Choć już we wcześniejszych filmach Godarda obecna była polityka, to jak podejrzewam, to właśnie ten film jest filmem, który rozpoczyna bardziej upolityczniony okres jego twórczości.
Nie ma tu właściwie głównego bohatera, tak jak i nie ma fabuły w klasycznym tego słowa znaczeniu. Choć całość skupia się głównie na jedej postaci kobiecej, to nie można tego chyba nazwać inaczej niż komentarzem rzeczywistości lat 60. Mamy tu anonimowego narratora opisującego to co widzi, który być może jest nikim innym jak tylko głosem w głowie wspomnianej kobiety - jak to sama opisuje: "obserwatorem tego spektaklu". Widzimy jej życie, codzienne czynności oraz także zupełnie przypadkowych osób. Tym razem Godard skupił się tylko na treści. Mamy wyjątkowo ostra krytyką konsumpcyjnego stylu życia, krytykę udziału USA w wojnie w Wietnamie, odźwięk anty-kapitalistyczny i anty-amerykański, porównywanie USA do państwa totalitarnego, widoczne są już lewicowe odchyły Godarda (które już niedługo zawładną nim na dobre na kilka najblizszych lat twórczości). Pojawia się problem bezrobocia, narodowości, seksualności, komunikacji międzyludzkiej, a nawet słowotwórstwa. W sumie, to wszystko to co interesowało go wczesniej, ale w tym wypadku, jego film wypełniony jest tym po brzegi. Posunę się do stwierdzenia, że celem tego filmu jest tak naprawdę jego bezcelowość, czy raczej ukazanie jej w życiu zwykłych szarych ludzi. Obraz ciekawy, interesujacy, znowu dialogi na wysokim poziomie, choć co do samej treści czy raczej tego, po której stronie stał Godard można mieć oczywiście spore zastrzezenia. Mimo wszystko mi się podobało, a jedynym minusem jest tu brak fabuły. Czyli nie taki mały ten minus, ale nie taki zaraz duży jakby się mogło wydawać.