Nie da się ukryć, ze Duke Nukem Forever jest jednym z najbardziej znienawidzonych gier, trudno się dziwić. Rekordowy czas produkcji, masa opóźnień, obietnic, sequel genialnego Duke Nukem 3D, a otrzymaliśmy niedopracowaną i nieprzemyślaną grę z brzydką grafiką i kiepskim multi. Ja o dziwo... uwielbiam tą grę, poważnie, ale po kolei.

Seria Duke Nukem to moje dzieciństwo. Grałem w niemal w każdą część - 1, 2, 3D, Time to Kill, Land of the Babes (ktoś oprócz mnie jeszcze pamięta?) i Manhattan Project. Nie wszystkie gry były udane, ale wszystkie darzę ogromnym sentymentem. Uwielbiałem jest za protagonistę, groteskowych przeciwników, krwawą rozwałkę, humor i klimat rodem ze starych akcyjniaków i science fiction klasy B. Dlatego jak każdy fan FPS gorąco czekałem na Duke Nukem Forever. Kiedy W KOŃCU zbliżała się premiera, widać było że gra nie okażę się tak dobra jak zakładano. Kiedy miała miejsce premiera światowa, gra została zmiażdżona przez krytykę. Mimo to nie zmniejszyło mojego zapału. Duke to Duke, dobry czy nie, muszę go kupić. Sam początek zabolał mnie - archaiczna grafika, fatalna animacja (najlepiej widać to w laskach, które niby są seksowne chociaż trudno to dostrzec przy tych pikselach i sztucznych ruchach) i głupie elementy typowe dla współczesnych shooterów (2 bronie i autoregeracja - poważnie?). Jednak z czasem zacząłem dostrzegać pewne plusy, a są następujące:
- Czas trwania. Większość współczesnych shooterów trwa ok 6 godzin, a Duke Nukem Forever jakieś 12-15 godzin. Ktoś może powiedzieć, po co dłuższa gra skoro nie ma nic do zaoferowania. Zgodził bym się gdyby nie...
- Różnorodność. Chociaż jest to FPS to posiada w sobie wiele innych elementów - mamy jeszcze zręcznościówkę, przygodówkę, grę logiczną, oraz zbiór minigierek. Elementy te wykorzystuje (wg mnie) dobrze - zagadki są ciekawe, zmuszają czasami do myślenia, etapy ciekawie przystosowane do elementów zręcznościowych, a od czasu do czasu wsiadamy za kółka pojazdu. Etapy też są różnorodne - przemierzamy różne budowla, ruiny, zdewastowane ulice, gniazda obcych, pustynie, a czasami jesteśmy skurczeni do rozmiaru robaka i przemierzamy wnętrza budynku (co się rzadko widzi w FPSach). Bronie w większości to kopie tych z 3D, ale do dziś są całkiem oryginalne. W których współczesnych shooterach można kurczyć przeciwników i następnie miażdżyć butem, albo zamrażać i rozbijać na kawałki?
- Interakcja i (momentami) swoboda. Jeśli chodzi o interakcje z otoczeniem nie ma rewolucji na miarę 3D, ale nadal wybija się na tle konkurencji. Można grać na automatach, malować na tablicy, włączać większość urządzeń, jeść, pić itd. Niektóre te akcje podnoszą nasze Ego (pasek zdrowia), co dodatkowo zachęca do eksploracji. Niektóre etapy (w których mamy do dyspozycji monster truck) są otwarte. Nie ma też szczególnie dużo skryptów jak w Call of Duty.
- Znajdźki. Wiele gier ma taki problem, że znajdźki ograniczają do zbierania 30 nieśmiertelników, zabicia 3000 gołębi itd. To zadania strasznie żmudne, ograniczające do szukania pikseli w dużych mapach, tylko po to, aby podniósł Ci się licznik. Tutaj znajdźkami są obiekty z którymi wchodzimy w interakcje (ewentualnie przejść, jeżeli sprowadzają się do minigierki). Są one różne, czasami bardzo abstrakcyjne, pomysłowe, zabawne, a do tego podnoszą nasze Ego. Dają coś więcej niż achivmenta. Jest cel, powód i dodatkowa motywacja.
- Duke Nukem i jego świat. Nic pod tym względem się nie zmieniło. Duke nadal mówi głosem Jon St. Johna, rzuca żartami, zarywa laski, rozwala obcych. To do dziś jedna z najbardziej charyzmatycznych postaci w historii shooterów (żaden milczek bez twarzy). Świat nadal jest groteskowy, pełen nawiązań do kina akcji, pastiszu, czarnego i rubasznego humoru.

To chyba wszystkie plusy za które tak bardzo lubię Duke Nukem Forever. Zgadzam się z opinią, że jest to jedno z największych growych rozczarowań w historii. Żałuję, że nie powstał wcześniej, że nie jest bardziej przemyślany i dopracowany, ale i tak ją lubię za plusy jakie wymieniłem wyżej.