Jest to pierwsza gra, przy której ocenianiu bolało mnie serce.

Już przy starcie miałem wrażenie, że mam do czynienia z produktem najwyższej klasy. Praca kamery pierwszoosobowej zorientowana na suspens; klaustrofobiczne pomieszczenia pełne urządzeń w stylu retro i pikselozą na ich ekranach); FENOMENALNY dźwięk; oprawa wizualna wraz z grą barw wierną filmom i klimat potrafiący przerazić bez popadania w oklepaną stylistykę horroru. Niestety, im dalej w gameplay, tym drastyczniej moja ocena spadała. I boli mnie to tak bardzo, dlatego, że ta gra ma wszystko co jest jej potrzebne, by podarować nam wspaniałą rozgrywkę: po prostu trzeba tutaj zrobić przemeblowanie. Mamy tutaj nie do końca zgodną z filmami interpretację postaci Obcego, który chodzi na dwóch łapach, zamiast na czterech - taki zabieg sprawia, że bliżej mu do organicznego czołgu niźli do szybkiej, zwinnie chodzącej po ścianach i kryjącej się w szybach wentylacyjnych bestii. AI Obcego jest również jedną z najpoważniejszych wad tej gry. Zdaje się on mieć coś w rodzaju szóstego zmysłu, który nakazuje mu patrolować tylko teren, na którym się znajdujemy. Nawet jeśli oddali się na niesłyszalną już dla nas odległość, a my skryjemy się w szafce, to natychmiast powróci i zacznie kręcić się po pomieszczeniu, w którym się schowaliśmy. W zasadzie, to gracz jest karany tutaj za ukrywanie się w szafkach lub szybach wentylacyjnych a znacznie bardziej skuteczne jest zwykłe krycie się w cieniu bądź za dowolnymi przedmiotami, za którymi kucamy. O ile Obcy dostarcza więcej frustracji niż strachu, to samo sterowanie główną bohaterką również pozostawia trochę do życzenia. W chwili wykonywania danej czynności, w razie bycia zauważonym przez wrogów nie mamy możliwości szybkiego przerwania animacji by rzucić się do ucieczki. Gdy forsujemy palnikiem drzwi a za plecami słyszymy huk i charakterystyczny syk Obcego, to w 99% przypadków nie można już nic zrobić. Nawet jeśli rzucisz mu koktajl mołotowa w pysk, to w wielu przypadkach Obcego nawet to nie ruszy: giniemy i musimy powtarzać dany etap od ostatniego punktu zapisu. Zdarza się to tak często, że gra staje się przez to chorobliwie powtarzalna, a postać Obcego zamiast wzbudzać w graczu strach, zaczyna być irytująca. Można próbować różnych taktyk, by metodą prób i błędów przejść przez daną sekwencję, ale w tej grze to niestety nie działa. Grając na wyższych poziomach trudności (ja grałem na koszmarze), gracz spostrzega, że udane przeprawy z Obcym częściej są kwestią szczęścia niż obrania konkretnej taktyki, a nawet jeśli wszystko nam dobrze się udało, to potem okazuje się, że pod koniec danego etapu jakiś syntetyk, obok którego akurat musieliśmy przejść złapał nas za nogę, przewrócił i zmiażdżył krtań - absurd! I powtarzaj misję. Tylko nie biegaj, bo Obcy cię namierzy. Używanie broni palnej również wiąże się z konsekwencjami, bo powoduje ona hałas (amunicji jest tu jak na lekarstwo a zabici wrogowie żadnej nie zostawiają). Dodajmy do tego czasem daleko oddalone od siebie punkty zapisywania stanu gry i mamy to: niemiłosiernie dłużący się produkt, który zamiast trzymać w napięciu wywołuje znudzenie. Szkoda, że tak ikoniczny antagonista jak Alien nie pozwala się odpowiednio zapamiętać. Nemesis z Resident Evil 3 lub Mr. X z Resident Evil 2 to przykłady przeciwników, którzy trafili do serc graczy na całym świecie. Tytułowy Obcy z Alien: Isolation - nie może się z nimi równać.

Naprawdę byłem gotowy wystawić tej grze 9/10 ale zbyt wiele elementów składowych przykłada się do wpędzania graczy w frustrację zamiast skupić środek ciężkości rozgrywki na trzymaniu napięcia i taktycznej sferze skradania. To nadal dobra gra z fantastycznym klimatem i warto w nią zagrać, ale bardzo ubolewam nad zmarnowanym potencjałem. Tej grze naprawdę niewiele potrzeba, by wygrać serca graczy.