wszystkim ktorzy porównują film do m jak miłosc proponuje zapoznać sie z artykułem, na ktory miałam kiedys okazje trafic w Twoim Stylu.
http://www.styl24.pl/article.php/art_id,1390/kid,45/title,Rzeczy-osobiste-Jedna- zwykla-chwila

- rozmowa z rezyserką i autorką scenariusza m. szumowską. Absurdalne podejscie do smierci?
"MS: Pamiętam, że chciałam normalności. Siedziałam w szpitalu przy łóżku matki i rozmyślałam, co sobie kupię, jakie spodnie, albo czego bym się napiła... Absurd. Nigdy do głowy by mi nie przyszło, że w obliczu śmierci będę rozmyślała o spodniach... a to w sumie bardzo normalne. "

zadne odkrycie, autorka mysli o tym tak samo, i wcale nie podchodzi do sprawy "pseudoartystycznie" czy "powierzchownie głęboko", opowiada co sama przezyła, nic ponad to, a Wy we wszystkim doszukujecie sie drugiego dna.

"MS: Dlatego nie chciałam zrobić filmu o sobie, a bardziej o pewnych niezwykłych wydarzeniach. Ale jednak w ogólnej świadomości ten film funkcjonuje jako skrajnie autobiograficzny. Mimo że pisząc scenariusz, wprowadziłam mnóstwo fikcyjnych wydarzeń. Dzięki temu nie miałam wrażenia, że opowiadam o sobie. Czułam się silna, doskonale wiedziałam, czego chcę. Ktoś może zarzucić mi cynizm lub emocjonalny chłód, ale przy tej pracy nie dało się inaczej... Był to rodzaj bariery ochronnej. Na planie filmu Julia Jentsch, która grała główną rolę, miała problem z tym moim zdecydowaniem, bo koniecznie chciała zrozumieć to, czego zrozumieć nie mogła. Na przykład dlaczego siostry dostają ataku śmiechu, gdy każda boi się zdjąć umierającej matce zsuwające się z nosa okulary. W pojęciu Julii one powinny płakać, nie chichotać. Julia czuła chaos i była pogubiona wewnętrznie, i to właśnie zagrała... Bałam się, jak zareaguje, gdy pokażę jej film. Powiedziała, że przyjechała jako dziewica, a wyjeżdża jako osoba zgwałcona psychicznie. Ale film jej się podobał. "

"MS: Więc mój film jest zaskakujący, ale tylko dla tych, którzy nie przeżyli takiej sytuacji. "