Wydany w 2003 roku przez SIE Forbidden Siren był tytułem niezwykłym. Przyciągał przed ekrany telewizorów nietuzinkową fabułą, mrocznym klimatem oraz zaimplementował do swojej mechaniki sporo oryginalnych pomysłów takich jak sightjacking, czy link navigator. Lwią część odbiorców odrzucił także koszmarnie wysokim poziomem trudności. 3 lata później na świat wyszła jego kontynuacja, a w 2008 doczekał się pełnoprawnego remake'u.

Siren: Blood Curse jest odświeżoną wersją Sirena z 2003 roku. Co ciekawe nie jest on wierny swojemu pierwowzorowi jak np. edycja Fatal Frame II na WII. S:BC mimo zbieżnych wydarzeń ma zmienioną fabułę, dodano nową ścieżkę dźwiękową, a także twórcy zredukowali liczbę bohaterów. Ponadto gra została znacznie uproszczona i mimo, iż to wciąż jest tytuł wymagający, nie uraczymy tu już zadań na czas, czy ukrytych questów które były zmorą pierwowzoru. Mamy również mniej bohaterów (prawie wszystkich amerykanów) co w mojej opinii jest plusem ponieważ ich profile psychologiczne są dobrze rozbudowane, a ich relacje są lepiej uwypuklone w FS2003. Dzięki temu widzimy w nich prawdziwych ludzi, a nie komputerowe modele 3D.

Podobnie jak w pierwowzorze, jesteśmy uwięzieni w starej wiosce, musimy się ukrywać przed shibito (to taka nieśmiertelna odmiana zombie) i wykonywać przeróżne zadania, żeby pchnąć fabułę do przodu. Co ciekawe możemy się poruszać kilkoma postaciami: doktorem, małą dziewczynką, albo matką małej dziewczynki.

Seria od samego początku mogła pochwalić się niesamowicie gęstą atmosferą. Nie inaczej jest tutaj. Siren jest bez wątpienia jednym z najmroczniejszych tytułów w historii. Atmosferę dziwności pompuje tu dodatkowo fabuła, którą jest zaskakująca i z początku trudna do ogarnięcia. Ogrywając pierwszy raz Blood Curse, czułem się jakbym obcował z dziełem od samego początku zaprogramowanym przez samego Davida Lyncha. Muzyka uzupełnia mroczną wizję zalanej krwią Hanudy i podobnie jak w przypadku oryginału każdy ambient jest małym arydziełem, które sobie odsłuchuje do tej pory na yt.

Graficznie nowa syrena prezentuje się solidnie. Może nie jest to krok milowy na miarę drugiego Silenta, ale sam design artystyczny zadowala. Tytuł może się pochwalić doskonałą grą światła i cienia. Lokacje zostały zremasterowane pod względem oryginału,a niektóre stworzone na nowo od podstaw. Chociaż jest ich mało, a od połowy gry przemierzamy już tylko przebyte lokacje, backtracking jest tu dobrze wykonany i zawsze jakiś element się zmieni - czy to pora dnia, albo zombiaki. Jedynie do czego mogę się przyczepić to wszechobecna ciemność. Horror oczywiście powinien być mroczny, ale tutaj twórcy przesadzili - własnego nosa nie widać. Co ciekawe shibito nie widzą światła latarki, więc możemy teoretycznie do końca gry jej nie wyłączać. Od takie kolejne Sirenowe dziwactwo.

Niestety gorzej jest z systemem walki, ale z tym to seria od samego początku miała problemy.
Czy to kolejne umyślne sirenowe dziwactwo? Możliwe.
Nie zmienia to faktu, że walki frustrują, bo nasz bohater wykonuje nieskoordynowane ruchy i przypominają trochę motorykę menela z pląsawicą próbującego się odgonić od komarów.
Fabuła jak w każdym Sirenie jest mocną stroną. Niestety, przy zestawieniu z oryginałem ta tutaj wypada blado. Końcówka nam tłumaczy całą historię i raczej nie pozostawia niedopowiedzeń, podczas gdy FS2003 sam był jednym wielkim mózgotrzepem i nawet po przejściu był trudny do ogarnięcia.
Ukończenie syren zajeło mi około 8 godzin. Nie jest to wynik imponujący, gdyż pochłonięcię jedynki i dwójki sięga kilkudziesięciu godzin. Dlatego po ubiciu ostatniego bossa czułem lekki niedosyt szczególnie, że już wcześniej miałem na koncie dwójkę, która jest dziełem wielosegmentowym i rozbudowanym. Z drugiej strony dla graczy nieobeznanych z syrenami, 8 godzin może w zupełności wystarczyć i ten czas zachęci ich do głębszego poznania serii.

Siren: Blood Curse jest porządnie zrobionym remakiem, który skompresował ciężką formę pierwszej części. Ta część jest najlepsza do rozpoczęcia przygód z Shibito i dla nowicjuszy BC może być pomostem między nimi, a oryginalnym, nieprzystępnym Sirenem. Mimo iż fabuła nie jest już tak rozbudowana jak w jedynce, a gra jak na standardy sirenowe jest dość krótka, wciąż jest to jeden z mroczniejszych horrorów jakie grałem.

Moja ocena: 8+/10
To wciąż ta genialna syrena z 2003 roku, tylko przyjemniej opakowana.