Mówią, że klasyk. Myślę, że będę wspominał lepiej od "Syberii", w którą miałem okazję grać niedawno, mimo iż gra mi się niekiedy... dłużyła. Chyba po prostu nie jestem największym fanem przygodówek na świecie. Ale z racji tego, że grałem w nie za dzieciaka, to czuję do nich spory sentyment.

Trzeba przyznać, że fabularnie gra jest epicka. Historia wciąga, budują ją kolejne i kolejne tajemnice. Możliwość penetracji zarówno futurystycznego świata nauki Stark jak i świata magii, Arkadii jest strzałem w dziesiątkę. Zakończenie było nawet w stanie mnie nieźle zaskoczyć. Moim zdaniem tej epickości samej historii nie zawsze dorównywał rozmach zagadek. Czasem bywały zbyt proste, czasem zaś nieco absurdalne, trochę na siłę. Jednak żeby być sprawiedliwym, niektóre z nich rozwiązywało się bardzo przyjemnie i nie brakowało im kreatywności. Poza tym, w przeciwieństwie do "Syberii", w tym tytule raczej nie miałem takich sytuacji, że nie potrafiłem rozwiązać zagadki czy popchnąć gry do przodu tylko dlatego, że przegapiłem jakiś słabo widoczny obiekt na ekranie, w który powinienem kliknąć.

Na plus prosty interfejs - wszystko jest czytelne: sterowanie ekwipunkiem jest wygodne, a dziennik prowadzony przez bohaterkę ułatwia przypomnienie sobie historii czy kolejnych kroków, jakie powinniśmy podjąć. Na uwagę zasługuje też przyjemny polski voice acting.

Poczucie humoru nie do końca mi leżało, choć gra ma pod tym kątem swoje momenty. Czasem ten humor był czerstwy, ale wiadomo, kwestia gustu. Miałem też wrażenie, że końcowe rozdziały gry miały w sobie za mało samej gry, a za dużo dialogów niezależnych od decyzji gracza.

Koniec końców, rozumiem zachwyty nad grą, ale z drugiej strony rozumiem, że niektórzy tego tytułu po prostu nie kupią. Ja ogrywałem "The Longest Journey" przez długi czas, bo starałem się przejść tę grę bez żadnych podpowiedzi czy solucji. Bywały momenty, w których za cholerę nie mogłem posunąć się do przodu. Ale gdy już się udawało, gra się odpłacała i wciągała na nowo.

8/10.