Obsada i reżyseria w wykonaniu osób LGBT+, skutkuje przekonującym przedstawieniem postaci i wątków LGBT+. Końcówka była przesłodzona, ale to film świąteczny, więc jak najbardziej się wybacza. Mimo wszystko udało się przemycić sporo ważnych zagadnień, jak np. trudność kochania kogoś, kto boi się być sobą (rozmowy między Abby i Riley), róźnorodność ludzkich doświadzceń (tu akurat z perspektywy osób LGBT, kiedy Abby i John rozmawiają, że doświadczenie coming outu jest inne dla każdego, też wgl zaznaczenie jak trudna jest to sytuacja dla osoby "wychodzącej z szafy" i że nie powinno się nikogo do tego zmusić, tylko trzeba to zrobić dla siebie, bez pośpieszania, to jest moment tylko tej osoby "I am not hiding you, I am hiding me"), też wątek trudnych relacji rodzinnych (również myślę, że do pewnego stopnia uniwersalny).
Poza tym podobało mi się, że ojciec potrzebował chwili by pogodzić się z tym, że życie jego córek nie wygląda tak jak on to sobie wyobrażał. Dodaje to trochę realizmu, aczkolwiek wiadomo potem to już bez żadnych potknięć respektują swoje granice nawzajem, co już wgl nie jest realistyczne, no ale to w końcu (again) film świąteczny.
Super też było dodanie smaczków takiego gay culture, jak np. drag queen, wgl cały wygląd Kristien Stewart krzyczy LESBIAN (brakuje jej tylko flanelowej koszuli), jej rozmowa z Riley o wsadzaniu sobie palca do oka też jest takim typowo gejowskim humorem (aczkolwiek tutaj to może tylko moja perspektywa). Ogólnie czuć, że ten film jest homo, a nie jak homo sobie wyobrażają osoby hetero, a przy tym nadaje się do obejrzenia dla osób hetero. Co prawda postać Johna jest trochę takim stereotypowym kolegą-gejem, ale za to dostarcza najlepsze elementy komediowe.
Więcej takich filmów! Tylko może jeszcze skupmy się na czymś innym, a nie tylko na wykluczeniu osób LGBT+ i coming outcie. Osoby LGBT+ mogą mieć różne perypetie, nie tylko problemy ze swoją orientacją ;P