Z trylogii o Piaskach Czasu najlepiej zapamiętałem tę część ze względu na chyba najlepszy ówcześnie system walki. Ile tu było kombinacji ciosów! Bardzo lubiłem wbiegać pionowo na ścianę, wciskać przycisk ataku drugą bronią i obserwować jak Książę spada na przeciwników kręcąc przy tym piruety. Walka dawała mnóstwo frajdy i za to najlepiej zapamiętałem tę część.
Fabuła nie trzymała się za to kupy i w dodatku nie pasowała do poprzedniej części. Na przykład skąd właściwie Książę miał amulet Farah z części pierwszej? Przecież w ostatniej scenie Piasków Czasu ta ma go na szyi. Pomysł na to by Księcia ścigał Dahaka wydaje się mocno naciągany. Twórcy tłumaczą to bardzo pobieżnie. Otwarłeś Klepsydrę? No to musisz zginąć! Pytasz, czemu? Nie interesuj się. Podobnie postępują z mocami amuletu. Nie tłumaczą dlaczego on również potrafi np. cofać czas. Amulet daje posiadaczowi te same możliwości co Sztylet Czasu, jednak Maharadża postanawia podarować go swojej córce, za to Sztylet chowa głęboko w swoim skarbcu. To się nie trzyma kupy, zwłaszcza gdy zauważymy, że Farah ani razu nie używa jego mocy w części pierwszej. Te aktywują się dopiero w części drugiej. Dlaczego dopiero wtedy? Nie interesuj się!
Mimo tych wad ubóstwiam Duszę Wojownika. Bardzo niewiele gier tak mnie wciągnęło.