Dumont wydestylował wszystko co najgorsze w małomiasteczkowym życiu. Kamera ominęła zalety takich miejsc- nawet piękne plenery zawsze są ukazywane wokół brzydkich, dziurawych dróg. Tym samym Francja nigdy nie była tak bliska naszemu wiejskiemu krajobrazowi. Bailleul przypomina w wielu punktach małą miejscowość, w jakiej się wychowałem.

Głównym bohaterem filmu jest Freddy, epileptyk należący do lokalnego gangu motocyklowego. Chłopak jest chyba najambitniejszą osobą ze swojej ferajny: ma kochającą dziewczynę i kanarka, którego wystawia w lokalnych konkursach śpiewu. Mimo to nie zamierza szukać pracy, ani nie potrafi powiedzieć wiele o swej przyszłości. Żyje teraźniejszością, starając się zawsze być przy swoich kumplach oraz kobiecie, pełen strachu że ten stan mógłby się kiedyś zmienić. Niedawno jeden z jego przyjaciół został zabrany przez śmiertelną chorobę co zachwiało wiarą w trwałość otaczającego świata.

"Życie Jezusa" to film enigmatyczny już na poziomie tytułu. Przez większą część trwania zdaje się jedynie dramatem społecznym o życiu bez perspektyw. Jednak Dumont, z wykształcenia filozof, raz po raz stawia na drodze widza zagadki na temat ludzkiej natury. Nie bez powodu pokazuje nam świat oczyma bohaterów którzy po czasie okazują się raczej antypatyczni. Chce by zadawali sobie pytania o dobro i zło, mimo iż przez większość czasu jakby wyparli te pojęcia ze świadomości.

Freddy ma w zwyczaju karać samego siebie za niemoc, i tutaj pojawia się podejrzenie iż to ma związek z tytułowym Jezusem. Gdy umiera jego przyjaciel, główny bohater wyraża zainteresowanie obrazkiem wiszącym w szpitalnej sali, przedstawiającym wskrzeszenie łazarza. To wyzwala w nim przeświadczenie iż może istnieć ktoś kto byłby w stanie cofać czas, zamieniając śmierć w życie. Tak wygląda skryte marzenie Freddiego: posiadanie siły stabilizującej wszystkie nagłe zmiany. Za każdym razem gdy zdaje sobie sprawę iż jego czyny są nieodwracalne, kara samego siebie powodując wywrotkę na motocyklu. Jednak tylko gojące się to tym okaleczeniu rany znikają, zaś wskazówki zegara wciąż obracają się w prawo.

Niniejsze dzieło zbudowano dzięki skromnym środkom. Zastosowane pomysły wystarczyły by zasiać mnóstwo niepewności. Wciąż po seansie mam kilka pytań, a jako iż to zaledwie mój początek filmowej drogi z Bruno Dumontem, pewnie pojawią się następne. To jednak nic jeśli porównać je z zagwozdkami jakie funduje reżyser swoim postaciom.