Śmierć jest najmniejszym z Twoich zmartwień; wkrótce zrozumiesz, że bardziej powinieneś bać się myśli i przekonań niż jakiegoś tam trepa z mieczem. Witaj w Sferach.

Witaj w Udręce.

Według mnie to nie jest gra, to jest książka będąca arcydziełem.
(Czy też tak mieliście, że po pierwszym razie przejścia końcówki gry nie wiedzieliście co robić, wręcz chciało się wam płakać?)
Witamy w świecie Planescape.

Ja tak miałem, po pierwszym przejściu gry przez 2 dni nie wiedziałem gdzie się podziać i co myśleć. Nie przesadzam. I dziękuję twórcom scenariusza, że dali mi zakosztować takiego czegoś. Kto nie doznał, nie wie o czym mówię (czuciowiec ;)

czuciowec .. dokładnie :)... tez o tym pomyślałem

Tylko dwa dni? U mnie to trwało z 2 tygodnie i nie mogłem po tym się wziąć za żadną grę...

do tej gry się zawsze wraca. Żadna inna nie potrafi tak poruszyć, tak skłonić do rozmyślań...
Twórcy wykonali kawał świetnej roboty

Zgadzam się, to chyba jedyna tak dojrzała intelektualnie gra RPG. Mam 30 lat, więc gdybym miał kierować się stereotypowymi wzorcami społecznymi "powinienem przestać zajmować się pierdołami" i zacząć zajmować się "ważnymi rzeczami". Czyli jakimi? Polityką, dziećmi, których nie mam, mam sobie szukać żony? Przez kilka lat pchać wózek z dzieckiem gapiąc się w chodnik? Mam tyrać jak wół za marne grosze? Mam siedzieć przed Tiwi i oglądać ''De Wojs of Polant''? Tym się mam zajmować? To są ważne sprawy?
W d*pę z takim życiem. Wolę pofilozofować z Bezimiennym, wolę wędrówkę po Sferach i zimne piwo w Sigil.

ekhem - popracować by się przydało :> reszta wedle uznania

Akurat mam to szczęście, że zarabiam na tym, co kocham. Na pisaniu. Nie będę miał z tego emerytury. I nawet nie chcę. Bo to tak jakby esencją życia było przejście na emeryturę w wieku 67 lat (jak na razie) i przeżycie tych parunastu lat za 1000 zł. Poza tym gdy będę miał 67 lat będzie rok 2050, czasy się pewnie zmienią nie do poznania, system emerytalny być może upadnie, a umiejętności pisania nie zaniknie, więc wolę ją nadal szlifować, aby wciąż była świeża, tak aby w wieku 70 lat nadal się z tego utrzymywać.

Akurat dziecko i praca w niczym nie przeszkadzają ;) Pogranie z synem i mężem w Planescape'a - bezcenne. Zawsze warto mieć kogoś, kto podziela twoją pasję.

No dobrze, dobrze. Rozumiem, ale widocznie masz absolutnego farta, że Twoje dziecko i mąż nie wadzą Ci w graniu w RPG na kompie. Ale możesz mi wierzyć - należysz do wyjątków. Mam paru znajomych, z żonami i dziećmi. I oni niestety nie mogą sobie pograć. Ich żony biadolą, że są jak dzieci.

hehehe bez przesady ale gra rzeczywiście fajna, chyba jedyna która dorównuje serii fallout choć jest diametralnie inna, piszę dorównuje, bo lepsza nie jest, ma kilka minusów ale i tak jest spoko