Oglądałeś w tv czy na jakiejś stronie (link?)? Nigdzie nie mogę tego znaleźć. D:

Chyba ściągnąłem z jakiejś angielskojęzycznej strony przez emule. W Polszy praktycznie niedostępny.

Film bardzo dobrze się oglądało. Pomimo trudnego tematu mi najbardziej zostały w głowie sceny z przyjaciółmi, nie ma co niezłe były z nich numerki ;-)

Miałem podobne odczucia, że zbyt ckliwy i oczywisty. Jednocześnie bezsprzecznie twierdząc, że film jest świetny.
Zacząłem zastanawiać się jak młody chłopak może reagować w tak dramatycznej dla niego rzeczywistości, pozbawiony częściowo nadziei.
Takie sytuacje jak na przykład rozczarowanie po przebiegu randki i "demolowanie" łodzi - czyli zamaskowane wołanie o pomoc, częściowo mimowolne - powiedzenie, że "miłość pozwala Tobie latać a potem pali Ci skrzydła" zostało tutaj przedstawione w dużej pigułce ;]
Zastanawiam się, czy oceniać ten film (oczywiście pomijając fakt, że jest niesamowicie dobry) jako naprawdę wierne odzwierciedlenie, swoisty symulator przedstawionego problemu (akceptując przy tym te oczywiste sytuacje, ogromną dawkę smutku i częściową przewidywalność) - jeżeli tak, wówczas film zasługuje niemal na najwyższą ocenę.
Bardzo podobała mi się gra głównego bohatera, który bym mężczyzną i chłopcem jednocześnie. Na uwagę zasługuje także rola ojca i pięknie zagrane ból, troska, niemoc oraz oczywiście spoiwo tych uczuć - miłość do syna.

Film skierowany do młodzieży. Takiej w okolicach 16-17 lat.
To co mnie osobiście trochę irytowało, to ten ostentacyjny bunt. Charakterystyczny dla tego wieku. I gotowość jego otoczenia do ulegania humorom naszego bohatera. Uznawania je za mu należne i oczywiste, bo wiadomo- chory. Tymczasem w życiu tak nie ma. I przez to bohater chwilami zdawał mi się nie tyle śmiertelnie chory, przez co nieszczęśliwy, co rozwydrzony.
Ale mimo wszystko film fajny.

Tak, zgadzam się, chłopak miał u rodziców wielki kapitał wyrozumiałości.
Natomiast, wśród kolegów i reszty "szkolnej społeczności" zachowywał się szaro i przeciętnie. Na wydarzenia reagował spokojnie, nieco skrępowany, bardziej obserwując aniżeli biorąc w nich bezpośredni udział.
Myślę, że film ten jest dość obiektywnym obrazem młodego chłopaka, który czuje się pokrzywdzony, wini za to trochę rodziców (w chwilach słabości), jednocześnie wiedząc, że to nie ich wina. Widzi i słyszy co przeżywają jego koledzy, ale on nie może, no bo jest chory (częste wizyty w szpitalu, badania, itp.). Nie jest mężczyzną, który ma za sobą garść doświadczeń - świadomość choroby przytłacza go, wątpi w happy end, manifestuje garstkę swojej niezależności (chcąc jednocześnie aby go zauważano).
Owszem, nie każdy młody chłopak tak by zareagował, ale ten przypadek zdaje mi się być bardzo realny.
Oglądając ten film z początku miałem wrażenie, że za dużo tych szczenięcych zagrywek, że zachowania głównego bohatera można przewidzieć. Kiedy po filmie zacząłem go głębiej analizować, doszedłem do wniosku, że tworzy to spójny i realny obraz.
Stąd też moje rozważania w powyższym poście.

Czy ten film jest skierowany do młodzieży 16-17? Nie powiedział bym tak. Gdyby tak było film bardziej by się skupiał na relacjach z otoczeniem. scen w szkole czy ze znajomymi (nie przyjaciół) jest zwyczajnie za mało jak na typowy film dla nastolatków. film faktycznie świetny, może faktycznie ckliwy ale to wina saundtracku w niektórych momentach choć sama muzyka to duży plus filmu.

Przypadkowo się na niego napatoczyłam i nie żaluję poświęconego czasu. Według mnie film jest świetny.