Na samym początku zaznaczam, że jest to moja wstępna ocena, całej gry jeszcze nie przeszedłem.

Serię Front Mission zacząłem od części 3., która pochłonęła mnie na całego. Pomimo, że jedno przejście gry zajmowało 60 godzin ukończyłem ją razy 20. Kroczące, ciężkie, uzbrojone roboty fascynują mnie od tamtej pory do dziś. Jednakże w częściach od 1 do 5 była to strategia turowa. Niestety producent odszedł od tego gatunku i dał nam shooter TPP. Co mamy zatem?

Mamy niesamowitą grafikę i świetne udźwiękowienie, dopracowane wstawki filmowe z pięknymi ujęciami, dynamicznymi ukazujące prawdziwy charakter tych robotów, czyli akcja, w której niszczone jest dookoła praktycznie wszystko. Ale to było w każdej części, na tym polu gra nie zawiodła.

Zawiodła natomiast fabułą, która zawsze była skomplikowana jak do tej pory, której zrozumienie zajmowało wiele czasu. Kolejnym czynnikiem, który każdy na pewno zauważył jest przeniesienie gry ze strategii turową na shooter TPP. Dobrze, to już się stało i wyciągnijmy z tego wnioski. Otóż, nie jest tak tragicznie, roboty są ciężkie i kroczą powoli jak do tej pory, efekty są na wysokim poziomie i nie ma tej durnoty, że nic nie niszczy się dookoła jak w innych grach (tu oczywiście mogło być trochę lepiej). Nie ukrywajmy, grając w poprzednie części też chcieliśmy zasiąść za sterami Wanzera i samemu go pilotować. Lepiej by jednak było, gdyby był to miły dodatek do całej gry, a nie osobna produkcja.

Ogromnym plusem tej gry jest ilość dostępnych części do tworzenia mechów, broni, a także coś czego brakowało w poprzednich częściach, mianowicie rozbudowany system kolorowania robotów, schematy kolorowania, dobór koloru oraz brakujące jak dotąd naklejki. Za to serdecznie podziękujmy.

Pewna wiodąca w Polsce gazeta o konsolach powiedziała, że Square Enix (wtedy Squaresoft) za jaki gatunek się nie weźmie zrobi to nad wyraz dobrze. To prawda, jest dobrze, ale mogło być bajecznie.