Znajoma Polonistka onegdaj starała mi się udowodnić, że Woody Allen to coś więcej niż filmy o sfrustrowanych nowojorskich inteligentach (najlepiej o żydowskim rodowodzie) powołujący się ciągle na psychoanalizę i literaturę rosyjską. Dziewczyna pobiła mnie argumentacją - dziękuje jej serdecznie - ponieważ "Annie Hall" nadal pozostaje w moim skrytym rankingu najpiękniejszym, słodko - gorzkim, filmem o miłości, a "Zelig" wciąż bawi motywem szukania akceptacji.

Problem ze "Śmietanką towarzyską" polega przede wszystkim na tym, że można odnieść niepokojące wrażenie, że Woody Allen już dawno nie ma nam nic ciekawego do powiedzenia.

Nie zrozumcie mnie źle - "Cafe Society" ogląda się wybornie, przede wszystkim ze względu na wysmakowane zdjęcia (włoska robota!) oraz przyjemną, swingującą, muzykę. Całość składa się na naprawdę uroczą, cukierkową wizję czasów prohibicji, która przyjemnie pieści oczy, ale...

...film rozczarowuje brakiem jakiejkolwiek puenty, ciekawej myśli przewodniej, jakiegoś wyraźnego, ironicznego punktu zaczepienia.. Allen nakręcił kolejną fabułę pozbawioną barwnych postaci (pamięta ktoś bohatera tego filmu o napadzie na bank? Albo szalonego seksuologa?) a sama historia kończy się tak nagle i niespodziewanie, że w momencie, kiedy sala wypełniła się miękkim, ciepłym światłem a ekran zamrowił się napisami końcowymi spojrzałem głęboko w oczy znajomej (ma piwne) zastanawiając się, czy to naprawdę już finisz.

Film jest naprawdę przyjemny, ale nie wiem czy jest to poziom godny autora "Manhattanu".