Oglądając ten film dostrzegłem plus, że zarówno mała Natascha jak i Prikopil wyglądali jak w
rzeczywistości. Dom Prikopila wyglądał tak samo, te wszystkie wejścia pod ziemię były
identyczne jak w rzeczywistości wyglądały w domu Prikopila. Zgodny z historią, oglądając w nocy,
czułem lekkie przerażenie. Ale film dobry, choć wstrząsający, ale dobry.

Jeśli chodzi o refleksję na temat filmu, osoby takie jak Wolfgang Prikopil nie mają prawa być
nazywani ludźmi. Zarówno on jak i Fritzl to potwory, nie ludzie. Pozbawieni są zasad moralnych,
jakichkolwiek uczuć i chyba nie zdali sobie sprawy, że ta trauma pozostanie tym dziewczynom do
końca życia, że zmarnowały tyle lat życia i okres dorastania przeżyły w piwnicy, będąc odcięte od
świata i wykorzystywane. Nie miały edukacji, opieki lekarskiej, rodziny i wystarczająco jedzenia.
Żyły w strachu i poirytowaniu, że nie mogą stamtąd wyjść i są bezradne. To jest coś okropnego,
że człowiek człowiekowi może zgotować taki los. Zgodnie z religią jest to nie słuszne, co teraz
stwierdzę, ale taka osoba nie zasługuje nawet na karę śmierci czy dożywocie. Powinna odczuć to
samo co ta dziewczyna i pracować ciężko, a dochody z tej pracy przeznaczyć na cele tej
dziewczyny, choć i tak pieniądze nie zmienią nic, ale jakaś rekompensata nawet w tym 1 % jest
już czymś oraz fakt, że ten facet męczy się i haruje. Sytuacja Nataschy Kampusch jest jednakże
łagodniejsza, od tej , którą przeżyła Elisabeth Fritzl. Jej ojciec przetrzymał ją z dala od świata przez
24 lata, spłodził z nią 7 dzieci (kazirodztwo) i zabrał wszystkie młode lata, a także zniszczył
psychikę, życie, prawie wszystko. Współczuję bardzo ofiarom takich chorych osób i z tego
miejsca, komentarza, pozdrawiam je i życzę łaski i błogosławieństwa Bożego.