Dopiero teraz miałem przyjemność zagrania w ten tytuł i jest to kawał bardzo dobrego survival horroru. Kiedyś przeczytałem o tej grze, że jest to symulator chowania się w szafkach, co w ogóle nie ma odzwierciedlania z rozgrywce. W szafce schowałem się dwa razy, z czego obcy zaraz mnie w niej znalazł (z drugiej strony nie miałem możliwości ucieczki, bo krążył koło wyjścia z pomieszczenia), co jak na całą grę ma mikroskopijne znaczenie i więcej szafek zwiedziłem od środka w pierwszym Outlast.

Niezaprzeczalnie największą zaletą Alien: Isolation jest klimat i ciągłe uczucie zagrożenia. Atmosfera została wykreowana niemal perfekcyjnie, dzięki czemu przez niemal całą grę czułem ten dreszcz emocji. Zazwyczaj w innych tego typu produkcjach pojawia się on wyłącznie na początku i z czasem ustępuje. Tutaj było inaczej. Odnalezienie punktu zapisu było swego rodzaju ulgą hehe. Częścią składową tej atmosfery zagrożenia jest także dźwięk i grafika. Pierwszy element to absolutna czołówka gier video, drugi jak na tamte lata musiał się podobać a i dziś przecież nie zestarzał się znacząco. Do tego mamy też dobry dubbing.

W wielu survival horrorach nie możemy podnieść nawet butelki czy jakiegokolwiek innego przedmiotu do obrony. W Alien: Isolation tego nie ma, ale nawet uzbrojeni w strzelbę czy miotacz ognia mamy tę świadomość, że nie wystarczy ona na wielu przeciwników, że lepiej jest przemknąć niezauważenie niż wszczynać strzelaninę, choć w niektórych przypadkach bez niej się nie obejdzie.

Z minusów nie podobał mi się backtracking obecny w niektórych misjach, szczególnie gdy trzeba było podejść do zamkniętych drzwi, aby w dzienniku zmienił się cel misji. Ciągle też trzeba coś tam włączyć, aby odblokować drzwi, włączyć zasilanie itp. – za dużo powtarzalnych czynności. Niemniej bawiłem a raczej bałem się przy niej świetnie