Byłam sceptycznie nastawiona do tego filmu. Spodziewałam się kolejnego banalnego, może nawet trochę naiwnego thrilleru, ale już po kilku minutach moje założenia zostały rozwiane. Mimo że od początku wiemy, kto popełnił morderstwo, akcja ani trochę przez to nie traci. Cała fabuła opiera się na psychicznej rozgrywce między mordercą a kobietą, która widziała zbrodnię. Stanwyck kolejny raz gra rozhisteryzowaną kobietę, która rozpaczliwie próbuje dowieść tego, co widziała. Nie przepadam za tą aktorką, ale do tej roli pasowała idealnie. Pozbawiony skrupułów Albert Richter (świetny George Sanders) tak skutecznie manipuluje śledztwem, że główna bohaterka wkrótce zaczyna się łamać i zachowywać jak złapany w pułapkę szczur, co prowadzi do umieszczenia jej w szpitale psychiatrycznym. Po pewnym czasie ta inteligentna kobieta sama zaczyna mieć wątpliwości, czy nie ma jakichś zaburzeń psychicznych.

Aktorstwo stoi na bardzo wysokim poziomie. Prócz wyżej wymienionych, uwagę zwraca również rewelacyjny, jak zwykle zresztą, Gary Merrill. Muzyka nie irytuje, jak to często bywa w starych filmach, ale doskonale uzupełnia fabułę, podtrzymując napięcie.

Film wciąga od początku do końca. Zakończenie może trochę przedramatyzowane, ale taki już urok ówczesnych produkcji. Kawał porządnego kina!


Tak na marginesie dodam, że ten kto malował Stanwyck powinien dostać zakaz wykonywania zawodu, bo szminka na górnej wardze podchodzi jej niemal pod sam nos.