TDU1 był 11 lat temu grą, na którą czekałem, jak na żadną inną. Pomimo pewnych niedoróbek i tak została w pamięci jako jedna z ulubionych ścigałek zręcznościowych. Na TDU2 jednak nie czekałem z wywieszonym jęzorem. Zmieniłem środowisko na konsolę, a tam wiele gier z innych gatunków, które mnie pochłonęły. Ale największą rolę odegrał hejt graczy. Bardzo niskie oceny wybiły mi tą grę z głowy. W zasadzie dzisiaj po ograniu nie rozumiem, dlaczego tak zrobiłem. I dlaczego kazałem czekać tej grze aż 7 lat. Dwie niesamowite wyspy. Oahu wprawdzie już mieliśmy, ale tutaj wszystko jest ulepszone, ładniejsze i bardziej rozbudowane (off-road). Jazda daje frajdę jak w mało której grze. Wyścigi dookoła wyspy zostają w pamięci. Jasne, gra ma swoje wady. Mały wybór pojazdów, żenujący poziom trudności, dwie ubogie stacje radiowe, a ramach "rekompensaty" dostajemy elementy społecznościowe. Myślę, że to one zdecydowały ostatecznie o losie gry. Wciśnięto tego zdecydowanie za dużo, a jakość całej tej medialnej otoczki w grze jest słaba, więc lepiej wyszłoby grze na pominięciu tych elementów. Ale najważniejsze, czyli model rozgrywki pozostał taki sam. Różnorodne tryby rywalizacji stopniowo od najwolniejszych do najszybszych pojazdów, którym towarzyszy nieustanna eksploracja. Po przejściu gry wciąż pozostaje około połowy dróg do odblokowania. To pokazuje, że rozmach produkcji jest konkretny i nigdy nie ścigamy się dwa razy po tej samej trasie.