Origins i Odyssey. Ciekaw jestem kiedy ogrywając starsze części poczuję frajdę z rozgrywki. Po Revelations się tego nie spodziewam, może wreszcie "trójka" albo Black Flag będą o wiele bardziej znośne, zwłaszcza, iż parkour ograniczony jest w nich do minimum, a to dość toporna wspinaczka była głównym źródłem mojej irytacji w trakcie przechodzenia Brotherhood.

W niektórych grach nawet do toporności można się po pewnym czasie przyzwyczaić. Tymczasem rzeczy które irytowały mnie w "dwójce", irytują w Brotherhood. Nie chodzi tylko o samą wspinaczkę, ale również o koszmarną pracę kamery, która często bardziej przeszkadza niż pomaga. Zawsze też będę narzekał na umowność nie tylko w serii Assassin's Creed, ale i innych grach Ubi od której bolą zęby. Rockstar w RDR 2 pokazał jak tworzyć wiarygodny świat bez psucia immersji mechanikami rozgrywki pasującymi jak wół do karety. Tutaj zaś jest tego pełno. Owszem, można to wytłumaczyć tym, iż jest to tylko symulacja w Animusie. jednak to trochę zbyt wygodne. Ot, choćby takie listy gończe, które przeważnie zawieszonę są gdzieś na dachach. Jak wiadomo rzymianie w czasach renesansu nie chodzili po ulicy tylko uprawiali parkour. Zresztą praktycznie każda mechanika jest zaprzeczeniem immersji. Często wystarczy wyjść poza niewielki obszar misji by nastąpiła desynchronizacja. Same misje też nie są jakoś wybitnie zaprojektowane. Najlepiej patrzyć na Asasyny jak swego rodzaju trójwymiarowe Mario, które ma swoje umowne mechaniki i nie należy w to za bardzo wnikać. I tyle.

Rozbudowano aspekt ekonomiczny. Oprócz znanego z drugiej części kupowania zbroi, broni czy obrazów doszła możliwość odnawiania słynnych budynków jak chociażby Koloseum. Powiązane jest to z odbijaniem Rzymu z rąk rodu Borgiów. By tego dokonać trzeba zabić dowódcę i spalić wieżę. Gdy już to zrobimy możemy na danym obszarze odnawiać m.in. zamknięte sklepy czy punkty szybkiej podróży. Jednak największą nowością jest możliwość rekrutowania członków Bractwa Asasynów. Tych wysyłamy w różne części świata na misje o różnym poziomie trudności. Nasi podwładni zdobywają doświadczenie dzięki któremu rozwijają swoje umiejętności. Możemy również ich przyzwać by wyeliminowali jakiś cel, jeśli nie chcemy zwracać na siebie zbytniej uwagi. Ponownie mamy do czynienia z zagadkami, które pozwalają dotrzeć do PRAWDY. Dalej nie ogarnąłem jak działa to całe koło szyfrów i rozwiązania musiałem szukać w poradnikach. Natomiast bardzo podoba mi się cała otoczka fabularna tych zagadek, które znane nam wydarzenia i postaci historyczne wplatają w odwieczny konflikt Asasynów oraz Templariuszy.

A skoro o fabule mowa to sposób jej prezentacji budzi wiele zastrzeżeń. W trakcie gry obserwujemy niezbyt długie cut-scenki z których niewiele wynika. Nie czułem by gra starała się jakoś zainteresować mnie historią, choć przyznam, że początek ma całkiem fajny. Jednak im dalej w las tym mniej rozumiałem to co się aktualnie dzieje i jaki jest cel głównego bohatera. Dla mnie największą zaletą serii jest uniwersum i realia historyczne w danej części, więc tym bardziej boli to, że fabuła została potraktowana po macoszemu. Jednak zakończenie jest takie jakie być powinno: Brotherhood kończy się cliffhangerem, który sprawia, że natychmiast chce się sięgnąć po kolejną część. Podobnie miałem zresztą po ukończeniu Assassin's Creed II, a potem utknąłem na długie miesiące w niesatysfakcjonującej rozgrywce. Teraz zrobię sobie przerwę i najpierw skończę AC Origins nim zabiorę się za Revelations.