Nigdy nie lubiłam twórczości Fredry. To taka niewydarzona podróbka Moliera na polskie podwórko. Niemniej, wszystkie konwencje, które tworzył mogłyby być jakąś tam inspiracją dla twórców z ciągotką komediową. Kwestia uwspółcześnienia, interpretacji i kilku zabiegów, które mogłyby uczynić te dramaty znośnymi.
Mam wrażenie, że "Śluby panieńskie" robiono po prostu "na odwal się". "Zróbmy trochę teatru telewizji, dorzućmy samochód i rozmowy telefoniczne dla beki." Tyle, że żadnej "beki" nie ma. Jest za to uczucie bezgłośnego zażenowania. Moje pytanie...Po co to wszystko? Czy nie można Fredry zostawić teatrowi, a jeśli już to wykazać się większą inwencją w kinowej adaptacji? Całość trzyma poziom trójkowego przedstawienia szóstoklasistów.