Nie jestem fanką RPGów, nigdy przedtem nawet w żadnego nie grałam, ale moja filozofia jest taka: jeśli coś ma dobrą fabułę, nieważne, jaki to rodzaj gry, i Persona 3 wpasowała się w to idealnie.

Dawno nie napotkałam tak dobrej, ponurej, pesymistycznej, a przy tym zaskakującej historii. Naprawdę, plot twisty w tej grze są niesamowite. Sama odgadłam tylko jedno - że Pharos i Ryouji to ta sama osoba. Cała reszta koncertowo przyprawiła mnie o opadanie szczęki. Niektóre żeńskie postacie bywały drażniące, ale koniec końców każda (nawet Yukari) zaskarbiła sobie moją sympatię. Plus należy się też za świetną muzykę i rozbudowane projekty Person. Same walki również sprawiły mi sporo frajdy. Przebudzanie Person pistoletem to jeden z najlepszych sposobów przyzywania mocy, jaki kiedykolwiek miałam przyjemność oglądać. Tylko trochę wkurzało mnie niedokładne angielskie tłumaczenie, ale to mój problem, bo preferuję, kiedy wszystko jest przełożone słowo w słowo; zresztą doceniam pozostawienie japońskich honoryfikatorów.

No i zakończenie. Właśnie takie zakończenia lubię - otwarte, gorzko-słodkie, pozostawiające widzowi możliwość interpretacji. Na momencik odpaliłam The Answer, żeby upewnić się o śmierci protagonisty, i zaraz wyłączyłam. Nie będę sobie psuć zabawy niepotrzebnymi zamąceniami, o których zresztą słyszałam, że są jakości kiepskiego fanfika.

Wspaniała gra.