Zacznijmy od tego, że historia jest znana, była już zresztą przedstawiona w Alive – wyreżyserowanym przez Franka Marshalla przed 30 laty. Obecna wersja ma ten walor, że zrealizowali ją twórcy hiszpańskojęzyczni, co pomogło wierniej odwzorować realia. Mimo to film jest bardzo przeciętny, pozbawiony dramaturgicznego napięcia, wyrazistych postaci i przekonującej refleksji etyczno-filozoficznej (do jakiej przecież skłania tragiczny los bohaterów). Wprawdzie gdzieniegdzie trafiają się niebanalne spostrzeżenia narratora (głos z offu), ponadto w którymś momencie jeden z rozbitków wygłasza filozoficzny monolog. Niestety sprowadza się on do płytkiego oskarżania Boga o zaistniałe zło (nihil novi sub sole). I tylko dwa momenty są godne zapamiętania: scena rozbicia się samolotu (realistyczna, przejmująca) oraz frapujące zdanie wypowiedziane przez narratora we wstępie. Brzmi ono mniej więcej tak: Przeszłość jest rzeczywistością, którą w większym stopniu stwarzamy i projektujemy niż przyszłość. Widać stąd, że obraz zapowiadał się obiecująco. Potem jednak stał się monotonny i przewidywalny.