Tragiczna gra z tragicznym, okropnym , idiotycznym mechanizmem rozgrywki, który wcale nie polega na tym, że mamy przetrwać na obcej planecie, tylko znaleźć schemat (krok po kroku, polecenie po poleceniu) dokłądnie taki sam, jota w jotę jaki przewidzieli twórcy. Pomylisz się na jednym kroku i koniec gry. Jeden negatywny krok snowballuje (od słowa snowball - efekt kuli śniegu) do końca rozgrywki i zaczynania wszystkiego od nowa. I od nowa, i od nowa, jeszcze raz. Aż odkryjesz w której minucie posłać kogoś po odpady, a w której po drewno. Pomylisz się o minutę albo 30 sekund - zaczynasz od nowa.

Brak wprowadzenia, brak samouczka, fabuła nie istnieje. Postaci to 3 kukiełki poruszające się po małej mapie 2d jak roboty, sztywno i powoli. Możemy im wydawać 3 komendy (pracuj, odpocznij, zjedz) i to cała gra. Jeden wielki oskryptowany mechanizm pracy-jedzenia-odpoczywania którego kolejność trzeba zgadnąć. Jak źle zgadniesz - zaczynasz od początku. Oprócz sztywnego chodzenia nic sie nie dzieje. Pojawiają sie tylko pisemne komunikaty, że coś tam coś tam ale postaci na to nie reagują i robią swoje. czyli chodzą jak roboty.

Przy pierwszym podejściu nikt tej gry nie przejdzie, gdyż dopiero po pewnym czasie (najczęściej wtedy, gdy jest już za późno na cokolwiek) gracz orientuje się, na czym powinien się skupić. Sęk w tym, że istnieje tylko jeden sposób na zwycięstwo, jeden schemat, którego wykonywanie jest po prostu nużące. Nudne, nieciekawe, powtarzalne.

Idiotyczna schemat gry dopełnia idiotyczna mechanika - ponieważ postacie nie mają za grosz sztucznej inteligencji to my musimy przerwać im czynność, by odesłać na odpoczynek i by ich nakarmić. Jest to o tyle uciążliwe, że nie otrzymujemy żadnego sygnału na to, że którejś postaci czegokolwiek zaczyna brakować – żadnego poza niezadowoloną minką, która UWAGA pojawia się tylko na oddalonym, niepraktycznym ekranie. Na normalnym widoku pozostaje nam ciągle najeżdżać myszą na postać by sprawdzać pasek jej stanu. Czysty idiotyzm.

Absurdem, który wydłuża sztucznie czas gry jest ulokowanie ostatnich źródeł surowców tak daleko od bazy, że nawet bohaterowie maksymalnie wypoczęci i najedzeni, którzy przypadkiem w połowie drogi spotkają się z burzą śnieżną nie będą w stanie dojść do schronienia – umrą nam po drodze. Kolejnym zgrzytem są ciągle psujące się elementy schronu – a to padnie wentylator, a to maszyna do wytwarzania żywności, a to kapsuły regeneracyjne. Oczywiście tylko po to, by gracz wyrzucił na naprawę elektroodpady, których to odpowiednia ilość pozwala na naprawę rakiety i ucieczkę z planety. I nie miałbym o to żalu, gdyby to były zdarzenia istotnie losowe, sporadyczne, a nie takie, które intensyfikują się im bliżej do końca gry i działają tak, by wywołać frustrację u gracza, a nie by czegokolwiek go nauczyć.

I nie dajcie się oszukać, że „Symmetry” przy nowym podejściu będzie inne. To jest symulator walki ze znużeniem, okropnie wolnym tempem gry i losowością, która nie pozwala na kreatywność. Jeżdżenie kursorem z lewa na prawo i obserwowanie kiedy dany bohater przestanie się uśmiechać to najgorsze co można było zrobić w gatunku survivalu.