Trzy nowele składają się na film Stanisława Różewicza. Udowadnia on, że jest tak samo dobrym reżyserem, jak jego brat poetą. Całości jednak czegoś brakuje. Dwie pierwsze nowele prezentują się naprawdę przyzwoicie. Pierwsza jest nastawiona na akcję. Ponadto mamy w niej znakomitą kreację Wojciecha Siemiona. Zakończenie jest niby otwarte, ale do przewidzenia w 99%. W drugiej również mamy znakomite kreacje aktorskie, choć osób mało znanych. Zakończenie jest jednak otwarte. W nim reżyser pozostawia widza jakby w niepewności, ale też daje bohaterom nadzieję. W trzeciej części aktorzy grają jak stereotypowi niby-profesjonaliści z okresu międzywojennego. Zakończenie jest zamknięte i wręcz tragiczne, a do tego nie można już się niczego domyślać. Nawet tak dobrzy aktorzy jak Emil Karewicz i Zygmunt Zintel nie ratują sytuacji. Pierwszą nowelę oceniam na 7, drugą na 10, trzecią tylko na 4. W sumie - 7/10. Nie jest to zły film, po prostu jako całość niedopracowany.