Po przeczytaniu recenzji wiedziałem, że w „Brotherhood” wprowadzono niewiele zmian względem drugiej części, tym niemniej podszedłem do gry z wielkim zapałem, licząc, że dostarczy mi tyle samo emocji, co wcześniejsze przygody Ezia. Nie wiem, co jest tego przyczyną, ale po przejściu gry czuję niedosyt. Nie mogę powiedzieć, żeby gra była zła, ale po prostu zabrakło tych emocji, które towarzyszyły mi przy „dwójce”. Po około dwóch godzinach przeszedł mi ogromny zapał, z jakim przysiadłem do „Brotherhood”, a chociaż miałem syndrom „jeszcze jednej misji”, to resztę przechodziłem bezwiednie, nie zbliżyłem się nawet do wyczesania wszystkiego na sto procent. Być może niepotrzebnie zafundowałem sobie niedawno powtórkę „Assassin’s Creed II”, przez co miałem coś w rodzaju déjà vu. Tym niemniej jedna lokacja, chociaż duża, to trochę mało w porównaniu z Florencją, Wenecją i Forlì, największa rewelacja tej odsłony – asasyni na zawołanie – okazała się taka sobie. Wysyłanie ich na misje po jakimś czasie mi się znudziło, podobnie jak konieczność podpalania wież Borgiów i inne zapychacze. Przypadki, kiedy świadomie wezwałem asasynów na pomoc (nie licząc misji-samouczków, w których trzeba było to robić), mogę policzyć na palcach jednej ręki. Misje gildii, kupców, templariuszy, niszczenie maszyn Leonarda, szukanie skarbów – ledwie je tknąłem.

Tym niemniej „Brotherhood” to nadal gra za znakomitą oprawą audiowizualną (ta muzyka!), w którą zagrać warto, ale chyba nie niedługo po „dwójce”. Wrócę do niej za jakieś dwa lata, może po dłuższym poście znów poczuję ten hype, jaki miałem przy dwójce.

Swoją drogą, polecam wersję z włoskim dubbingiem – zarówno 2. część, jak i „Brotherhood” naprawdę wiele zyskują, gdy postaci mówią po włosku, a nie z włoskim akcentem. Może Włosi doszukają się w niej nienaturalności, którą czasem spotyka się w polskim dubbingu do gier, ale jeśli nie zna się włoskiego, kompletnie się tego nie zauważa.