Kiedy zaczęłam moją przygodę z Divinity, przyzwyczajona do produkcji prowadzących gracza za rękę, byłam zaskoczona brakiem znaczników questów – czy to miejsc, do których trzeba się udać, czy to osób, z którymi trzeba rozmawiać. Okazało się, że wystarczy czytać uważnie dialogi, kojarzyć fakty i można sobie poradzić. Poza tym nawet chodząc sobie z kąta w kąt i po prostu odkrywając mapę, i tak natkniemy się na zadania lub wykonamy je przypadkowo. Eksploracja jest bardzo przyjemna – lokacje nie są ogromne i co mnie ucieszyło – raz zabici przeciwnicy nie odżywają. Można sobie sto razy przechodzić ścieżką bez obawy, że sto razy trzeba będzie bić tego samego stwora. W wielu sytuacjach w ogóle nie trzeba walczyć, dzięki minigierce papier nożyce kamień. Same walki są dość wymagające, na szczęście grę można zapisywać w trakcie bitwy i ewentualnie wczytać tylko turę, w której popełniliśmy błąd. Kolejna zaleta to brak zadań typu zabij 10 stworów, znajdź 10 kwiatów itp., które często bywają nudne. Wady? Są łamigłówki naprawdę trudne, bez pomocy poradnika nie weszłabym do Świątyni Żywiołów, szacunek dla osób, które zrobią to same ;) Grę oczywiście polecam :)